Tweede Kamer

\H\H
77ste VERGADERING. — 7 MEI 1908.
6. Regeling der visscherijen.
Men zegt, dat het derde lid erg omslachtig is, ja, maar iedereen
zal wel willen erkennen dat daar geen woord in staat
waarvoor geen behoorlijke en goede reden is te geven. Wanneer
iemand er iets m schrappen wil, dan moet lii.j aantoonen, dat
datgene wat hy' schrappen wil, niet noodig is. Er is zooeven
gesproken van den noodeloozen omslag, maar nijj is opgemerkt
door mannen die de praety'k van de rechtspraak kennen, dat,
wanneer deze bepalingen niet zoo uitvoerig in de wet worden
gesteld, er dan telkens moeilijkheden zullen komen met de
veldwachters, die iemand in het veld aantreffen, die een soort
vergunning produceeren. Een onleesbare handteekening, de
moeilijkheid om uit te maken wat eigenlyk de bedoeling is,
geven aanleiding tot allerlei quaesties, die soms tot voor den
rechter moeten worden voortgezet om uit te maken of het stuk
dat geproduceerd is, een vergunning is of' niet. Het is hier niet
te doen om omslag te maken, maar om er voor te zorgen, dat
hy' die een papier in banden heeft, zeker weet dat hy' gedekt
is. Wanneer nu,i niet wordt aangetoond dat dit niet noodig is,
dan zou ik er de voorkeur aan geven, dat het derde lid ongewyzigd
bleef bestaan.
De heer Schaper: Mijnheer de Voorzitter! Ik constateer, dat
de heer Tydeman en ik nu eigenlijk niet zoover van elkander
staan als gisteren bij den tegenstand van dien geachten afgevaardigde
tegen mijn amendement in zake de akte. De geest
waarin hü sprak is volkomen de mijne; wy beiden willen den
vischstand verbeteren, maar wij willen ook van het Ry'k eenige
opoffering ten gunste van den hengelaar. Wjj willen desnoods
een geringe verwaarlooziug van het doel ten gunste van de
vrijheid van de, laat ik maar zeggeu, honderdduizend hengelaars.
Ziedaar die zaak! Het is de quaestie hoe dit te bereiken en my
dunkt, dat dit alleen kan door aanneming van myn amendement,
op andere wn'ze is het niet te vinden. Ik geloof, dat de overneming
van het amendement van den heer Reyue bitter weinig
beteekent. Juist de overneming van het amendement door den
Mim'ster is een bewijs voor mij, dat wy' er niets door winnen.
Ik vrees, dat de Minister zal redeneeren: als eerst de zaak er
maar in is, de uitzonderingen zet ik er zelf in, dat is een quaestie
van meer of minder, dat doe ik zooals ik dit zelf wensch. Er
is, laat ons dit niet verbloemen, een fanatieke haat tegen de
hengelaars; men vindt hen vrybuiters, men spreekt van „de
pest van den hengel", een voorwendsel er toe is de herrie die
er wel eens rondom Amsterdam wordt gemaakt door eenige
hengelaars; zij moeten er uit! Overneming van het amendement
Reyne helpt my niet. Wat zegt de Minister zelf? Meent gy ,
afgevaardigde uit Appingedam, vraagt hy daD, dat men in
Rijkswateren geen visch kan poten of kweeken? En is dit zoo,
dan, zegt men, is uw amendement onmogelijk.
Is dit geen bewijs, dat men de bedoeling heeft, de Rykswateren
in het algemeen te maken tot vischkweekerijen? Dat
bedoelt dus uitsluiting van de hengelaars. Wanneer men van
het standpunt uitgaat, dat al het Rijkswater moet gebruikt worden
voor de vischkweekery, dan komt het niet te pas dat een hengelaar
daarin komt grasduinen. Dan is het dus met het hengelen en
den hengelaar gedaan.
Ik herhaal wat ik reeds in eerste instantie heb gezegd: er
wordt in het blad van de Heidemaatschappy' op gewezen, dat
de Staat in de provincie Groningen slechts op de helft van het
Zuidlaarderrueer het vischrecht heeft; al het andere vischrecht
is verkocht. Als het nu de bedoeling is om alle hengelaars
voortaan uit te sluiten, en op dien grond wordt myn amendement
bestreden, dan is het ook uitgemaakt, dat in de geheele provincie
Groningen niet meer mag worden gevischt. Wanneer men zegt:
overal waar vischrecht is, moet de hengelaar worden uitgesloten,
dan mag in de geheele provincie Groningen niet één hengelaar
meer visschen. Ik zeg dit: kweekin Ky'kswater wat gij wilt, maar
wees er op bedacht, waar men gewend is aan den toestand vau
de vigeerende wet, dat een deeltje er van aan den hengelaar komt.
Met 100 000 hengels roept de Minister; ja, maar die 100 000
hengels zyn toch niet alle in de provincie Groningen ? Die
zyn verdeeld over ons geheele waterrijke land. Wil ik nu ontkenuen
dat er in Rykswater een massa visch kan gekweekt
worden? Neen, wanneer het byv. gebeurt, zooals in Baden, gelyk
door den heer Tydeman werd opgemerkt, wanneer op geregelde
tijden een groot getal jonge visschen in het water wordt teruggeworpen,
dan kan men visch in massa kweeken. Maar het gaat niet
zóó, dat een zetbaas op een zekere plaats in het water visch gaat
kweeken, terwyl dan de hengelaar komt om een deel er van
weer weg te nemen; neen, zoo gaat het niet. Iemand gaat zoo
maar niet op een bepaalde plaats zyn geld in het water gooien,
terwyl anderen in zyn buurt het niet doen. Dat het niet zoo
gebeurt, is my herhaaldelijk door menschen van het vak verzekerd.
Wijs my dan de plaats waar wèl zoo iets gebeurt.
Waar gewezen is op het groote getal snoekbaars, dat in het
Voornsche kanaal wordt aangetroffen, daar merk ik op, dat dit
niet een gevolg is van het aankweeken van snoekbaars daar ter
plaatse; die is daar vanzelf gekomen, en daarom heeft ieder
hengelaar er ook recht op. Er wordt in bedoeld artikel gezegd,
dat men met den hengel soms meer dan met ander vischtuig
kan visschen; maar wat belet dan een eigenaar om den
hengel te gebruiken t Ik erken, dat eenige opoffering noodig
is, en dit komt hierop neer: laat men de Rijkswateren wat
minder of desnoods byna in het geheel niet gebruiken voor de
kunstmatige vischteelt ter wille van den hengelaar.
Het is nog de vraag wat is in het oeconomisch belang van
het land, dat men zich boven alles toelegt op de kweekery' van
visch in de Rykswateren, terwyl men daarbij uitsluit den hengelaar,
61' dat men zegt: welnu, kweek dan in het Rykswater
wat minder of zelfs niets, maar geef dan genot aan die honderdduizend
menschen, die wel eens een vischje vangen willen. Men
moet dit niet geringschatten. Wy' hebben by' de algemeene beschouwingen
uitgemaakt, dat deze zaak nog verkeerde in een
stadium van ontwikkeling. Men moet daarom wat schipperen
en rekening houden met de traditie van een aantal heugelaars.
Men kan het water niet beschouwen als een stuk grond. De
heer Tydeman heeft gesproken van boomen in het bosch en
schilderyen in musea, maar dit is heel wat auders. Niemand zal
er aan denken een schilderij weg te nemen uit een museum,
omdat het eigendom is van den Staat; die man moet gek zijn;
dit ligt niet in onze volksconsciëntie; maar een vischje op te
halen is in ons waterrijk land wat anders. Zoo ook met boomen
in het bosch.
De heer Tydeman heeft eenige aardigheden of stekeligheden
gezegd, zeker wegens hetgeen van morgen is gebeurd. Dit zat
nog een beetje in zyn gemoed; vandaar zeker, dat hy my een
sneer gaf, sprekende van lieden, „die er verstand van hebben".
Mynheer de Voorzitter! Ik pretendeer niet er veel verstand van
te hebben, maar het is hier een eenvoudige zaak. De heer Tydeman
is een geducht jager, en misschien heeft hy ook wel visschery
om handen; wellicht is hy' wel belanghebbende daarbij. Ik weet
het niet ....
De heer Tydeman : Het komt hier niet by te pas om te
spreken van er persoonlijk belang by' te hebben ....
De beer Schaper: Dan moet men ook niet spreken van lieden
die er geen verstand van hebben.
Als nu de Minister zegt, dat er 15 000 beroepsvisschers zyn
en dat men daarmede rekening moet houden, antwoord ik, dat
deze reeds genoeg krijgen. En wat helpt nu de goedkoope akte,
die de Minister heeft gewild, als er geen water overblyft ? Hier
is het duidelijk streven om den hengelaar te verdringen. De
Minister zegt: gij verdedigt een populaire zaak.
Mynheer de Voorzitter! Dat kan wel zyn, maar als ik kans
zie de zaak goed te regelen zonder de hengelaars te vleien, zal
ik dit gaarne doen.
Te recht heeft de heer Tydeman gezegd, en 's Ministers woorden
strookten daarmede, dat er geen vaste regel wordt aaugegeven.
Welnu, stond er, dat de wet de wateren aanwyst, dan konden
wy misschien medegaan, maar nu weten wy' van niets. Als wij
over eenige dagen een maatregel van bestuur krijgen, zal misschien
de groote massa hengelaars gedupeerd blyken. Mag men
dit doen ter wille van oeconomische ontwikkeling en nationalen
rykdom, die nog niet vaststaan, waarvan men de portee nog
niet beseffen kan en waarbij alles nog wankel is? Al gold het
hier een overgangsmaatregel, dan nog zou het zijn een vooruitloopen.
De Minister zegt, dat ook wat hij wil een overgangsmaatregel