09 magazine Leef!

tweede kans
meisje?’ Ik kwam erachter dat ik het
meisje dat ik net had gereanimeerd,
kende. Celine van Damme. Ze zat op
dezelfde basisschool als onze meiden.
Via Facebook kwamen we erachter
dat we meer gezamenlijke vrienden
hebben, waaronder Rienjan, haar
vader.”
Rienjan: “Het toeval wilde dat ik in
het LUMC was die bewuste zondagmiddag
om iemand op te halen die
ontslagen was. Net aangekomen op
de negende etage, ging mijn telefoon.
Het bleek een politieagent. ‘Uw dochter
heeft een hartstilstand gehad,’ zei
hij. Ik zakte letterlijk in elkaar. ‘Leeft
ze nog?’ vroeg ik. Dat kon de agent
niet zeggen. ‘Je staat er toch naast, lul,
dan zie je dat toch!’, schreeuwde ik. Ik
was zó boos!” Rienjan raakt opnieuw
geëmotioneerd bij de herinnering.
“Ik werd later teruggebeld dat de
ambulance onderweg was naar het
LUMC en Celine zelf ademhaalde.
Ze leefde! Ik rolde van de ene emotie
in de andere, vreselijk! Ik werd naar
de trauma-afdeling beneden in het
ziekenhuis begeleid: normaal gesproken
kom je als ouder achteraf naar
een ziekenhuis en ga je naar een
wachtruimte. Ik stond ín de traumakamer
en zag de deuren van de garage
opengaan en de ambulance binnen
rijden waarin mijn dochter lag!
Zodra de brancard eruit werd gereden
stortte het traumateam zich op Celine.
En dat gaat er niet zachtjes aan
toe: naalden werden ruw in haar
armen, benen en hals gestoken, slangetjes
staken in no-time overal uit.
Celine werd aan de beademing
gelegd en besloten werd haar in een
kunstmatige coma te houden.” Rienjan
slikt even en vervolgt: “Ik heb zo’n
diep respect voor de wijze waarop de
artsen en verpleegkundigen Celine
geholpen hebben. En ook ik ben
enorm goed behandeld en begeleid.
Ik was natuurlijk vastgekleefd aan het
bed van mijn dochter. Ik kon er blijven
eten en slapen.” Celine werd bijna
vier dagen in coma gehouden. Rienjan:
“En de artsen konden niets met
zekerheid zeggen. Simpelweg omdat
ze het óók niet weten hoe en of Celine
uit haar coma ontwaakt. Het was
afwachten. Voor iedereen die erbij
betrokken was. Er is constant iemand
bij haar geweest die de apparatuur in
de gaten hield waaraan ze was vastgekoppeld.
De stickertjes bijvoorbeeld,
die ervoor zorgden dat de
slangetjes en naalden op hun plek
bleven, werden – om ontsteking te
voorkomen – om de twee uur verwisseld.
Er werd me verteld dat ze aan
het vechten was, dat konden ze zien
op de apparatuur. Celine reageerde
goed op prikkels. Ook op mijn stem.
Daar heb ik heel veel hoop uit geput.”
Rienjan kreeg van de artsen te horen
dat ze op woensdagochtend zouden
stoppen met het toedienen van de
medicatie die Celine in slaap hield. In
het ziekenhuis hoopten ze dat Celine
in de loop van de middag, begin van
de avond misschien een beetje bij
zou komen. Rienjan: “De vriendin
van Celine, die erbij was toen ze die
bewuste zondag onze hond Pita uitliet,
was tot nu toe elke dag in het
ziekenhuis geweest. Ook die bewuste
woensdag. We gingen net even naar
buiten om een sigaretje te roken en ik
weet nog dat ik rond het middaguur
tegen haar zei: ‘Esmee, dit wordt en
hele lange dag voor ons!’, maar toen
we net over twaalven weer naar
boven gingen en op de kamer kwamen,
zat Celine rechtop in bed.
Warrig en af en toe volledig de kluts
kwijt, maar ze was er weer!” De herinnering
aan het moment dat hij zijn
dochter min of meer rechtop in bed
ziet zitten met de ogen open, wordt
Rienjan nu echt even te veel: “Ik
stond aan het voeteneind van haar
bed”, zegt hij terwijl de tranen over
zijn gezicht rollen, “en ze wenkte me
om dichterbij te komen. Ze wilde me
iets vragen.” Hij vervolgt lachend,
door zijn tranen heen: “Ik vergeet
nooit meer wat ze vroeg. Ik dacht
eerst nog, er is iets loos, want ze lag
nog op intensive care met alle toeters
en bellen die daarbij horen. Zachtjes
zei ze terwijl ik vlakbij haar kwam:
Het eerste wat ze zei
toen ze wakker werd
uit haar coma was
Waar is mijn telefoon?
p
p
‘Waar is m’n telefoon?’ Ha! Dat geloof
je toch niet? Maar haar telefoon had ik
niet, die had Esmee. Ik had met haar
afgesproken dat zij de tam-tam op
Celine’s 06 in de gaten zou houden.
En Esmee had Celine’s mobiel niet bij
zich. Nou, Celine was pisnijdig! Ik zal
maar niet herhalen wat ze gezegd
heeft, maar ze hield niet op met zeuren
om haar telefoon tot ik ervoor
zorgde dat-ie kwam. De volgende dag
haar laptop erbij en daar lag ze: de
directrice! Nadat die slaapmedicatie
uit haar lijf was, zag je ze met het uur
beter worden. Whatsapp, Facebook, ze
had heel wat in te halen. Vriendinnen
stonden in de rij om bij haar op
bezoek te komen. En dat heeft enorm
bijgedragen aan haar herstel.”
Celine: “Ik weet me niets meer te
herinneren. Zelfs niet dat ik tegen
Esmee gezegd had dat ik me niet lekker
voelde worden en op dat bankje
wilde gaan zitten. Het laatste dat ik
nog weet is dat we Pita uitlieten en
het volgende moment was bijna vier
dagen later. Het heeft zo moeten zijn,
dat juist Dorien die ook nog eens
weet hoe ze moet reanimeren op dat
moment voorbij kwam, dit kan geen
toeval zijn! Ook het moment van ontwaken
en mijn vraag aan mijn vader
en boosheid over het ontbreken van
mijn 06, weet ik niet meer. Mijn eerste
herinnering is dat ik moest plassen,
ha! Verder niets. Beetje bij beetje
kwam ik weer bij. Het heeft nog wel
lang geduurd voordat al die troep uit
mijn lijf was, want pas vanaf vrijdag
komen de herinneringen weer op
gang. Gelukkig heb ik fijne gesprekken
gehad met een speciale traumapsycholoog.Zij
hebben me heel goed
geholpen: ik ben nu niet meer bang
om te gaan slapen bijvoorbeeld.” De
herinnering aan de angst die ze in het
begin had, maakt Celine emotioneel,
maar ze herstelt zich moedig: “Ik heb
zoveel berichtjes gekregen via social
media. Ik ben blij dat Esmee de dagen
dat ik in coma lag mijn telefoon bij
zich heeft gehouden. Mijn telefoon is
m’n alles, dat is m’n kind! Ik heb pas
een maand later alle facebookberichten
door willen lezen. Zo bijzonder!
Honderden vrienden hebben met me
meegeleefd. Uit alle hoeken van het
land kreeg ik berichtjes van mensen,
die het van-hebben-horen-zeggen.
Maar ik heb niet zoiets van ‘het leven
vóór en het leven ná mijn hartstilstand’
hoor!
21