Nytt norsk kirkeblad nr 3-2011 - Det praktisk-teologiske seminar

hans dommar er, / og kor ufattelege
hans vegar!» skriv Paulus (Rom 11,33).
Vegane er stader for forandring og for-
ytning. Det er kanskje derfor «vegen»
vart eit omgrep brukt om den første
kyrkjelyden (Acta 24,14)? Vegen er også
heilt frå gamalt av tenkt som ein tenleg
plass for innlæring av truas sanningar (5
Mos 6,7). Jesus presenterer seg sjølv uttrykkeleg
som «vegen, sanninga og livet»
(Joh 14,5). Det vil jo slettes ikkje vere
urimeleg å bruke årets Treeiningssøndag
til å reektere meir om det paradoksale i
den kristne trua på ein treeinig Gud. Og
då kan Niels Grønkjær si bok som er eit
religionslososk essay utifrå den apostoliske
trusvedkjenninga, vere ein verdifull
ressurs.
ELLER KANSKJE DÅPEN?
Like nærliggjande er det kanskje å la
tekstane for dagen speile seg i dåpsvatnet.
Kyrkjemøtet har no vedtatt ei ny
ordning for dåp og denne dagen kan
vere eit godt høve til å førebu prest og
kyrkjelyd på korleis dåpshandlinga snart
vil arte seg. Eg trur jo, når eg tenker meg
om, at noko av det eg har reagert mest
på i dagens ordning, er dei utsegna som
fastslår uforanderlege sanningar: «Dei
er fødde med menneskeslekta si synd
og skuld» og, med ord frå samtalen
med Nikodemus, «ingen kan koma inn
i Guds rike utan at han vert fødd på nytt
av vatn og Ande». Ordlyden gjer det lett
å tenke seg at dette er ein endeleg karakteristikk
av menneske og kanskje særleg
HEFTE TRE ÅRGANG TRETTINI
- 52 -
av dei andre. Med ei sterkare fokusering
på dåpen som handling og på vatnet, vil
det truleg bli lettare å erfare dåpen som
ei opnande og forandrande handling, eit
identitetsskie som frigjer frå dei fastlagde
og fastlåsande karakteristikkane.
Da den svenske forfattaren Göran
Tunström deltok på eit etterutdanningskurs
for teologar med den talande tittelen
«Ånden blåser dit den vil» i Oslo
i 1994, las han frå romanen Tjuven om
den store barnedåpen i. For hovudpersonen
Johan er møtet med dei uforståelege
orda og handlingane i dåpshandlinga
frigjerande: «Han kunde knappast
andas men ville samtidigt att prästen
aldrig skulle sluta, fast han inte förstod
ett ord, men det var just det som var det
viktiga: att det här var större än han själv.
Att han slapp känna igen. När prästen
hällde vattnet över honom blundade han
och när han sa I Faderns, Sonens och
den Heliga Andes namn var det som om
alla ord hade STORA BOKSTÄVER och
han tyckte at hans fula ansikte fylldes ut
och blev alldeles nytt. Han kände på det.
Det var samma ansikte, men kanske han
känt eer för sent. Det hade varit ett nytt
– en liten stund. Precis så länge att han
ck veta hur det kunde kännas.»
Utifrå dette kan ein jo berre håpe at
den nye dåpsliturgien også kan bli ei
kjelde til forvandling. Sånn at vi kan få
vite korleis det kunne arte seg. Vinden
bles dit den vil. Det gir håp. Også for ei
kyrkje som kan verke litt stivna. ■