Fantasías eróticas para paspallás

-Cale muller, que ninguén morreu por votar un “caniguay”!
Ao principio a miña nai apartouse de todos nos, avergoñada, pero de súpeto recobrou o
ímpeto propio da italiana caralluda que era e achegouse á gaiola.
-Rematou a leria! Xa non aturo mais!
Sen salientar colleu o rabo de Amedio e tirou del con tanto pulo que o mono baixou do
sétimo ceo de súpeto. Sen soltalo dirixiuse ao director:
-O mono queda aquí coa Chita que estache ben claro que estes dous queren casamento.
-Sí si, claro señora. Garda, abra a gaiola!
-Mamá, non quero que Amedio quede!!!
-Amedio queda coa súa dona, díxome sen dar pé a discusións. O meu compañeiro da
infancia sen dubidalo entrou na casa de Chita, arrexuntouse a ela e ollábame desde alí cunha
expresión de monicreque namorado. Amedio quedou no zoo e tivo familia numerosa, penso que foi
moi feliz . Eu quedei asolagado ao principio e dalgún xeito intuín o cambio radical que supón na
vida dun cando a chamada da natureza peta a porta, de xeito que fun moi remiso a deixar que petara
na miña.
Cando rematei a carreira mamá morreu. Coideina como un bo fillo na súa breve doenza, e
unha vez estivo enterrada, pensei deixar Arxentina. Comezou unha época de crise na que era difícil
atopar traballo, de maneira que non o pensei moito cando decidín volver á vella Europa onde se
supuña tería máis saídas laborais. Despedinme dos monxes, que tanto me axudaran, e partín rumbo
a Galicia cunha dirección en Santiago de Compostela, onde o pai prior aínda conservaba algúns
amigos.
Esta nova viaxe, a de retorno a Europa, (en voo chárter) foi máis sinxela ca a da miña
infancia e aos quince días de chegar, xa dispuña dun traballo mediocremente pagado nunha
corporación estética. Era o meu primeiro traballo como médico e afaneime en facelo ben.
Obsesioneime, empeñeime en ser o mellor médico estético e a miña carreira comezou vento en
popa. O meu traballo resultábame agradábel, estaba rodeado de mulleres fermosas que aspiraban a