Vilâdetin, insanlığın da vilâdeti oldu. Dost-düşman ... - Yeni Ümit

uğramış iç dünyamızı kendi fıtrî ve temiz haline getirmeye
bakmalıyız. Zaten Cenab-ı Hakk’ın lütufları da kirlenmemiş,
iç deformasyona uğramamış temiz fert ve toplumların
üzerine yağar. Başımıza gelen musibetlerin sebeplerini
dışarıda aramak çok defa bir aldanmışlıktır ve problemlere
çözüm olmak bir yana, çözümü geciktirmekten başka bir
işe de yaramayacaktır. Hazreti Ömer efendimizin işaret buyurduğu
gibi her fert kendini, kendi içini kontrol etmeli ve
‘’Benim başıma gelen bu belâ, acaba hangi günahım sebebiyle
geldi?’’ demelidir.
Değişik renk ve desenleriyle başımıza gelen belâ ve
musibetlerin kendi işlediğimiz günah ya da hatalardan
kaynaklandığını düşünmekle yani problemlerin kaynağını
kendimizde görmekle, daha sonra ayrı bir madde olarak
bahsedilecek olan dua ve teveccüh arasında da ciddi bir
irtibat vardır ki o da şudur: Bir insan şayet kusur ve hatalarını
kabul ederse aczini de kabul eder. Onu kabul edince
gönlünde çok defa Cenab-ı Mevlâ’ya tazarru ve niyazda bulunma
ihtiyacı hisseder. Öte yandan sıkıntıların kaynağını
hep dışarıda arayanlar asla Allah’a iltica ve yakarma ihtiyacı
hissetmezler. Evet, herhangi bir musibetle karşılaştığımızda
onun sebebini kendimizde yani hata ve kusurlarımızda aramak
bir basiret; aksi ise en hafif ifadesiyle bir cehalettir.
M. Fethullah Gülen Hocaefendi’den mevzumuza ışık
tutacak bir-iki cümle arzedelim:
“Yapılan işlerin ahenkli gidebilmesi, meyelân-ı hayrın
sürekli güçlendirilmesi için her işin başında, ortasında, sonunda
Cenab-ı Hakk’a tazarru ve niyazda bulunmak şarttır.
Belki bu çerçevede hayatının yarısı münacaatla geçmelidir.
Mevcut çıkmazlar, açmazlar, problemler karşısında “Benim
yüzümden oldu’’ deyip sabahlara kadar başını secdeye koyup
tevbe ve istiğfar etmek icab eder. Bir gün yetmezse ertesi
gün bir daha, ertesi gün bir daha...
Hasılı; “Benim yüzümden oldu’’ diyecek yürekli insanlar
istiyor. Kaf Dağı’nın arkasında Anka kuşuna bir şey
olmuş; “Benim yüzümden oldu’’ diyecek. Oysa ki ne Kaf
Dağı var, ne de Anka... Bu, Müslümanların yitirdiği yürektir.”
(Gurbet Ufukları, sh. 110)
Burada ayrı bir husus olarak şunu da zikredebiliriz:
İşlenen günah ve hatalar karşısında cezaların bu dünyada
verilmesinden insan şikayetçi değil belki memnun olmalı;
bu tür cezaların ahirete bırakılmış olmasından endişe etmeliyiz.
Tabiî Cenab-ı Mevlâ’dan her zaman bizi affetmesini ve
âfiyet ihsan etmesini istemek ayrı bir mesele.
Her sıkıntı teveccühümüzü artırmalı
Başımıza gelen musibetler hususunda bakış açımızı
belirleyen bir diğer husus da Rabbimize gerektiği ölçüde
teveccüh edemediğimiz, bulunduğumuz yer ile bulunmamız
gereken yer arasındaki mesafeyi bir an önce kapatıp,
Allah’ın bizi koyduğu yerin hakkını veremediğimiz, vazifelerimizi
hakkıyla yerine getiremediğimiz, Allah’ın izniyle
tamamlamak niyetiyle yola çıktığımız hizmetlerin gerektirdiği
ölçüde Ulu Dergâh’a yönelip yana/yakıla, tazarru içerisinde
dua edemediğimiz ve işte bütün bu önemli hususlardaki
kusurlarımız nedeniyle musibetlerin gelip başımıza
çöreklendiği düşüncesidir. İşte böyle bir salim düşünce ile
musibetler, belâlar bizde Rabbimize karşı inabe, tevbe ve
dua iştiyakını tetikliyor, yeniden bir kere daha kâmil mânâda
bir teveccühle kalblerimizi dönülmesi gereken asıl kapıya
çeviriyorsa, kaybetmenin olabileceği bir yerde kazançlı
çıktığımızı düşünerek o musibetlerden dolayı şekvacı değil
aksine Yaratan’a karşı hamd ü minnet duygularıyla dopdolu
olmalıyız. Evet, biz küfür ve dalalet dışında ki her şey için
Rabbimiz’e hamdederiz. Hamd O’na, minnet O’na!..
Efendimizin sadık yârenlerinden Abdullah ibn-i Abbas
hazretleri şöyle bir hadis-i şerif nakleder: “Her kim bir
musibete uğradığında ‘istirca’da bulunur yani ‘İnnâ lillah
ve innâ ileyhi râciûn’ demek suretiyle Rabbine yönelir ve
sığınırsa Allah, o musibetten kaynaklanan yarayı sarıp sarmalar..
o kişiye güzel bir akıbet hazırlar.. o musibeti izale
buyurup onun yerine çok uygun ve kulunun da hoşnut olacağı
şartlar yaratır.”(Taberânî, Mu’cemü’l Kebir, 12/255)
Son iki hususla alâkalı olarak burada şunu da ifade etmekte
fayda mülahaza ediyoruz: Allah nezdinde kıymeti
olanlar en küçük bir hata yahut gaflet sebebiyle şefkat tokadıyla
okşanıyorlarsa, Hakk’a yakın durmaya çalışanlar, konumlarının
hakkını veremediklerini, kulluğa yakışmayacak
ve Rabbe karşı bir ayıp sayılabilecek günahlara düştüklerini
nazara alıp başlarına gelenleri çok görmemelidirler. “İstihkakımız
varmış’’ demeli, bir an önce istenen ve beklenen
kıvama ulaşmanın yollarını araştırmalıdırlar. Evet, Rabbimizin
bir ismi de Hakk’tır. O’nun yaptıklarında haksızlık
olmaz; ne yapıyorsa haktır ve mutlak doğrudur. Yapılanlar
bizim istihkakımız, haksızlığı yapanlar da başkalarıdır. Bilmeliyiz
ki, Rahman olan Allah kullarına asla zulmetmez.
Yürüdüğümüz yolun kaderi
Dördüncü husus şudur: Zulüm, fıtratının bir yanı haline
gelmiş yahut kininin, nefretinin, hasedinin esiri olmuş bazı
insanlar eliyle başımıza gelebilecek musibetlere daha doğrusu
onların yapabilecekleri kötülüklere, komplolara, hile ve
hud’alara her zaman hazır olmalıyız. Çünkü bu sadece günümüze
yahut tarihin herhangi bir zaman dilimine münhasır
bir hal değildir. Hazreti Âdem’in iki erkek çocuğundan
birisinin diğerinin kanına girmesiyle başlamış bu, zulmetin
nura tasallutu, karanlığın gelip aydınlığın üzerine çökmesi,
haksızlığın hakka saldırısı ve düşmanlığın sevgiye taarruzu
dünden bugüne devam ettiği gibi bundan sonra kıyamete
kadar da devam edecektir. “Fazilet ehline daim tahakküm-i
cühelâ / Cihanda kaidedir ta cihan cihan olalı” ifadesi bu
22