Buiten de Orde 2017 #1

Mini-thema Baj
relio Chessa in Pistoia en Umberto Marzocchi in Savona. Ook was
hij in frequent contact met Alfonso Failla in Marina di Carrara,
waar hij tevens ook op vakantie ging met zijn familie. Als arbeider
was Giuseppe Pinelli ook betrokken bij vakbondszaken, vooral bij
het helpen om de USI, een tak die was geopend op het clubterrein,
vlot te trekken. Ook de Milanese Transport Autoriteiten (CUB)
koos de club als thuisbasis, om deze in de nasleep van het bombardement,
op 12 december 1969, weer te verlaten: de verhuizing
was ingegeven door het harde optreden tegen anarchisten.
Dus toen op de middag van 12 december 1969, direct na de Piazza
Fontana bomaanslag, Calabresi aan kwam op de ‘Via Scaldasole
Club’ en Giuseppe Pinelli vroeg mee te gaan naar het politiebureau,
stemde hij hiermee in, klom vervolgens op zijn motor en volgde de
auto van de agent. Eenmaal aangekomen op het hoofdbureau zag
Giuseppe Pinelli veel Milanese anarchisten in één grote ruimte. Net
als hem waren deze anarchisten binnengehaald voor verhoor over
hun alibi’s. De gearresteerden werden binnen 48 uur, de maximale
voorlopige hechtenis toegestaan volgens de wet op dat moment,
Er was grote opwinding in de anarchistische kringen in Milaan; op
middelbare scholen waren er veel libertaire groepen in opkomst,
en in de fabrieken waren anarchistische arbeiders frequent, vroeg
in de ochtend, campagne aan het voeren en brochures aan het uitdelen.
Er werden boeken en pamfletten geproduceerd, en enkele
van de oudere kranten ondergingen een opleving. De anarchisten
in Milaan hadden de behoefte om een tweede clubhuis te openen,
dit keer in het zuidelijke deel van de stad. Giuseppe Pinelli bevond
zich in het groepje dat het meest toegewijd was aan de voorbereiding
en de opening van de ‘Via Scaldasole Club’ (in de wijk Ticinese).
Op 25 april 1969 waren er twee bomaanslagen, op het Centraal Station
en de Handelsbeurs. Er werden ondervragingen verricht in libertaire
kringen en een aantal anarchisten werd gearresteerd: dit
was het begin van een criminaliserende campagne, die in augustus
een verdere intensivering onderging nadat een aantal bomaanslagen
op treinen aan anarchisten werden toegeschreven. Ook
ging er een gerucht rond dat Giuseppe Pinelli, de anarchistische
spoorwegarbeider, betrokken zou zijn geweest. Hij en zijn Bandiera
Nera (Zwarte Vlag)-groep namen hier aanstoot aan, waren
het niet eens met, hekelden deze criminaliserende propaganda,
en lanceerden – naar het model van het Zwarte Kruis van ongeveer
hetzelfde moment, en het Russische Zwarte Kruis uit de jaren
1920 – de ‘Anarchist Black Cross’, gespecialiseerd in solidariteit
met gearresteerde kameraden, maar tevens ook voor de publicatie
van een contra-informatie bulletin.
Giuseppe Pinelli was een van de meest beruchte anarchisten in
Milaan, en werd daarom regelmatig, vanwege vergunningaanvragen,
vergaderingen, etc. opgeroepen te verschijnen op het hoofdkantoor
van de politie. De persoon die zijn afhandeling het vaakst
deed was een jonge politie-inspecteur; Luigi Calabresi, makkelijk
aanspreekbaar in zijn manier van doen, elegant en vriendelijk.
vrijgelaten, op een enkeling na, die naar de San Vittore gevangenis
werd gebracht. Alleen werd Giuseppe Pinelli langer dan de maximale
duur van de voorlopige hechtenis vastgehouden op het hoofdkantoor
van de politie. Hij werd ondervraagd. Tot, rond twaalf uur
in de nacht van 15 op 16 december, zijn lichaam uit het raam ‘viel’
van een kamer op de vierde verdieping van het politiebureau, en de
grond raakte. De aanvankelijke tegenstrijdige versies van het politieverhaal
suggereren dat de waarheid niet het officiële verhaal van
een ‘zelfmoord’ heeft kunnen zijn. Giuseppe Pinelli overleed diezelfde
nacht te Milaan, in het Fatebenefratelli Ziekenhuis.
Wat er politiek-juridisch volgde raakte verweven met het hele verhaal
van het Piazza Fontana bloedbad, en vooral met de ‘Valpreda-affaire’,
die door de jaren heen een averechtse uitwerking had
op de machthebbers. De onhandige pogingen om alles te sussen,
met daarbij de active affliction-thesis voorgedragen door rechter
Gerardo D’Ambrosio, vestigde enkel aandacht op een waarheid die
tot op heden zijn plaats in de officiële documenten niet heeft gevonden.
Er zijn tientallen boeken, films, toneelstukken, kunstinstallaties
en liederen gewijd aan Giuseppe Pinelli en zijn moord,
niet alleen in Italië. Laten we hier slechts twee van hen noemen:
Nobelprijswinnaar Dario Fo’s toneelstuk ‘De toevallige dood van
een anarchist’ en Enrico Bajs massale schilderij ‘Begrafenis van de
anarchist Pinelli’.
door Paolo Finzi
vertaling: Peter
Meer info
Dit artikel werd eerder gepubliceerd in Sicilia Libertaria, december
2005. Vertaald naar het Engels door Paul Sharkey, verschenen in KSL:
Bulletin of the Kate Sharpley Library, Nr. 48, oktober 2006 en later ook
verschenen op katesharpleylibrary.net en libcom.org.
2016 - 4 7