Vilâdetin, insanlığın da vilâdeti oldu. Dost-düşman ... - Yeni Ümit

- Ey insanlar! Bana ulaştığına göre sizler, nebinizin vefatından
endişe ediyormuşsunuz; Benden önce hangi peygamber
ebedi yaşadı ki Ben, burada ebedi kalayım! Dikkat edin!
Ben de Rabbime kavuşacağım, sizler de!
Sonra da şu hakikati aktardı onlara:
- Şüphe yok ki sizin için Benim, hayatım da hayırlıdır
ölümüm de!
Zaten son kıldırdığı namaz da, Perşembe günkü akşam
namazıydı ve bu namazda, Mürselât suresini okumuştu.
Bugün olduğu gibi o gün de Bilâl, yatsı namazı için ezan
okumuş, mescide koşan cemaat de imamını beklemeye durmuştu.
Hücre-i saadetlerinde olanlardan habersizlerdi; zira,
hastalığı şiddetlenen Resûlullah (s.a.s.), orada kendinden
geçmiş ve bayılmıştı. Ayılır ayılmaz namazın kılınıp kılınmadığını
sormuş ve abdest alıp namaza çıkmak istemişti. Ancak,
bunun için takati yoktu; zira, tekrar tekrar bayılıyordu.
Nihayet, namazı Hz. Ebû Bekir’in kıldırmasını isteyecek ve
daha sonra da kendisi, ancak iki kişinin yardımıyla namaza
çıkabilecekti.
Gelişini bekleyenlerin üzerine dolunay misali doğuverince
o gün, mescide bir heyecan dalgası yayılıvermişti. Feraset
insanı Hz. Ebû Bekir, işi sahibine bırakmak için geri geri çekilmek
istiyordu. Elleriyle işaret ediyor ve ‘yerinde kal!’ diyordu.
Açılan safların arasından, imamın yanına kadar geldi.
Ayakta duracak takati yoktu ve ancak, oraya oturarak namazını
tamamlayabildi.
O gün de cemaatine dönmüş, aynı zamanda şunları söylemişti:
- Artık sizin aranızdan Benim ayrılık vaktim geldi; şüphe
yok ki Ben de bir beşerim. Kimin Bende bir alacağı varsa,
gelsin ve bugün alsın!
İşte, o perşembeden bu yana Allah Resûlü (s.a.s.),
namazlara çıkamamış ve ashabına imam olup namaz kıldıramamıştı.
O gün geldiği gibi, belki bugün de gelir diye ümit ediyorlardı.
Bugünün sabah namazına da, bir umut deyip gelmişlerdi;
iyileştiğini görmek ve yine önlerine geçip de namaz kıldırmasını
istiyorlardı.
Halbuki O (s.a.s.), aylar öncesinden mesajı almış ve yönünü
de, ebedi dostluğa çevirmişti.
Onun için, her yıl on gün mescide çekilip itikaf yaparken
bu yılın Ramazan ayında, mescidde yirmi gün kalmayı tercih
etmişti.
Ayrıca bu Ramazan, Cibrîl-i Emîn gelmiş ve karşılıklı
olarak Kur’ân’ı iki defa mukabele ederek hatmetmişlerdi.
Aylar öncesinden, Muâz İbn Cebel’i Yemen’e gönderirken
yanına çağırmış ve ona da şunları söylemişti:
- Yâ Muâz! Şüphe yok ki sen, bu yıldan sonra Beni göremeyeceksin;
geri geldiğinde artık, Benim şu mescidimle
kabrimi ziyaret edersin!
Demek ki O (s.a.s.), daha o günden vedalaşmaya başlamış,
Yüce Dostluğa pervaz edeceği bu pazartesi günü, yanında
göremeyeceğini bildiği dostlarıyla daha o günden teker
teker helalleşiyordu.
İlk ve son haccı da, zaten böyle bir vedalaşmayı ifade ediyordu.
O gün, Hacûn’da toprağa emanet ettiği çeyrek asırlık hayat
arkadaşı Hz. Hatice validemizin mezarını ziyaret edecekti;
vefa insanıydı ve ashabına da vefa dersi veriyordu.
Zaten, Arafat’ta gelen ayet, dinin tamam olduğunu ilan
etmiş, kitleler halinde insanların dine girdiklerini gördüğünde
de Rabbini zikirle tesbih etmesi istenmişti. Onun için:
- Ey insanlar, diye başlamıştı hutbesine. Sözlerimi iyi dinleyin!
Çünkü Ben, bu yıldan sonra bir daha sizinle burada
asla buluşamayacağım!
Bu ifadeleri duyar duymaz, bir kenara çekilip de ağlaşanlar
vardı… Zira biliyorlardı ki, din tamamsa, vazife bitmiş demektir;
vazife bitmişse, yolculuk var; Resûlullah da gidecektir!
Bir de işin, hüsn-ü şehadet boyutu vardı; zira, ümmet-i
Muhammed’in şehadetine Allah (cc) da, ayrı bir ehemmiyet
atfediyordu. Onun için:
- Yarın size, Beni de soracaklar; ne diyeceksiniz? Bana düşen
tebliğ vazifemi yerine getirdim mi, diye soracaktı.
Arafat meydanı, kazan gibi kaynıyor:
- Evet, hepimiz şehadet ederiz ki Sen vazifeni hakkıyla
eda ettin, çığlıkları, Fârân dağlarına çarpıp geri geliyordu.
Nur insan, huzur kesilmişti. İşaret parmağını semaya
doğru kaldıracak ve şunları söyleyecekti:
- Allah’ım, Sen şahid ol! Allah’ım, Sen şahid ol! Allah’ım,
Sen şahid ol!
Her cümlesinde bir veda bûsesi gizliydi. Yirmi üç yıllık
birikimi siyah gözleriyle süzüyor ve cemaatini, kendisinden
sonraki günlere hazır hale getirmek istiyordu. Onun için bir
ara sesini yükseltecek ve:
- Hac vazifesiyle ilgili amel ve davranışlarınızın keyfiyetini
bugün Benden öğrenip alın; zira Ben, bu yıldan sonra bir
daha hac vazifesi yapacağımı sanmıyorum, diyecekti.
Medine’ye döndükten sonra da vedalaşmaya devam etmişti;
Uhud’a gitmiş ve yaşayan ashabıyla vedalaştığı gibi
Hz. Hamza ve Mus’ab başta olmak üzere Uhud şehidlerine
de selam verip vedalaşmıştı.
Cennetü’l-Bakî’ye emanet ettiği ashabını da unutmamıştı;
onların yanına da uğruyor, adeta her biriyle konuşarak helalleşiyordu.
Bu helalleşme sonrasında, yanında bulunan Ebû
Müveyhibe’ye şöyle seslenmişti:
- Ey Ebâ Müveyhibe! Şu anda Bana, dünya hayatının
hazinelerine ulaştıracak anahtarlarla burada ebedi kalma imkanı,
ardından da cennet vaat edildi; ve Ben, Rabbime kavuşmak
ve cennetle bunlar arasında muhayyer bırakıldım!
Böyle bir tercihten memnuniyetini dile getirmek isteyen
azatlı Ebû Müveyhibe:
- Anam-babam Sana feda olsun yâ Resûlallah, diyecekti.
17