Vilâdetin, insanlığın da vilâdeti oldu. Dost-düşman ... - Yeni Ümit

gamberlerin birer insan olduğunu ve insanlara da ancak
bir insanın peygamber olarak gönderilebileceğini beyan
buyurmaktadır.
3. Peygamberleri İlahlaştıranlar
Bazı eski semavi din ve mezhep mensupları, peygamberleri
insânî niteliklerin üstünde bazı vasıflara sahip ve
olayları vukûundan önce haber veren kahinler gibi telakki
ederlerdi. Telakkilerine göre onlar, günâh işleyebilir ve
ahlâksızlık yapabilirlerdi. Güya peygamber oldukları için
böyle hallerde onlara bir şey lâzım gelmezdi.
Diğer taraftan Hz. İsa’ya inananlar, onu kendilerinin
kurtarıcısı bildikleri gibi, bazıları onu insan olmanın ötesinde
bazen bir ilâh veya yarı ilâh veyahut da Allâh’ın bir
cüz’ü gibi telakkî ederlerdi.
Nitekim Kur’ân, konuyla ilgili bazı semavi din mensuplarının
peygamberlerine karşı olan bu tutumlarını şöyle
bildirir:
“Yahudiler: “Üzeyir Allah’ın oğludur” dediler. Hıristiyanlar
da “Mesih, Allah’ın oğludur” dediler. Bu onların
ağızlarında geveledikleri sözlerden ibarettir. Onlar, sözlerini
daha önce geçmiş kâfirlerin sözlerine benzetiyorlar.
Hay Allah kahredesiler! Nasıl da haktan batıla döndürülüyorlar?”
(Tevbe, 9/30)
İslâmiyet, bütün bu çeşit yanlış düşünceleri ve bâtıl
inançları ortadan kaldırdı. İslâm’a göre peygamber bir
insandır. Allah’ın bir kuludur; aynı zamanda Allah tarafından
seçilmiş, fevkalede donanımlı, masum, iyi, pâk,
nezih, Allâh’ın kudretinden feyiz almış, ilâhî destek ve
yardıma eriştirilmiş, saâdet ve hidâyetin merkezi olmuş
bir kimsedir.”
Müşrikler de aynı mantıkla hareket ederek, aynı itirazları,
Hz. Peygamber’e (s.a.s.) karşı yapmışlardır. Onlara
göre peygamber olacak kimsenin yemek yememesi, çarşıpazarda
alış-veriş yapmaması gerekiyordu. Şayet gerçekten
peygamberse, doğruluğuna bir melek açıkça destek
vermeliydi. Veyahut da başka maddi bir takım özellikleri
olmalıydı. (Bkz: Furkân, 25/7-11)
B. Efendimiz’in (s.a.s.) Üstün Özellikleri
Kur’ân, Resûlullah’ın (s.a.s.) özellikle bir beşer olduğu
üzerinde durarak, onun bu yönünü nazara verir ve
ona şöyle demesini emreder: “De ki: Ben de sizin gibi
bir insanım. Yalnız bana şu vahyolunuyor: Sizin İlahınız,
sadece bir tek İlahtır. O halde Ona yönelerek doğru yolda
yürüyün, Ondan mağfiret dileyin. Ona eş, ortak uyduranların
vay haline!” (Fussilet 41/6)
Allah Resûlü (s.a.s.) bir beşerdir. Onun ümmetinden
hiçbir fert, onun bu vasfını inkâr etmemiş ve daha önceki
toplumların kendi peygamberleriyle ilgili düştükleri yanılgıya
düşmemişlerdir. Ancak değişik âyetlerde vurgulanan,
“Ben de bir beşerim” sözü ne gibi anlam ve hikmetler
ifade etmektedir?
“Ben de bir beşerim” sözü, Resûlullah’ın (s.a.s.) diğer
insanlar gibi beşeri ihtiyaçlarının olduğu, teklife muhataplığı,
ölümlü oluşu, Allah bildirmedikçe gaybı bilemeyeceği,
güç ve kuvvetinin sınırlılığı gibi hususları içermektedir.
Aksine bu sözün Resûlullah’ın da (s.a.s.) diğer insanlar
gibi haşa yalan söyleyebileceği, günah işleyebileceği veya
normal insanlar gibi her türlü kötü davranışı yapabileceği
şeklinde anlaşılması, peygamberlerde bulunması gerekli
olan, doğruluk, emanet, tebliğ, fetânet ve ismet gibi üstün
peygamberlik sıfatlarıyla tenakuz teşkil eder.
Allah Teâlâ, insanlar arasından bazısını husûsî bir görev
için seçmiştir. Bunlar, Allah’tan alacakları mesajları,
eksiksiz ve kusursuz olarak insanlara ulaştıracak olan peygamberlerdir.
Bu önemli işi yüklenecek olan kimselerin,
elbette bazı fevkalade özelliklerinin olması kaçınılmazdır.
Kur’ân’ın pek çok âyetinde, onların Allah tarafından övüldüğüne
şâhit oluruz. Onlar, Allah’ın gözetimi altında, en
güzel özelliklere sâhip, akıl ve ahlâk yönüyle seçkin ve
emânete karşı son derece saygılı kimselerdir. Onların farklı
bazı özelliklerinin olması da yadırganmamalıdır. Birer
insan olduklarını söylediğimiz peygamberlerin, kendilerine
has bazı sıfatları vardır. Bu sıfatlarla onlar, normal
insanlardan seçilip ayrılırlar. Allah’ın kendilerini bu kutsal
göreve seçmeden önceki yaşayışları, diğer insanlarınkinden
farklıdır. Ahlaki değerleri zirvede temsil eden bu
üstün donanımlı insanlar hırsızlık, yalancılık, dolandırıcılık,
putlara tapma, ahlâk dışı davranışlardan ve benzeri
şeylerden fersah fersah uzak kalmışlardır. Eğer ahlâkî
yönden düşüklük sayılan bir şeyi peygamberlikten önceki
hayatlarında yapmış olsalardı, peygamber olduktan sonra,
insanları onlardan sakındırmaları güç olurdu. Sözleri muhataplarına
tesir etmezdi.
Cenab-ı Allah, Yüce Beyan’da, insanlara elçi olarak
gönderdiği peygamberlerin değişik üstünlük ve faziletlerini
bildirmenin yanında, onların birbirlerine olan üstünlüklerine
de işaret etmektedir. Nitekim: “İşte şimdiye kadar
zikrettiğimiz resûllerden kimini kimine üstün kıldık.
Allah onlardan bazısına hitap buyurdu, bazısını birçok
derecelerle yükseltti.”(Bakara, 2/253) âyeti de bu hakikati
haber vermektedir.
Kâinâtın Yüce Yaratıcısı, sâhibi ve mâliki, elbette bilerek
yapıyor, hikmetle tasarruf ediyor, her tarafı görerek
düzenliyor, her şeyi bilerek terbiye ediyor ve her şeyde gö-
32