09 magazine Leef!

Drager
‘
zijn is een eervolle taak’
Mijn passie
Je kunt hem met recht een bekende Noordwijker
noemen: Dammy Heemskerk (68). Hij heeft een vlotte
babbel, werkt graag met mensen en hoewel hij de
pensioengerechtigde leeftijd al heeft bereikt, denkt hij er
nog niet aan om te stoppen met zijn werk als drager.
TEKST LINDA VERSTEEGE
BEELD BURO BINNEN
Dammy Heemskerk werkte jarenlang
in de horeca en was uitbater van de
Rank en de Kuip. ‘Ik ben het horecaleven
ingerold’, vertelt hij. ‘Als jongen
van veertien haalde ik al glazen op bij
mijn oom in zijn zaak. Gekscherend
riep ik altijd ‘als je niks kan, kun je
altijd nog in de horeca gaan werken!’.
Nadeel zijn de werktijden, dat is als je
een gezin hebt niet altijd makkelijk.
Maar ik heb het altijd erg naar mijn
zin gehad. Het regelen, met mensen
werken, het mensen naar de zin maken,
dat is het horecaleven. Maar als
ik eerder met het uitvaartvak in aanraking
was gekomen, dan had ik
waarschijnlijk uitvaartleider geworden.
Het is een mooie branche en
heel dankbaar werk.’
Verjongen
Net zoals dat hij het horecavak inrolde,
kwam hij ook per toeval in aanraking
met het werk als drager. Dammy:
‘Toen oma overleed, werd zij
gedragen door de vaste dragers van
Maarten van den Berg. Ik zei tegen
Maarten kun je daar nou geen jongere
mensen voor vinden? Het waren
– met alle respect – echt allemaal
oudjes! Maarten zei toen dat jonge
dragers niet te vinden waren. Onzin!
En dat zei ik hem ook. En toen kreeg
ik de bal terug: Wil jij het doen dan?
Ik heb ja gezegd, en ben drager geworden
bij Maarten, het leek me een
eervolle taak. En ik had al eens eerder
ervaren hoe belangrijk die taak kan
zijn. Toen ik 16 jaar was overleed een
vriend van mij. Samen met vijf andere
vrienden droegen wij zijn kist. Het
was het laatste wat wij voor hem konden
doen. Zijn ouders waren ons zo
dankbaar, dat is me altijd bijgebleven.’
Professionaliteit
De eerste klus als drager was op ‘derde’
kerstdag. ‘Laten we zeggen dat ik
een uitbundige kerst had gehad’, lacht
Dammy. ‘Het was natuurlijk best even
wennen, maar het ging eigenlijk direct
goed. Elke uitvaart is anders en
elke uitvaart werk ik alsof het de eerste
is. Voor de mensen die hun dierbare
moeten wegbrengen, is de uitvaart
zo’n belangrijk moment. Je mag
geen fouten maken. En als je onverhoopt
toch een foutje maakt, laat je
dat niet merken. Professionaliteit is
heel belangrijk in dit vak. Wat overigens
niet betekent dat er op gepaste
momenten best gelachen mag worden.
Dat is afhankelijk van de persoon
die je wegbrengt en of het past bij de
sfeer van de uitvaart. Ik herinner me
nog dat Tante Gras was overleden.
Tijdens haar leven heeft ze altijd geroepen:
‘Voor mij geen poespas,
draag mij maar weg in een kruiwagen’.
Op het moment dat de rouwauto
van de kerk naar het graf ging rijden,
startte hij niet. Uiteindelijk hebben
we Tante Gras lopend op een rijdende
baar naar haar laatste rustplek gebracht.
Dat kwam redelijk in de buurt
bij wat ze altijd riep en daar hebben
we echt wel om moeten gniffelen.’
Kraai
De dragers zijn altijd herkenbaar gekleed.
Ze worden ook wel kraaien
genoemd. ‘Het zwarte pak, de hoge
hoed. De gelijkenis met de kraai is er
zeker. Toch is ook de mode voor de
dragers in de loop der jaren wel iets
gemoderniseerd. Voor elke uitvaartondernemer
voor wie we lopen hebben
we een ander pak. Om dit vak
niet verloren te laten gaan, heb ik een
aantal jaar geleden samen met Ruud
Raabe het dragersgilde opgericht. Dat
betekent dat wij voor verschillende
uitvaartondernemers lopen. We zijn
als het ware zzp’ers. Ik probeer ervoor
te zorgen dat er altijd wat jongere
mensen lid zijn van het gilde. Ik word
zelf ook ouder, maar ik hoop echt dat
het gilde zal voortbestaan. We zijn
met ongeveer vijftien dragers en we
hebben zo’n drie a vier keer per week
een opdracht. Het uitvaartvak is in
beweging. Groot verschil is dat mensen
hun uitvaart soms al bij leven tot
in de puntjes regelen. Ook de invulling
van de uitvaartceremonie mag
wat uitbundiger zijn. Maar het dragen
van de kist blijft een serieus vak.’
31