België - Chiro

stonden in het midden. Iedereen
kookte zijn specialiteit, ik
heb gazpacho gemaakt. Het
was echt heel gezellig. Sinds
die dag groeten de mensen elkaar
als ze elkaar tegen komen
op straat. Dat vind ik een goed
voorbeeld van wat je leert in de
Chiro.
Ik heb overigens leren koken
in de Chiro. Dat richtten ze in
als activiteit. We leerden zelfs
prijsbewust winkelen.”
DP: “Heb je nog een band met
de Chiro?”
Frank: “Neen, ik ben daarna
uitgeweken naar Leuven. Ik
zat daar in Daring Leuven, een
atletiekclub. Ik werkte toen
al freelance voor de BRT. In
Leuven ben ik zelfs nog terechtgekomen
bij de Jins van de
scouts. Dat is toevallig gebeurd.
Ik had met de wagen een fi etser
aangereden en ben zo in contact
gekomen met zijn ouders.
De Jins had toen een tekort aan
leiding. Ik organiseerde daar
precies dezelfde activiteiten
als in de Chiro. De leeftijdscategorie
was te vergelijken met
de aspiranten. Ik heb dat zelfs
twee jaar gedaan.
Maar ook in de beginperiode
van “Meester, hij begint weer”
bleef ik met hetzelfde bezig.
Ook daar was het voortdurend
dingen uitvinden, met dezelfde
leeftijdscategorie.
Als je zelf geen kinderen hebt
die naar de Chiro gaan, geraak
je de voeling wat kwijt. Ik weet
niet meer zo goed waar de
Chiro vandaag de dag voor
staat. Ik neem aan dat jongeren
altijd jongeren blijven, maar de
tijdsgeest is wel veranderd. In
mijn tijd waren de leiders vaak
érg streng. We moesten er als
lid telkens zijn, het was niet
vrijblijvend. Als leider moesten
we elke week ons programma
voor de zondagnamiddag
op voorhand inleveren bij de
hoofdleider.
Wel heb ik nog altijd goede
contacten met de toenmalige
proost van onze Chirogroep.
Regelmatig zoek ik hem op.
Hij is later nog aalmoezenier
geweest in de gevangenis van
Antwerpen. Ook is hij voorgegaan
in de begrafenis van mijn
moeder. Als mens heeft hij al
veel voor me betekend. Mijn
broer was een echte primus
als het op studeren aankwam.
Maar ik was altijd met andere
dingen bezig. De proost onderkende
dat ik een creatieve
aanleg had en stimuleerde me
als enige daarin. In die tijd was
dat zeker niet evident.
Nu nog krijg ik uitnodigingen
van de ouderverenigingen van
mijn Chirogroep. Helaas heb ik
nooit de tijd gehad om op de
uitnodigingen in te gaan.”
DP: “Wat is het strafste verhaal
uit je Chirojaren?”
Frank: “Ik vond heel die periode
heel tof. Ik denk wel dat
ze me zich herinneren als een
durfal en haantje-de-voorste.
Tijdens
een opdrachtentocht
wou
ik een
opdracht
in een van
de gaten
van zo’n hoge betonnen
verlichtingspaal stoppen. We
kropen op elkaars schouders en
raakten hoe langer hoe hoger.
Ik kroop als laatste omhoog.
Maar toen ik het papiertje in het
gat wou steken, verloor ik mijn
evenwicht en viel achterover.
Met mijn hoofd naar beneden
belandde ik in een gracht. De
anderen vreesden dat ik dood
was. Maar ik haalde mijn hoofd
uit het water en was ongedeerd!
Ik moet toen wel erg veel geluk
gehad hebben.
We hadden ook een eigen
blaadje. Ik tekende en schreef
daarin.
En dan die bivakken. Daar
waren we maandenlang mee
bezig. We schilderen dan grote
borden over de dagthema’s en
bereidden alles voor. En dan als
het bivak gedaan was! Wat een
weerslag.
Eén keer ben ik gestraft door
mijn ouders omdat ik één herexamen
had. Ik mocht niet mee
op bivak. Gehuild dat ik toen
heb! Maar mijn ouders waren
niet te vermurwen.”
] DUBBELPUNT JANUARI 2006 [
31