Revista do II Encontro de Embarcacións Tradicionais de Galicia

Agora estamos nos últimos pasos do século XX; se
miramos tempo atrás, ollamos ós homes ansiosos por avan-
zar teconolóxicamente, a técnica é adorada por tódolos
pobos que se precian de "civilizados" e, consecuentemente,
a natureza está sufrindo os males de contaminación e de-
gradación. Tódolos días extínguense especies animais e
vexetais nas selvas e nos mares: ademáis, nós mesmos
somos "carne de catíón" das choivas ácidas, dos cambios
climáticos, que se traducen en cancros e outras
enfermidades..
iAcaso somos "civilizados" provocando a
desertización, a explotación do Terceiro Mundo, ou a
dexeneración, -sen ir máis lonxe. das rías galegas? Opino
que o nos0 grado de civilización é moi pobre, se nos falta o
debido respeto e amor ós demáis seres.
E no interior diste caos ecolóxico que estamos vivindo,
xurde para min un foco de esperanza; paralelamente ás
aditudes autodestrudivas da maioría das persoas diste vi-
cioso sistema, xurden minorias que optan por aditudes máis
responsables, anque non sempre é fácil saírse da gran
manada.
Estas aditudes das que vos falo son sinxelas, pero ó
mesmo tempo custan esforzo nista sociedade tecnócrata e
burocratizada. Aínda así non hai quen pare experiencias
de autosuficiencia, autoxestión, reciclaxe, reutilización, re-
ducción de consumo e uso de enerxías limpas como a solar
ou a eólica.
Eiquí era ata onde quería chegar. Iste é o tema que
me foi encomendade para istes encontros sobre cultura
marítima.
A enerxía que ten o vento xa foi empregada dende
hai miles de anos, de feito hai un grabado dun barco ou
nave andando en vela que data do 8.000 a.C. en Exipto.
l Jnha dorna de Arousu
As Asociacións -- -
~overnento Ecoloxista "Londras"
8
II ENCONTRO DE EMBARCACIÓNS TRADICIONAIS.GALICIA 95
galrón nun
I ,,ia &,,
Os antigos maritíeiros cando conseguiron coller un
vento nun pano e con Eolo navegar lixeiros a distintos rum-
bos (dende aquela singradura que se esqueceu na noite
dos tempos), descobriron ademáis outra cousa: "o único
que non é posible é o que non se sotía; só existe o que se
imaxina".
Creo que se intentamos soríar moi despertos e moi
a fondo, seremos capaces de resolver os problemas da
fume, da guerra e da contaminación. Concretamente no
problema da contaminación das nosas costas, hai que dicir
que sobran verquidos e que apenas hai depuradoras; so-
bra ruido e non somos capaces de atopar o silencio.
A todo isto, un pouco de esperanza aínda queda
nalgúns corazóns que voltan camiríando amodo á natureza.
A xente que camitía coa ilusión dun mundo máis
feliz, pretende para-lo despilfarro e compartir os seus
proxedos con amantes da natureza. E cáseque me atrevo a
afirmar que a promoción das embarcacións tradicionais a
remo ou vela, forma parte dun plan para aumentar
globalmente a calidade de vida. Neste senso, é moi impor-
tante matizar que así estase a recuperar parte da nosa his-
toria cultural e da estreita unión que había entre os nosos
devanceiros e o medio ambiente. Iste patrimonio corre o
risco de perderse se aumenta a presa a destrucción, e
deberíamos loitar, cada un a súa maneira, para que os
nenos/as dos próximos séculos poidan navegar cotíecendo
as súas orixes, e así poríer rumbo ó Paraiso.
Heike e Anxo.
Traducción: lola Outeiral