Classic&Retro-2018-11

PORTRET Renzo Pasolini Om bij regenraces het
beslaan van zijn eigen
bril te voorkomen, was
tape de oplossing. Het
spook van de opera was
er niets bij...
de en die race ook meteen wist te
winnen (zijn eerste GP-overwinning).
Ook de races in Oost-Duitsland
en Tsjechoslowakije won hij.
Toch bleef hij ver verwijderd van de
eerste plek in het klassement en het
was nota bene Carruthers die de titel
pakte! Welverdiend trouwens.
Renzo Pasolini (rechts) met Jarno Saarinen. Het lot
zou hen later een stuk ongelukkiger samenbrengen.
eerlijke, oprechte jongen was, die ook niet gemeen
reed. Je kon dus nooit lang boos op hem blijven.
Zijn spectaculaire rijstijl bezorgde hem vele overwinningen
en podiumplekken, en gaf hem een
plek tussen grootheden als Mike Hailwood en
Giacomo Agostini. Die laatste kende hij al goed
uit het Italiaanse kampioenschap, waar de twee
ook al elkaars grootste rivalen waren.
In 1968 viste Pasolini nipt achter het net in de
strijd om de wereldtitel en 1969 beloofde zijn jaar
te worden. Bij de tweede GP op Hockenheim brak
zijn lef hem echter toch een keer flink op, waarna
hij meteen enkele GP’s moest missen en Kel Carruthers
door Benelli een motor kreeg toegewezen.
Carruthers bleef de rest van het seizoen in dienst,
hoewel Pasolini vanaf de TT van Assen terugkeer-
MONZA
Pasolini reed nog enkele jaren als
toprijder voor Benelli, maar won
nimmer de titel. Uiteindelijk kwam
het tot een breuk tussen het niet
meer competitieve Benelli en Pasolini,
die dat nog wel was. Hij keerde
terug naar Aermacchi, dat net was
overgenomen door AMF-Harley-
Davidson en nu met razendsnelle
tweetakten in de GP’s ten strijde
trok. Agostini en Saarinen waren nu
zijn grootste concurrenten en wederom
bewees hij met podiumplekken
zijn kwaliteiten en die van de Aermacchi.
Hij spaarde zichzelf niet en
dat gold ook voor zijn machine,
Terug op
waar het
allemaal
begon, de
Aermacchi.
Helaas zou
het er ook
allemaal mee
eindigen.
waardoor hij vaak met pech langs de kant kwam
te staan. Wereldkampioen werd hij daardoor
telkens niet, maar het ongekende talent bleef zich
vastbijten en was nog immer veelbelovend.
Op 20 mei 1973, tijdens de GP van Italië op Monza,
kwam er echter een abrupt einde aan het leven van
deze motorsportheld toen hij in de eerste bocht, de
Curva Grande, onderuit ging terwijl hij volgens
ooggetuigen kopman Dieter Braun buitenom probeerde
te passeren. Hij nam Braun in zijn val mee,
waarna ook Saarinen, Kanaya, Jansson, Mortimer,
Villa, Palomo en anderen ten val kwamen. Dat
kwam vooral doordat de motoren door de vangrail
weer richting de baan werden geketst. Van tevoren
hadden de rijders al tegen die vangrail geprotesteerd.
Bij een grindbak zouden alleen Pasolini en
Braun erin zijn gegleden, om waarschijnlijk balend,
94
11 | 2018