Fantasías eróticas para paspallás

A avoa, ou na cona da vella non manda ninguén
Son a avoíña por antonomasia, isto é, a avoa de Carapuchiña... Cambien de chip, por favor,
non caian no tópico de verme como a unha repoluda anciá, coas súas lentes pasadas de moda e
moño. Son unha muller independente, sa e forte. Son unha muller de curvas firmes e costas
flexibles, que usa botas de gore-tex, e camiña dez quilómetros ao día sen sinais de esgotamento.
Quedei viúva fai dez anos. O meu home e eu fomos felices, con altibaixos, e practicamos sexo
vigoroso ata a mesmísima noite da súa defunción (morreu de súpeto, o coitado). Sufrín a dor. Ao
principio atopeime desnortada (levaba tantos anos sendo media laranxa!) pero aos poucos fun
organizando a miña vida segundo as miñas propias apetencias, o cal non fora posible en todos estes
anos. Criei catro fillos, o finado do Manolo era un home familiar que se empeñou en encher a casa
de curmáns e sobriños. Pasei os trinta anos do meu matrimonio a cociñar, a limpar, a parolar e a
facer cocidos e filloas para todo can e gato que se achegaba á lareira. Unha vez enviuvada, decidín
cambiar de vida, gozar das miñas lecturas e dos meus paseos. Estaba farta de vivir rodeada de xente.
Os meus fillos creceron, algúns casaron e viven en Vigo e na Coruña, o mais vello tivo que
emigrar a Madrid, todos levan as súas vidas, de modo que decidín gozar estes anos que me quedan
en paz comigo mesma, co meu interior, o cal non pensen que é sinxelo, dada a tendencia a crer que
o que se illa é raro, enfermo ou caeu nunha terrible depresión. A miña filla Inés, a nai de
Carapuchiña, é a que está máis preto, vive en Quiroga, a uns dez quilómetros da miña vella casiña