de manuel maría a ferrín - Real Academia Galega

Discurso Darío Xohán.qxd 31/3/06 09:13 Página 54
contas, que o aconsellan, que esixen e son presentes. Así, nesta Casa, notará
Darío o que de veras nota xa, pro cunha punxencia emotiva especial: o se
sentir religado ás grandes figuras que se foron aínda que ficaron na Casa;
para el, en lugar preminente da memoria, seu amigo e mestre Manuel María,
cuxa cadeira vai ocupar deica pouco e para a vida.
Veiquí o está, Darío Xohán Cabana, despois de decer as fermosas palabras
do seu discurso de ingreso, no que, facendo ostentación dunha das virtudes
características que o adornan, fala ben e con consideración das xentes da Literatura
e da xeración á que me honro en pertencer. Voltaremos sobre isto.
Antes de el chegar eiquí, en plenitude das súas forzas e potencias físicas
e poéticas, Darío fixo o camiño do mundo e serviu a patria e as letras nun labourar
arreo, como cantara Celso Emilio Ferreiro. Mais deixaime crer que
unha parte, sequer fose unha parte pequena, da vida anterior de Darío Xohán
Cabana estivo endereitada a este intre de hoxe no que entra na Casa. E non
falo sen fundamento, pois el, no seu discurso acaba de nolo suxerir.
“ A Casa do meu Pai”, dicíamos denantes traguendo a esta sala aquel
Gabriel Aresti que foi pioneiro da tradución ao vasco de libros en galego.
Pro non hai pai nin morte de pai no mundo literario que eu coñeza que fose
cantada con máis severa, tenra, sobria voz que a de Darío Xohán Cabana
cando entoa a múltiple elexía a seu pai Ricardo Cabana Ben, labrador, a
quen eu convoco tamén agora a esta sesión:
Meu pai, meu pai, aquí me tes mirando
prá tomba túa e prá soidade miña,
e acompañado, coma quen camiña
cunha fantasma coa que vai falando.
Vexo os teus ollos e o sorriso brando
que enchía a dura face campesiña
cando o desexo de brincar che viña
con aquel neno que inda estou lembrando.
Tu xa non podes acordarte agora
daquel muíño que me armache un día
xunta o pontello que houbo en Arealba,
pero eu ben lembro o ben que se movía
coa iauga clara que corría outrora,
cando era o mundo todo lume de alba.
Eu estiven en Roás en ocasión do enterramento dese pai que seu fillo habería
de facer inmortal de necesidade e vin a Casa que aquel home fundara
54