Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Vervolgens heb ik zijn behandelend kinderneuroloog gevraagd<br />
om advies. Zij gaf middels een brief aan het belangrijk te<br />
vinden dat Jochem op korte termijn geprikt zou worden en<br />
dat het wenselijk is dat moeder hierbij aanwezig is. Deze brief<br />
hielp en ik mocht mee naar het ziekenhuis. Het hele weekend<br />
zat ik vol spanning en was ik erg bezig met niet verkouden<br />
of iets dergelijks worden. Maar toen ik maandag 20 april de<br />
begeleiding sprak en me realiseerde wat er was voorgesteld,<br />
heb ik deze belachelijke actie afgeblazen. Jochem zou met<br />
twee begeleiders naar het ziekenhuis gaan en ik apart in mijn<br />
auto. Bij het ziekenhuis moest ik op anderhalve meter afstand<br />
blijven. Die anderhalve meter afstand is natuurlijk onmogelijk<br />
om uit te voeren bij een kind dat zijn moeder zes weken<br />
niet heeft gezien/aangeraakt en dat in een angstige situatie<br />
zit. Dan heeft een kind de echte nabijheid van zijn moeder<br />
nodig en niet op anderhalve meter afstand. Ik zie mijn zoon<br />
omgaan met de angstige situatie en ik moet hem van een<br />
afstand bemoedigende woorden toespreken, terwijl hij mij<br />
angstig aankijkt?! Ten eerste kan ik het op dat moment niet<br />
drooghouden en sta ik daar te huilen, terwijl ik hem moet<br />
troosten. Ten tweede wil Jochem naar zijn moeder, maar die<br />
staat op een belachelijke afstand en ik moet weglopen als<br />
hij mijn kant op komt. Hoe traumatisch zou dit zijn voor een<br />
kind met een ontwikkelingsleeftijd van anderhalf jaar?! Wat<br />
voor schade brengt dit met zich mee voor onze hechting? De<br />
eerste zeven jaren van zijn leven had Jochem nauwelijks een<br />
binding met ons, daar hebben we heel hard voor gewerkt en<br />
dat laat ik niet kapot maken door deze onmenselijke situatie.<br />
Eindelijk Jochem weer zien<br />
Gelukkig kwam mijn leidinggevende met dé oplossing. Zij<br />
bood mij een coronatest aan via de drive-thru in Baarn om<br />
aan te tonen dat ik geen COVID-19 heb. Dan zou er geen<br />
reden meer zijn om mij niet met Jochem naar het ziekenhuis<br />
te laten gaan. Ik heb op 6 mei gebruik gemaakt van deze<br />
mogelijkheid en ben mijn werkgever heel erg dankbaar.<br />
Op 7 mei kreeg ik de uitslag dat er geen infectie kon worden<br />
aangetoond en dat de test dus negatief was. Dit was voor<br />
mij heel positief en ik kon daardoor op 8 mei eindelijk onze<br />
zoon na acht weken weer in mijn armen sluiten. Toen ik bij<br />
de woning stond om hem op te halen, moest ik tijdens het<br />
wachten even slikken van de spanning en toen kwam hij<br />
eindelijk naar buiten. Hij reageerde natuurlijk niet als een<br />
normaal kind en toen hij mij zag, maakte hij een “grrrr”-<br />
geluid. Hiermee maakte hij duidelijk dat hij vroeg naar zijn<br />
leeuwen-knuffel. Ik had alles meegenomen, behalve een<br />
knuffel… Jochem kon de spanning niet aan om mij weer te<br />
zien en deed zijn handen voor zijn ogen en deed met zijn<br />
duimen zijn oren dicht. Dat doet hij wel vaker, maar daarna<br />
kreeg ik toch een soort omhelzing. Dat was fantastisch!<br />
Bij het ziekenhuis aangekomen moesten we eerst door<br />
een tent voor de triage. Daar stonden de verplegers en<br />
verpleegkundigen gezellig, dicht naast elkaar, buiten<br />
in het zonnetje wat te drinken. Vervolgens kwam één<br />
verpleegkundige dicht bij ons staan, zonder handschoenen<br />
of mondkapje en stelde wat vragen. Tenslotte deed ze een<br />
oormeting voor onze temperatuur. Hoeveel mensen heeft<br />
zij al aangeraakt en wat geeft ze nu aan ons door? Ook bij<br />
het prikken droeg ze geen beschermende kleding. Toen ik<br />
de geleende rolstoel terugbracht, wilde ik hem afgeven om<br />
te laten ontsmetten, zoals bij de supermarkt. Nee, ik kon<br />
hem gewoon weer terugzetten en vervolgens pakte een<br />
nieuwe bezoeker de rolstoel zonder dat hij ontsmet was. Ik<br />
ben niet bang om ziek te worden, maar ik vind het wel heel<br />
tegenstrijdig. Ik moest hemel en aarde bewegen om na acht<br />
weken mijn zoon weer te mogen zien, moest een coronatest<br />
ondergaan en in het ziekenhuis gingen ze er zo makkelijk<br />
mee om? Is het dan niet veel te zwaar aangescherpt dat wij<br />
ons kind niet mogen zien?<br />
Versoepeling van de bezoekregeling<br />
Sinds 11 mei is de bezoekregeling enigszins versoepeld. We<br />
mogen Jochem met twee vaste bezoekers (papa en mama)<br />
om de week twee uur bezoeken. Dus de ene week Rogier<br />
en de andere week ik. We mogen hem niet tegelijk zien. Ik<br />
begrijp echt niet waarom. Rogier en ik wonen in één huis,<br />
dus wat maakt het uit of hij ons apart of tegelijk ziet?<br />
Als Rogier iets heeft, dan heb ik het ook en andersom.<br />
Ik wil niet weer negatief doen en pak deze kans met beide<br />
handen aan, maar mijn opstandige gevoel blijft. Ik hoop<br />
dat deze bizarre tijd snel weer voorbij is en het tijdelijke<br />
abnormaal weer geheel verdwenen is en dat het nooit meer<br />
gebeurt dat ouders hun kind zo lang niet mogen zien. Als ik<br />
Jochem 22 mei weer zie, dan voel ik alleen nog maar geluk<br />
en liefde voor onze bijzondere zoon en dan is alles voor mij<br />
weer even normaal! ■<br />
6 zomer 2020 | <strong>TSC</strong> <strong>Contact</strong>
Change language