Vilâdetin, insanlığın da vilâdeti oldu. Dost-düşman ... - Yeni Ümit

akarak aldanmış, onun yüce âlemlerle irtibat kurmasını
uzak görmüş ve bazı üstün özelliklere sahip olmasını
içine sindirememiştir. Kur’ân-ı Kerîm’in
bildirdiğine göre, insanlığın ilk yaratılışında,
şeytan bu sindirememeyi açıkça ortaya
koymuş, hatta sonuna kadar da
insanoğlunun amansız bir düşmanı
olacağını bildirmiştir. Nitekim
Kur’ân’ın değişik sûre ve ayetlerinde
bu konu detaylı olarak
bildirilmiştir. Hicr Suresinde
konuyla ilgili ayetler meâlen
şöyledir:
“Hani Rabbin meleklere:
“Ben,” demişti, “kuru çamurdan,
şekillenmiş bir çamurdan
bir beşer yaratacağım. Bu
itibarla, Ben onu düzenlediğim
insan şekline koyduğum
ve içine ruhumdan
üflediğim zaman,
derhal onun için
secdeye kapanınız.
İblis hariç bütün melekler
secdeye kapandılar.
O ise kibirlenip, secde
edenler arasında yer almadı.
Allah İblis’e: “Sen niye secde
edenlerle beraber olmadın?” diye
sordu. “Benim,” dedi, “kuru çamurdan
şekillenmiş balçıktan yarattığın bir
beşere secde etmem mümkün değildir.” (Hicr,
15/28-33)
Buna göre şeytan, insan konumunda olan bir
varlığın, peygamberlik gibi üstün manevi niteliklere
sahip olabileceğini kabul etmemiştir. Ona göre üstünlük,
varlığın yaratılıştan sahip olunan temel unsurlarından
kaynaklanmaktadır. Bu unsurların da hangisinin üstün
olduğu onun kararına göredir. Bu ilk kabullenmemeden
sonra da değişik dönemlerde farklı peygamberlere aynı
türden itirazlar yapılmıştır.
2. Kavimlerinin Peygamberlerin Beşer Olmasına
İtirazları
Kur’ân-ı Kerim’de peygamberler anlatılırken, onların
özellikle beşer oldukları gerçeği önemle vurgulanır. Çünkü
gönderilen her peygambere özellikle beşer olmasından
dolayı çeşitli itirazlar gelmiştir. Değişik dönemlerdeki
insanlar, kendilerine Îlâhî gerçekleri getiren peygamberlerden,
insan üstü bir takım işlerin meydana gelmesini
beklemişler ve onların kendileri gibi bir insan olmasına
itiraz etmişlerdir. Halbuki peygamberlerin beşer olmasında
bildiğimiz bilemediğimiz birçok hikmetler vardır.
Hz. Nuh, kavmini bir olan Allaha kulluğa davet ettiğinde,
onun kendileri gibi bir insan olmasını bahane
etmişler ve kabul etmemişlerdir. Bu husus Kur’ân-ı Kerîm’de
şöyle anlatılmaktadır: “..Halkından ileri gelen
birtakım kâfirler: “Bu,” dediler, “sizin gibi bir insandan
başka bir şey değil, böyleyken size hakim olmak istiyor.”
“Allah bize mesaj ulaştırmak isteseydi, böyle sizin gibi birini
göndermez, melaike indirirdi. Nitekim biz atalarımızdan
da böyle bir şey işitmedik. Bu delinin tekinden başka
biri değil. Ona biraz süre tanıyın, sonra iş aydınlanır, siz
de gereğini yaparsınız.” (Mü’minûn, 23/23-25)
Ayetlerden de açıkça anlaşıldığı üzere Hz. Nuh’un
kavminin, kendilerine gelen elçiyi kabul etmemesinin
görünüşteki sebebi, onun insan olmasıdır. Onlar böyle
önemli bir görevi ancak meleklerin yapabileceğini iddia
ederek onu kabule yanaşmıyorlardı.
Hz. Nuh’tan sonra gönderilen peygamberler de aynı
tepkiyle karşılanmıştı. Bu insanlar da, yeme-içme gibi
özellikleri temel kriter kabul ederek, peygamberlerle diğer
insanlar arasında hiçbir farkın olmadığını iddia ediyor ve
kabule yanaşmıyorlardı. (Bkz: Mü’minûn, 23/31-34) Halbuki
bu özellikler sadece insanda değil hayvanlarda da vardı.
Şayet bunlar temel ölçü olsaydı, insanlarla hayvanların
aynı değerde olmaları gerekirdi.
Semûd kavmi de kendilerine elçi olarak gönderilen
Hz. Salih’i kabul etmemişler ve bunun sebebinin de onun
bir beşer olmasını ileri sürerek, ondan doğruluğuna bir
delil istemişlerdir. (Bkz: Şuarâ, 26/150-154)
Hz. Şuayb ölçü ve tartıda haksızlık yapan kavmini
doğruluğa ve dürüstlüğe davet ettiğinde, kavmi tarafından
“Bize hiç bir üstünlüğün yok, sen de bizim gibi bir
insansın.” (Şuarâ, 26/186) diyerek, onun da kendileri gibi
bir beşer olmasını ileri sürmüş ve kabul etmemişlerdi.
Ulu’l-Azim peygamberlerden Hz. Musa ve kardeşi
Hz. Harun, Firavun’u tek olan Allah’a davet ettiklerinde
o: “Kendi kavimleri bizim hizmetçi kölelerimiz iken şimdi
kalkıp bizim gibi beşer olan bu iki adama mı inanacağız?”
(Mü’minûn, 23/47) diyerek, onları kabul etmeme sebebi olarak
beşer olmalarını göstermişti.
Yukarıda sadece bir kısmı zikredilen örneklerden de
anlaşıldığı üzere, insanların peygamberleri kabul etmeyişlerindeki
temel sebep, onların beşer olmasıydı. Onlara
göre insan peygamber olamaz ve peygamber de insan olamazdı.
Kur’an, bu yanlış anlayışı reddederek bütün pey-
31