STSN 3984 TSC-Contact 2 zomernummer WEB

Dan maak je als groepsleiding zo’n keuze, want Kester knapt
er enorm van op en is daarna meestal weer zijn gezellige
(redelijk) hanteerbare zelf. Waarbij gezegd moet worden dat
twee pilletjes Risperidon per dag en de recente ophoging
van de Depakine ook een handje meegeholpen hebben
om zover te komen. Maar dat is een ander verhaal. Toch is
Kesters energie als mobiele jongeman van dertig zo groot dat
een extra stukje fietsen of een ritje met het busje nog niet
voldoende zijn om het ‘binnen zijn’ voor hem verteerbaar
te maken. De medewerkers van de werkplaats werken nu
mee op de woonhuizen en zo zijn één-op-één activiteiten als
fietsen en dergelijke mogelijk en zo kan het ook gebeuren dat
Kester sinds kort toch bijna dagelijks kratjes gaat rondbrengen
met de bakfiets samen met een vaste medewerker. Hij
was vóór de coronalockdown nét zo ver dat hij aan de voor
hem nieuwe transportwerkplaats gewend was en een van
mijn zorgen was dat hij door de coronatijd weer helemaal
zou terugvallen. Nu heb ik goede hoop dat dat niet gaat
gebeuren.
Alles overziend kan ik zeggen dat ik mijn hart vasthield toen
deze periode begon, maar dat ik erg opgelucht ben dat het
met Kester relatief goed gaat (het blijft altijd relatief…). Na
een moeilijke periode vorige zomer en in de herfst, die te
maken had met een aantal grote veranderingen in zijn leven,
waren we net op de goede weg. Ik vreesde een terugval.
Hoewel ik zie dat in de laatste paar weken de spanning toch
soms weer oploopt (en er dan weer een lorazepammetje aan
te pas moet komen) en er ook weer een incidentformulier is
ingevuld omdat er een paar klappen vielen, kan ik zeggen dat
er momenteel, door de enthousiaste en liefdevolle inzet van
de begeleiding en het intelligent omgaan met de regels, een
acceptabele situatie is. Dat alle bewoners in hetzelfde schuitje
zitten, en hij ook geen andere ouders ziet binnenkomen, en
geen andere bewoners naar huis ziet gaan, helpt ook mee. Er
is op een bepaalde manier, voor zover ik het met de huidige
afstand kan beoordelen, misschien zelfs meer rust.
Nog geen besmetting
Er is op de instelling nog geen besmetting geweest. Ouders
werden in het begin dagelijks op de hoogte gebracht van
besluiten, maatregelen en ontwikkelingen door middel van
een speciaal coronabulletin. Na verloop van tijd verscheen dit
minder vaak. Een goed teken. Bewoners worden nog steeds
twee keer per dag getemperatuurd. In het coronabulletin
las ik dat de instelling beschikt over voldoende mondkapjes
en beschermingsmiddelen mochten er toch besmettingen
komen. Ik vertrouw daar maar op.
Ik vroeg me wel af hóe ze het doen. Je leest zulke
tegenstrijdige en rare verhalen in de krant. Maar ik wil de
harde werkers ook niet lastigvallen met zo’n vraag. Ook werd
ons gevraagd als ouders om een formulier in te vullen over
wat er zou moeten gebeuren mocht Kester besmet worden:
wel/niet aan de beademingsmachine, wel/niet naar de IC?
Ik begrijp de vraag, alle bewoners zijn immers anders en je
kunt er maar beter van tevoren over nadenken. Je kunt er
misschien heel lang over praten, maar Jurjen, zijn vader, en
ik hadden weinig tijd nodig voor het beantwoorden van die
vragen. Hoezo niet aan de beademing? Een jongeman van
dertig, zou je bij onze andere kinderen van ongeveer dezelfde
leeftijd ook maar een moment aarzelen met je antwoord
op die vraag? Zo kreeg ik de indruk dat het Crisisteam (een
soort OMT van Breidablick, de instelling waar hij woont) aan
alles dacht. Ook, natuurlijk, aan de eigen werknemers. In
het coronabulletin stonden ook goede raadgevingen voor
het personeel, en voor hen was er ook de mogelijkheid
tot ondersteuning en coaching. Van een heel ander, lichter,
kaliber was de beslissing dat er op ieder huis een beamer
kwam, zodat de groepsleiding ‘filmavondjes’ kon organiseren,
compleet met popcorn. Kester geniet ervan, zag ik op de foto
die ik ontving. Er is (goddank) geen tv op de (antroposofische)
instelling. Ook heb ik voor het eerst met Kester geskypet.
Weliswaar ging hij niet voor de camera zitten (had ik ook
niet verwacht), maar hij danste door de kamer en zwaaide
(had ik wel gehoopt)! Jurjen had dezelfde ervaring. Hij was
daarna blij en het stelde hem gerust, hoorden we van de
begeleiders. We zijn er nog! Dat weet hij gelukkig. Wannéér
we elkaar weer zien weten we nu nog niet. Het blijft nu stil,
sinds de persconferentie van dinsdag 6 mei is er nog geen
coronabulletin, het Crisisteam vergadert denk ik nog. Niet
zo gek, want er werd niets gezegd over mensen met een
beperking die in instellingen wonen. We wachten het maar
even af, misschien is er toch op een intelligente manier een
versoepeling mogelijk... Ik verheug me al op die lach op zijn
gezicht!
*Een paar jaar geleden verscheen over Kester een boekje,
geschreven door zijn vader, Jurjen Tak: “Tien dingen die ik
van Kester heb geleerd”. Het boekje is nog te bestellen in de
webshop van de STSN voor tien euro. Het is een bewerking
van een eerder in het TSC Contact verschenen serie artikelen
over het leven met en de opvoeding van Kester. ■
zomer 2020 | TSC Contact
27