Fantasías eróticas para paspallás

co Rei tan só porque era o Rei e endexamais o quixo, aínda que gozaba moito sendo Raíña consorte
e acompañándoo a ceas e recepcións. Cando enviuvou foi cando se obsesionou co seu aspecto, o tic
tac do reloxo non cesaba e comezou a ver signos inequívocos de que estaba avellentando, e logo o
puto espello dicindo a frase envelenada que se cravou no seu ventre coma un puñal.
Tivo que matala, á súa fillastra, á bela Brancaneves. Non a deixaba durmir a envexa da súa
mocidade e crecente louzanía. Quitou ese peso de enriba sen remordementos. Disfrazouse de bruxa,
envelenouna coa mazá e chimpouse aos sete ananos, primeiro un a un e logo a todos xuntos.
Despois foi falar cun médico estético. As promesas publicitarias dun corpo máis bonito, máis
esvelto, máis terso, de tetas pontudas e cinturiña de avespa, non caían en saco roto. Non era muller
de complexos, pero o que contestara o espello na última ocasión deixárana tola de remate.
Así que alí estaba, furiosa, porque era xa unha hora máis tarde da que a citaran.
Atenderíana o cirurxián, que lle ía explicar en que consiste a operación: anestesias, cicatrices,
convalecencias... Unha moza de idade indefinida polas súas múltiples operacións fixéraa pasar. A
madrasta observouna altiva e descualificouna interiormente ao instante, aínda que a enfermeira era
unha bonequiña de plástico, loura de aspecto vulgar , definitivamente, non era tan bela coma ela.
Logo dunha ollada de arriba embaixo, sentiuse máis atractiva que esa enfermeira e tranquilizouse:
seguía sendo a número un.
A Madrasta quería dar a mellor impresión ao doutor, sempre quería dar a mellor impresión,
e lucía sublime. A súa longa cabeleira negra brillante estaba agochada baixo unha perruca escura de
corte ao Cleopatra, o floco enmarcaba as cellas curvas e esaxeraba os brillantes ollos acibeche. Os
beizos saborosos repintados de vermello destacaban na súa pel branca. A lurpia dañina lucía
preciosa. Tiña esa clase de beleza arrolada pola envexa, mantida pola luxuria e mimada pola cobiza,
una fermosura que da un chisco de medo.
Ía disfrazada, o médico non a recoñecería, non era preciso, tan só pensaba mellorar os seus
peitos e desexaba ir de incógnito aínda que iso significase ter que esperar vez na sala de espera. Os
seus fermosos e rotundos peitos que foran deleite dos seus súbditos, e sobre todo do seu espelliño