De Sijpekerk

De Sijpekerk te Nieuw-Loosdrecht
De kerk
In de vroege middeleeuwen bestond Loosdrecht nog uit ondoordringbare
moerassen. Om deze veengebieden te ontginnen trokken veenarbeiders
steeds verder het gebied binnen; men veronderstelt niet alleen vanaf de
Vechtoever, maar ook vanaf de hoge Gooise gronden.
In de dertiende eeuw wordt Loosdrecht voor het eerst genoemd
en dan is er sprake van twee buurtschappen. Eén bij de driesprong (het
huidige Oud-Loosdrecht) en een in Sijp aan de Gooise kant.
Beide buurtschappen vielen onder de parochie van Loenen. De mensen
moesten een lange weg afleggen om – ook bij slecht weer en in de winter
– de kerk van Loenen te bereiken. Met het groeien van het aantal
inwoners kwam ook de vraag naar een eigen dorpskerk, een eigen
parochie dus.
In 1332 werd ‘Loesdregt’ (= Oud-Loosdrecht) een zelfstandige
parochie genoemd. Die kreeg rond 1350 een eigen kerkgebouw met een
pastoor die ook de buurtschap Sijp bediende. Daar was inmiddels een
kleine kapel gebouwd. Maar de pastoor had er ook moeite mee om bij
nacht en ontij in Sijp te komen, dus werd er een verzoek aan de bisschop
gedaan om te komen tot een eigen parochie aldaar.
In 1400 werd op verzoek van Wouter van Mijnden door Frederik
van Blankenheim, bisschop van Utrecht, de Zijpse kapel tot een zelfstandige
parochiekerk verheven en onder bescherming gesteld van de
apostel Paulus, van de heilige Antonius de Belijder en van Cornelius,
paus en martelaar. Vanaf dat moment sprak men over de ‘Nieuwe’ kerk