hilafetin-ilgasinin-arka-plani

İslâmî öğretimi mümkün mertebe yasaklamaya çalıştı. Zemur beldesinde Fransız
yöneticiden başka hiçbir hristiyan olmamasına rağmen, daha önce camii yapımı için tahsis
edilen arsada cami yapımına izin verilmedi. Bu arsa kilise yapımı için misyonerlere verildi.
Fas'a girerken, Fas yönetimi ile yaptığı "Himaye anlaşması"nı hiçe saydı. Halktan
direnenleri çeşitli zulüm ve işkencelerle hapislere doldurdu. Ülkede tam bir terör havası
estirmekteydi.
Oysa "Himaye anlaşması" şöyle diyordu:
"Fas dahilinde Fransa'nın yapacağı ıslahatlar kesinlikle İslâm dini hükümlerine aykırı
olmayacak, şu andaki dinî durum olduğu gibi muhafaza edilecektir. Sultanın nüfuzuna yönelik
hiçbir-harekete girişilmeyecektir." (Hazr el-Âlem el-İslâmî)
Öte yandan İtalya'nın, Trablusgarb'da işlediği vahşetler ciltler dolusu kitaplara dahi
sığmayacak boyuttadır. Ortaçağda bile pek nadir rastlanan bu katliam ve yüz kızartıcı
saldırıları kalem bile yazmaktan haya eder.
Bunlardan birkaç örneği Şekib Arslan'ın kaleminden dinleyelim:
"İtalyanların Cebel-i Aktar'da meskun seksen bin Arabi yurtlarından çıkararak çöllere
sürmeleri üzerine bu insanların tamamına yakını hayatlarını kaybetmiştir. Bunların hayatta
kalabilen 4-15 yaş arası çocuklarım ise İtalyanlar sahiplenerek onları birer misyoner olarak
yetiştirmek üzere Vatikan'a göndermişlerdir.
Kulakların işitmediği, gözlerin benzerini görmediği daha nice zulüm ve katliamlar!.. (Hazr
el-Âlem el-İslâmî)
Kısaca hilafet düzeni, son dönemindeki zaafiyetine rağmen Haçlı bağnazlığı ve sömürü
emellerinden kaynaklanan Avrupa saldırılarını püskürtebilirdi. Halifenin cihad ilan etmesiyle
ümmet hemen saflarını sıklaştırır ve halifenin kalbi üzere birleşir, onun vereceği emirleri
beklerdi.
Akidelerinin gerçeği buydu.
(Sultan Abdülhamid bu gerçeğin farkındaydı. Daha önce hatıralarından naklettiğimiz gibi,
Batılı devletlerin hilafet silahından korktuklarını biliyordu. Ve o bu silahı İttihatçıların
darbesine kadar en etkili şekilde kullanmıştır.)
Halife, Ebu Bekr (r.a.)dan beri İslâm hilafetini temsil etmekteydi. Ebu Bekr ise Resulullah
sallallahu aleyhi ve sellem'in halifesiydi. Hilafet denince Müslümanların aklına Râşid Halifeler
ve İslâm tarihi gelirdi. Onlar her ne kadar değişik yurt, renk ve milletlere mensup olsalar da,
İslâm ümmetinin üyeleriydiler. İşte bu hilafet bağı son Osmanlı halifesine kadar
Müslümanların kalplerinden kopmadı. Dünyanın en ücra köşesindeki Müslümanlar bile cuma
hutbelerinde halifeye, vezirlerine, askerlerine karada ve denizde zafer dualarıyla mescidlerini
inletiyorlardı. Onların nezdinde, Osmanlı sultanları, Allah yolunda mücahid ve Haremeyn-i
Şerifeynin muhafızları idi. (Muhammed Seyyid Geylani, Edeb el-Mısri fi zıll el-Hukm el-
Osmânî.)
Mısır'ı işgal eden Napolyon bu hakikatin farkına varmıştır. Dağıttırdığı ilanlara Fransa'nın
sultana dost olduğunu ve Mısır'ı tekrar Osmanlı sultanına bağlamak için buraya geldiğini
yazmıştır.
Sonra zaman çarkı döndü ve Birinci Dünya Savaşı patlak verdi. Osmanlı sultanının cihad
ilan ederek İngiliz ve Fransız sömürüsü altındaki Hint ve Arap Müslümanları cihad sancağı
altında birleştirme tehlikesini sezen İngilizler, her zamanki kıvrak zekalarını kullandılar ve
Mekke emiri Şerif Hüseyin'i kandırarak kendi saflarına çektiler. Mekke emiri Şerif Hüseyin'in
Osmanlıların cihad ilanı üzerine Resulullah'ın sancağını İstanbul'a göndermesi gerekiyordu.
Böylece tüm Müslümanlar cihad sancağı etrafında birleşerek küffar ile savaşacaklardı.