Magazine Leef! #40

12
TERUGBLIK 2014 #2
Op pad met negen wielen
De cover van nummer 2 (2014) wordt gesierd door Nic en Greet
van den Berg, samen met Kees Imthorn van de Koele Costa. Op
de foto zit Greet in een speciale rolstoel bij het strandpaviljoen.
Het Noordwijkse echtpaar ging destijds op pad ‘met negen
wielen’: zij in een scootmobiel, hij daarachter op de brommer
mét aanhanger plus rolstoel. Greet belandde in 1995 in een
rolstoel als gevolg van een verlamming aan haar benen. Ondanks
die handicap trok ze er met haar man nog regelmatig op uit.
Bijvoorbeeld naar de markt in Oegstgeest of Wassenaar. Ook
gingen ze drie keer per jaar naar een hotel met aangepaste kamer
in Nederland om van een all-inclusive vakantie te genieten. De
auto werd dan volgeladen, in de aanhangwagen stonden de
scootmobiel, brommer en rolstoel (die bij elkaar opgeteld dus
negen banden hadden). Tussendoor maakten ze regelmatig een
tussenstop. Nic haalde de rolstoel uit het aanhangertje en tilde
zijn vrouw erin; zo konden ze winkelen of een terrasje pakken.
Onderweg naar de wc gaan was voor Greet vaak lastig, maar daar
had Nic wat op gevonden: hij monteerde een toilet in de rolstoel.
Op hun tochtjes trokken ze veel bekijks. Er werd gezwaaid,
autoraampjes werden naar beneden gedraaid, duimen gingen
omhoog en het stel kreeg complimentjes. Een promotieteam van
een grote verzekeraar, dat Nic en Greet tijdens een vakantie in
Limburg tegenkwam, was zó onder de indruk dat de twee later in
vol ornaat waren te bewonderen in een commercial die enkele
maanden op tv werd uitgezonden.
42
Het is een bijzonder tafereel: Greet
van den Berg in de scootmobiel,
daarachter manlief Nic op de
brommer mét aanhanger plus
rolstoel. Nic en Greet zijn altijd op
pad met negen wielen en zijn –
ondanks de handicap van Greet
- super mobiel. ‘Zo gaan we er
samen lekker op uit en drie keer
per jaar met vakantie’.
TEKST SYBYLLE KROON BEELD BURO BINNEN
OP PAD MET NEGEN WIELEN
Greet van den Berg (1941) uit Noordwijk
belandde in 1995 in een rolstoel,
als gevolg van een verlamming aan
haar benen. Ondanks haar handicap
gaat ze er samen met haar man Nic
(1940) nog regelmatig op uit. ‘We
vinden het leuk om naar de markt
van Oegstgeest of Wassenaar te gaan’,
vertelt Nic. Ook gaat het stel drie keer
per jaar twee weken naar een hotel
met aangepaste kamer in Nederland
om van een all-inclusive vakantie
te genieten. ‘Dit jaar gaan we naar
Twente, Brabant en Overijssel,
vertelt Greet enthousiast.
De auto wordt dan volgeladen en in
de aanhangwagen komen de scootmobiel,
brommer en rolstoel te staan.
Eenmaal op de plaats van bestemming
gaan ze – als het weer het toelaat
- elke dag op pad met scootmobiel,
brommer en rolstoel. Nic zoekt
de routes uit en die zijn af en toe best
pittig: ‘Vorig jaar hebben we tijdens
onze vakanties maar liefst 2060
kilometer gereden. Zelfs op één dag
zeventig kilometer’, lacht Greet.
Nic haalt het bewijsmateriaal erbij:
op de foto staat inderdaad 70 km op
de scootmobielteller te lezen.
Ingebouwd toilet
Tijdens de ritjes wordt regelmatig een
tussenstop gemaakt. Nic haalt dan de
rolstoel uit het aanhangertje en tilt zijn
vrouw in de rolstoel. Zo kunnen ze dan
‘een bakkie doen’ op een terras of even
winkelen. Naar het toilet gaan is voor
Greet vaak lastig, omdat de toiletten
op een voor de rolstoel onbereikbare
plaats zitten of omdat ze te klein zijn.
Daar heeft Nic wat op gevonden: hij
monteerde een toilet in de rolstoel. ‘Zo
kunnen we ook langere ritten maken’,
vertelt Nic. ‘Want tussendoor kan Greet
zonder problemen naar het toilet.’
Op tv
Onderweg krijgen ze vaak positieve
reacties van mensen. Er wordt gezwaaid,
autoraampjes gaan open, duimen
omhoog en er wordt met complimenten
gegeven. ‘De reacties zijn
fantastisch, men is onder de indruk
en vol bewondering dat wij zo nog
onze weg vinden.’ Dat was een promotieteam
van verzekeraar Aegon een
paar jaar geleden ook, toen ze het stel
tijdens vakantie in Limburg tegenkwamen.
Een tijdje later waren ze in
vol ornaat te bewonderen in een commercial
die enkele maanden op tv
werd uitgezonden.
Toeter
De scootmobiel, de brommer, de aanhangwagen
en de rolstoel hebben gezamenlijk
negen banden. ‘Met zoveel
banden gaat er wel eens eentje lek.
Daarom heb ik altijd gereedschap bij
me om lekke banden of ander ongemak
te verhelpen’, vertelt Nic. Omdat
naast elkaar rijden niet mogelijk is
- ‘we zijn te breed met z’n tweeën
naast elkaar’ – en communicatie
daardoor wat lastig, hebben Nic en
Greet daar iets op gevonden. Op zowel
de scootmobiel als de brommer zit
een toeter. ‘Als een van ons toetert,
weet de ander dat we even moeten
stoppen. Op de brommer heb ik ook
een bel. Als ik bel, weet Greet dat
LEES HIER HET
OUDE ARTIKEL
er verkeer van achteren nadert en
erlangs wil. Dan kan ze op tijd een
beetje aan de kant gaan’, vertelt Nic.
Het Noordwijkse echtpaar is van plan
nog lang samen eruitop te gaan: ‘We
gaan al sinds 1996 op deze manier op
pad en het bevalt nog steeds prima.
En zolang het goed gaat, gaan we er
gezellig mee door’.
Als we Nic en Greet van den Berg bijna
tien jaar na dato telefonisch spreken,
is de situatie behoorlijk veranderd. Ze
wonen in woonzorglocatie Jeroen,
in Noordwijk-Binnen, en het gaat
niet zo goed met Greet. Na een
beenamputatie zijn er complicaties
opgetreden en als gevolg daarvan
brengt ze haar dagen grotendeels in
bed door. Op pad gaan is er voorlopig
niet bij. “Toch hopen we dat het weer
goed komt.”
TEKST JAAP VAN EKERIS
BEELD BURO BINNEN
Terwijl Greet (82) slaapt, doet Nic (83)
het woord. Hoorbaar geëmotioneerd
vertelt hij: “Ze heeft een vervelende
open wond, die maar niet dicht wil gaan
en elke dag verzorgd moet worden.
Dat gebeurt hier thuis. We wonen
inmiddels vijf jaar in Jeroen. In een groot
tweekamerappartement, met uitzicht op
het centrum. Ik probeer wel regelmatig
naar buiten te gaan, maar vanwege Greet
is dat lastig. Ze mag maar anderhalf
uur per dag uit bed. Ik ben een soort
mantelzorger; ik doe boodschappen
en zorg ervoor dat ze elke dag haar
medicijnen krijgt”.
Mooie herinneringen
Een tijdje geleden ging het wat beter
met zijn vrouw. “Toen zijn we een
paar keer de hort op geweest. Rondje
Noordwijk, Katwijk, Scheveningen. Ik
heb tegenwoordig een bus, met een tillift
til ik Greet daar in. We zijn zelfs nog op
vakantie geweest, naar Dalfsen. Maar we
kunnen en mogen nu niet weg. Jammer.”
Even is het stil. Dan zegt hij: “Ik denk
nog vaak aan onze tochtjes en kijk er
met heimwee op terug. Greet ook, ja.
Natuurlijk. We zijn overal geweest:
Twente, Brabant, Overijssel, noem
maar op. We hadden altijd veel bekijks,
mensen reageerden positief en vonden
het fantastisch wat we deden. We hebben
ontzettend veel foto’s gemaakt, die
hangen overal in huis en we hebben
plakboeken. Als het even kan, kijken
we er samen naar. Het zijn mooie
herinneringen.”
Stille hoop
Hij heeft stille hoop dat het nog goed
komt. “De wond is al kleiner dan hij was,
de kans bestaat dat-ie volledig geneest.
Dat zou prachtig zijn. Hopelijk kunnen
we er dan weer op uit met de bus.”