Revista do II Encontro de Embarcacións Tradicionais de Galicia

o rasgo común da sua vinculación co mundo do mar a
través de tres grandes bloques temáticos: Histórico-artísitco,
etnográfico, e bibliográfico-documental.
Recentemente a Xunta de Galicia adquiriu esta im-
portante colección e fixo público o seu compromiso de crear,
a partir dela o museo do mar de Galicia. Actualmente estase
traballando na redacción do anteproxedo do museo, en-
comendado ó arquitecto Manuel Gallego Jorreto, e no in-
ventario polo miudo dos seus fondos.
Máis desde o nos0 humilde punto de vista resulta
mui conveniente, oportuno e mesmo prádico, contempla-
la concepción museolóxica do futuro museo máis alá dos
seus actualemtne estreitos límites físicos.
En efedo, unha visita ó museo proporcionaríanos
unha impresión comparable a aqueles cadros de Lugrís,
habitación do vello maritíeiro, ou o anticuario do porto.
Ou sexa un espacio rebosante de obxedos por todas par-
tes nun ambiente abigarrado tal que se houbera un autén-
tico "horro vacui". Se ben desde o punto de vista da visita
estrictamente individual proporciona un contado máis di-
recto, unha visita dun grupo mediano de persoas resultaría
frustrante a causa do agobio espacial.
Faise inevitable desde este punto de vista unha
urxente ampliación do espacio para poder expotíer
axeitadamente todos os fondos conservados. Agora ben
polo que nós sabemos, tal ampliación non se prevé que se
fuga ás grandes naves industriais próximas ás dependen-
cias nas que se custodian os atestados fondos do museo.
Desde aquí lanzamos á Xunta de Galicia a proposición de
que traballe para recurepra-Ias naves e adicalas afíns
museísticos. Con tal medida recuperase un espacio fabril
histórico composto por instalacións de conservas, que es-
tán case xustapostas. Desta recuperación turaríanse varias
vantaxes, das que citaremos o desafogo espacial e a
posibilidade real de ir incrementando fondos, e a de poder
exhibir axeitadamente as embarcacións tradicionais
galegas, a piques de desaparecer senón se toman medi-
das oportunas. Este encontro que organiza "A Buxaina"
encadrada na Federación Galega Pola Cultura Marítima
vaino potíer claramente de manifesto. Resulta necesario
As Entidades
Museo Massó
48
I1 ENCONTRO DE EMBARCACIÓNS TRADICIONAIS.ÇALICIA 95
entón, que hai que ter unha sala de exposición
sufucientemente grande para axhibir, coas velas postas, as
nosas naves tradicionais. Pero é que ademáis pode
aproveitarse a circunstancia de que esas naves da nova
fábrica están comunicadas co antigo pantalán da fábrica
hoxe dentro do porto. Se se aproveita polo menos en parte
ese espacio fabril, poden trasladarse e botarse é mar as
embarcacións ou réplicas sen apenas dificultade, e facer
unha demostración práctica das súas cualidade máuticas.
E é que compre demostrar que un tratamento das
embarcacións populares como meros obxetos
tridimensionais, sería caer nun fetichismo innecesario cando
se ten a oportunidade de amiosar, en vivo e en directo, o
funcinamento das embarcacións. Algo así como efectuar
un tratamento dun museo de historia natural de seres vivos
a base de expotíer animais disecados. Ou sexa unha "ex-
plicación" propia de taxidermista. Xa vai sendo hora de rom-
per un círculo vicioso nos museos con fondos etnográficos,
e, neste caso darlles nova vida ás nosas embarcacións pai-
sanas máis amenazadas pola desaparición e que aínda
navegan no mar das lembranzas dos nosos maritíeiros ve-
Ilos. Facer ese sotio unha realidade debe ser un fin priori-
tario de toda institución museística adicada especificamente
ó mar.
iutopía, despois de todo? Quizá non de todo.
Véxanse os exemplos da Bretatía ou o máis recente novo
proxedo de ampliación do museo dos barcos vikingos de
Roskilde.
Galicia, provincia de seu no conxunto das culturas
maritíeiras de Europa, non queda'ra á altura da sua im-
portancia no legado histórico europeo se non atende a esta
aprcela tan rica e tan significativa na nosa cultura.
Agora é o momento de traballar e xunguir esforzos
cara a consecución deste plan. Se se deixa máis para adiante
terase fallado. Pero, aínda, aínda, estamos a tempo.
Bveu no mes de xurío de 1995
Antón Pais Rodríguez