Last ned hele bladet - Caspar Forlag AS

heime med matematikkoppgåver som har
fasitsvar. Men dei klagar ikkje, for det er moro
å vera på skulen i matematikktimane.
Lærar A og lærar B står for kvar sin ytterkant,
lærar A for tradisjonen og lærar B for det nye
knytt til L97. Det er positive og negative aspekt
knytt til både lærar A og B si undervisning.
Kva skal til for at dei skal samarbeida, slik
at det nye kan bli ei blandinga av det beste frå
begge? Det er eit godt spørsmål, som eg i det
følgjande skal prøva å svara på.
For det første, den nye læreplanen lyt til ein
viss grad legitimera den tradisjonelle overlæringa
av omgrep og algoritmar. Det grunngjev
eg ut frå Skovsmose [2] som argumenter for
at matematikken kan forståast som eit framandt
språk, og McLaughlin (1987, referert i
Sjøberg [2]) som meiner at eit framandt språk
best kan lærast ved at ein del grunnleggjande
ferdigheiter vert automatisert. Ein annan
grunn er sjølvsagt den at lærar A vil ta den nye
læreplanen meir alvorleg, når den inneheld
ein metode han av erfaring veit har fungert.
I L97 låg det underforstått at hans læringssyn
var ein anakronisme, og indirekte vart han då
ein gamal stabukk, ikkje så rart då at L97 vart
lagt på hylla.
For det andre, skulane lyt etablera fagseksjonar
og dei må få ein agenda. Først på agendaen
til matematikkfaget lyt det stå matematikkfilosofi
og vitskapsteori, kva er eigentleg
matematikk, kva er kunnskap, kva er læring,
kva er målet for matematikkundervisninga i
skulen?...Altså at dei matematikkdidaktiske
spørsmåla, kva? og kvifor?, vert diskuterte.
Kanskje kan det virka litt framandt og sært
at lærarane skal vera fokuserte på filosofiske
spørsmål, men eg støttar meg til Quale (Jorde
og Bungum [1]).
32
Det må utarbeidast materiell som lærarane
kan bruka som diskusjonsgrunnlag, og haldast
kurs for nokre utvalde lærarar, men det viktigaste
er diskusjonen på den einskilde skule.
Denne diskusjonen lyt stå på agendaen ei god
stund før ein diskuterer korleis ein skal organisera
den nye undervisninga. I Noreg har skuleutviklinga
på den einskilde skule, i motsetning
til for eksempel i svensk skule, hatt for sterkt
fokus på ”korleis-spørsmålet”. Dette må det
takast høgde for i utforming av den nye agendaen
jamfør idealet innan didaktikken; først
kva, så kvifor og til slutt korleis.
For at det skal vera realistisk å oppretta fungerande
fagseksjonar, så må noko anna prioriterast
ned. Etter mitt skjønn må det bli alt det
funksjonæraktige arbeidet i team/ trinn knytt
til det å leggja timeplanar, årsplanar, tverrfaglege
planar o.s.v. Timeplanen, eller eit sett
med timeplanar for ulike behov, bør lagast av
administrasjonen, og den nye læreplanen må
vera så spesifisert at den kan erstatta dei fleste
planane som vert laga rundt på skulane i dag.
På den måten kan det frigjevast tid til interessante
fagdidaktiske spørsmål.
For det tredje, lærarane må få høve til å
hospitera, for på den måten å få nye impulsar.
Det kan vera hospitering innan skulen, følgt
opp av tid til samtale mellom dei to lærarane
etterpå. Men gjerne og hospitering knytt til
andre skular og/eller relevante arbeidsplassar
som ikkje er knytt til utdanningssektoren. Min
påstand er at norske lærarar er lærevillige, og
vil ta i mot slike tilbod med glede. Føresetnaden
er at det vert lagt til rette, slik at det ikkje
kjem på toppen av alt anna, sagt med andre
ord, at ein ikkje sjølv lyt organisera det og
ordna med vikar. Statens utdanningskontor
og/eller kommuneadministrasjonen lyt altså
vera tutorar for dette.
(fortsettes side 43)
1/2005 tangenten