Buiten de Orde 2017 #1

per persoon moesten betalen aan woonkosten
voor een abominabele en onhygiënische
kamer. Iets totaal anders dan hij van tevoren
op foto’s had gezien. Behalve de slechte woonruimtes
waar veel geld voor wordt gevraagd is
het ook schandalig
om van Horečný te
horen dat hij in Nederland
werkt, maar
in Duitsland moet
wonen. Dit omdat,
zo zegt hij, OTTO
Workforce daar
meerdere personen
in een kamer mag
zetten, terwijl dat in
Nederland niet mag.
Hij woonde op een
afstand van een uur
rijden van zijn werk,
met zeven mensen in
een driekamerflat in
Krefeld, terwijl hij
werkte voor Amazon
in Venlo. Van zijn contracten begreep hij
weinig, want die waren opgesteld in een taal
die hij niet begreep. Horečný is opgestapt bij
OTTO en sindsdien hebben we geen contact
meer met hem.
In actie tegen OTTO Workforce
Hoe OTTO Workforce zijn geld verdient
wordt weer akelig duidelijk uit deze twee
verhalen. Het bedrijf betaalt weliswaar het
in de uitzend-cao vastgelegde minimumloon,
maar weet er via de verplichte OTTO
accommodatie toch nog behoorlijk wat bij
te verdienen ten koste van de vaak slecht geinformeerde
werknemers. Acties tegen deze
internationale uitbuiter blijven nodig.
door Dennis
Meer info
Voor meer info over acties tegen OTTO
Workforce en zijn vieze praktijken, kijk op de
gezamenlijke/internationale anti-OTTO site:
otto.zsp.net.pl en de site van de Vrije Bond
(klik rechts op OTTO Slaveforce).
Maria’s brief
Ik ben een jonge vrouw uit Barcelona. Omdat
er in mijn thuisstad nauwelijks een
baan te vinden was, besloot ik een baan te
zoeken in het buitenland. Op een dag zag
ik een vacature op Job Today, waar verschillende
vacatures in Nederland werden
aangeboden. Het uitzendbureau dat de
baan aanbood was Temporales Holanda
Recruitment. Ik legde meteen contact en
kreeg na afloop meteen een e-mail waarin
de telefonisch gemaakte afspraken bevestigd
werden. Ik zou ik een kas gaan werken,
voor veertig uur per week, voor 9,34
euro per uur, van 24 oktober tot en met 18
december.
Het kassenbedrijf Gipmans bevond zich in
Venlo en hield zich bezig met het verbouwen
van planten, groente en kruiden. Mijn
contract liep van de week van 17 oktober tot
en met de week van 19 december. Wanneer
het bedrijf tevreden over mij zou zijn, zou
ik een nieuwe baan krijgen op een andere
locatie. Ik zou de woonaccommodatie
moeten delen, waarvoor 80 euro in rekening
zou worden gebracht, plus 18,49 per
week voor de verplichte ziektekostenverzekering.
Deze bedragen zouden rechtstreeks
van mijn salaris worden ingehouden, maar
tot mijn eerste salarisbetaling zou er niets
in rekening worden gebracht.
Transport van en naar het werk zou plaatsvinden
per busje, waarvoor de benzinekosten
van vier euro per dag ook op mijn salaris
zouden worden ingehouden. Het salaris
zou afhangen van mijn leeftijd; hoe ouder
je bent hoe meer je verdient: ben je ouder
dan 21, dan verdien je 9,34 per uur.
Op deze voorwaarden ging ik naar Nederland.
Toen ik aankwam op het vliegveld in
Nederland ontmoette ik andere Spaanse
collega’s, en moesten we vijf uur wachten
totdat de chauffeur eindelijk verscheen!
Het was middernacht toen hij eindelijk arriveerde.
We hadden nog niets gegeten en
we hadden het koud omdat we buiten stonden
om het busje niet te missen.
Toen we op de camping arriveerden waar
we zouden gaan wonen, moesten we nog
een uur in de kou wachten op iemand die
de huisjes voor ons kon opendoen. We hadden
het koud en we waren bang vanwege
de instabiele situatie: we waren allemaal
vrouwen in een vreemde omgeving waar
we niemand kenden.
We zouden beginnen met werken op 24
oktober, maar dit gebeurde niet eerder
dan de 31 e . En toen we eindelijk begonnen,
werkten we maar een paar dagen per week,
en dan drie tot vijf uur per dag. Tijdens
de tweede week ontvingen we een salarisstrook
met een negatief salaris. Er stond
in dat we geen salaris zouden ontvangen
omdat we niet hadden gewerkt, en dat we
108,50 euro schuldig waren voor de huur
en de ziektekostenverzekering.
We maakten ons zorgen en namen contact
op met de verantwoordelijke van Temporales,
die enkele dagen eerder nog had gezegd
dat we geen huur hoefden te betalen voor
de niet gewerkte week, maar niets voor ons
deed om deze problemen op te lossen. We
voelden ons boos en onmachtig en de onderlinge
band tussen de verschillende collega’s
verslechterde. Na tweeënhalve week
was ons geld op en konden we geen eten
meer kopen, waardoor ik in paniek raakte
en last kreeg van de honger. De medewerker
van Temporales zei vervolgens dat we
de volgende dag een voorschot zouden krijgen
van honderd euro, maar dit geld kwam
er nooit. We benadrukten nogmaals tegenover
de Temporales-medewerker dat we
geen geld meer hadden en we vroegen hem
een retourvlucht voor ons te kopen omdat
we echt in een miserabele situatie zaten.
Maar onze verzoeken werden genegeerd en
we kregen dingen te horen als: ‘Het is allemaal
de schuld van de werkgever, je moet
niet bij ons komen klagen. Voor ons is dit
ook geen goede zaak, want als jullie niets
verdienen, verdienen wij ook niets. Ik weet
dat jullie honger hebben, maar ik kan je
nu niet helpen, want ik ben bij een vriend
thuis en mijn batterij is bijna leeg.’
Ook de Nederlandse werkgever, OTTO
Workforce, negeerde onze klachten. Zelfs
de voor ons verantwoordelijke persoon
nam de telefoon niet op en blokkeerde ons
op What’s App. De situatie was hopeloos.
Helaas moest ik terugkeren naar Barcelona.
Ik had geen andere optie, aangezien
ik geen geld meer had om te kunnen eten.
Mijn familie heeft voor mij een retourticket
moeten boeken.
Ik wil melding maken van deze rampzalige
ervaring, zodat anderen dit niet hoeven te
ervaren.
Maria
2016 - 4 37