Esgündem Aralık 2018

More documents

Recommendations

Info

Bugün 60 yaşında olan Yaşar Talat Cemoğlu anne-babasının boşanması sonucu Yetiştirme Yurdu’na alınır. Çocukluğu ve gençliği bu yurtta geçer. Bugün 2 kızı bir torunu var. Eşi Seher ile birlikte son derece mutlu bir yaşamı var. Üzerinden yıllar geçmiş olsada bir türlü unutamıyor Yetiştirme Yurdu’nda kaldığı yılları. Unutamadığı o yılları bakın nasıl anlatıyor : Şevkat sayesinde yokluğu unutuyorduk Başkaydı her biri... Kimisi dalgın… Küçük yaşlardan itibaren kendi taradığı saçlarıyla büyüyen bir çocuk elbette dalgın olacak… Kimisi suskun… Bırakıp gittikleri günden beri ağlamaktan yorgun düşmüş dudaklar… Kimisi hırçın… Yanıtını bulamadığı o soru yüreğine her geçen gün ağırlık veriyor. Kimisi yalnız… Doğarken yalnızdı. Belki şimdi de kimseye ihtiyacı yok. Kimisi karamsar… Derinlerinde bir yerde kaldı o iz artık… Zaten televizyonlar da bile mutlu hayatlar yok… Kimisi isyankar… Müslüm Gürses şarkılarıyla büyüyen bir çocuk, hayata gülücük saçacak değil… Kimisi hayat dolu… Böyle geldi böyle geçmez diyor. Kimisi mutlu… Küçük şeylere gülümsemeyi öğreneli yıllar oldu. Her biri farklı, her biri başka… Dalgın olan, yalnız olan, hırçın olan, mutlu olan… Ama hepsinin hikâyesi benzer… Hepsinin de elinde o siyah- beyaz fotoğraf var. Bakarken yürek burkan… Kendilerine yer kalmayan… Hepsinin de benzer bir sorusu var. Yanıtı bulunmayan… 28 Bu dizeler dökülüyor satırlarıma… Yetiştirme yurdunda geçen 60 yıllık bir hikâyeyi taşıyorum sayfama… Yaşar Talat Cemoğlu’nun öyküsü… O küçük şeylerden mutlu olmayı öğrenenlerden… 60 yaşında… Ellerini sımsıkı tutarak geliyor eşi Seher Cemoğlu ile birlikte… Günlerce beklenen kar, sanki onların bereketiyle o gün lapa lapa yağıyor. Yüzlerinde sohbet boyu bitmeyen bir tebessüm… Yaşar Amca Eskişehirli… Yetiştirme Yurdu’nda büyüyor. Anne baba ayrılığından sonra annesi kardeşiyle birlikte önce Kütahya Yetiştirme Yurdu’na veriyor Yaşar Amca’yı… Nedeni benzer… Bakamadığı için, eşiyle ayrıldıkları için… Kütahya’da iki sene kaldıktan sonra orada yurdun ilkokulu olmadığı için Mahmudiye Yetiştirme Yurdu’na nakil ediyorlar. Tarih 1965 ile 1971 yılları arası… “HERKESİN OKUMA İMKÂNI YOKTU” Topluyor bavulunu, tutuyor Eskişehir’in yolunu… Tane tane anlatırken öyküsünü Yaşar Amca, “Herkesin okuma imkanı yoktu. Bazı arkadaşlar meslek grubuna gitti. Mesela beni tercih olarak meslek grubuna verdiler. Bazı arkadaşlar dışarıdan okudular. Bazıları Demiryollarına imtihana girdiler, orada göreve başladılar. Böyle böyle 18 yaşına kadar yurt bizleri takip etti. 18 yaşına geldiğimiz zaman da tabi kanunen yurttan ayrılmak zorunda kaldık. Sonra askere gittik. Askerden sonra da hayat böyle devam etti”
diyor. Gülümsüyorum. Yaşama sevincini kaybetmemiş. “HAYAT DEVAM EDİYOR” Askerlik sonrasını anlatıyor Yaşar Amca, “Askerlikten sonra da Türk elektrik kurumunda işe girdim. Hanımla beraber çalışırken evlendik. Görev icabı çalışırken Sivas Kangal’a Termik Santraline tayinimiz çıktı. 3 sene de orada çalıştıktan sonra tekrar Eskişehir Gökçekaya Barajı’na geldim. Bir 9 sene de orada çalıştım. 9 sene sonra çocuklar olup büyüdükten sonra okul durumu zayıf olduğu için merkeze gidelim dedik. Oradan Kütahya’ya tayinim çıktı. Kütahya merkezde 5 sene çalıştım. 5 sene sonra emekliliğimi istedim. Emekli oldum. Çocuklar Eskişehir’e gelip okumaya başladılar. Bir kızım Uçak Bakım Lisesi’nde okudu. Şu an da uçak bakım teknisyeni olarak görev yapıyor. Küçük kızım da önce Balıkesir sonra İstanbul’da okudu. O da İstanbul Üniversitesi Veteriner Fakültesi’nde okudu. Oradan okulu bitirdi. Hayatımız devam ediyor.” Geçmişi merak ediyorum, o yılları… Anılarının hep güzel olduğundan bahsediyor, yüzünde gülümsemesiyle… İnanıyorum… Güzel olmasa, sık sık arkadaşlarıyla bir araya gelir mi? Eskiyi anlatırken çok güzel cümleler kuruyor Yaşar Amca… “ÇOCUKLUĞUMDA YOKLUK VARDI AMA ŞEFKAT DE VARDI” Burun direğim sızlayarak dinliyorum: “Çocukluğumuz da yokluk vardı ama sevgi, şeat, saygı bunlar çok önemliydi. Biz öğretmenlerimizi bir anne, baba olarak bilirdik. İlkokul da ne öğrenirseniz akıl da o kalıyor. Müdürümüzden, hademesine, öğretmenine kadar sağ olan herkesle görüşüyoruz. Bir sağlık memurumuz vardı mesela, 93 yaşında, hala yaşıyor. Öğretmenimizden sağ olanlar var, onlarla görüşüyoruz. Birbirimize yetişmeye çalışıyoruz.” “Kötü anın hiç mi yoktu” diyorum. Net konuşuyor: “Şiddet yoktu asla. Ufak tefek şeyler tabiki oluyordu ama çok büyük ve kötü bir olay yaşamadık. Günümüzde birçok kreşte bile böyle olaylar yaşandığını duyuyoruz, tacizleri duyuyoruz. Allah’a şükür bizim yurtta öyle bir şey yaşanmadı. Demek ki o zamanlar sevgi, şeat, saygı, her şey gerçekmiş.” “AFFEDEMİYORSUNUZ” Yarasını deşmek niyetinde değilim ama sormadan da edemiyorum: “Annenize bir kızgınlık duymadınız mı?” Sitemkâr bir ifadeyle bakıyor. Çok duymuş. Genç yaşta ölmüş zaten… Kimbilir dayanamadı onun da anne yüreği… Annesi 37 yaşında öldüğünde Yaşar Amca 17 yaşındaymış. “İnsan kızgınlık yaşamaz mı?” diyor anlatırken: “Bir aile ortamını yaşamak varken niye insan bir yurtta yaşasın ki? Annen, baban ölmüş olsa devlet bakıyor ama anne, baba sağken böyle bir durum olması insana üzüntü veriyor. İçinden atamıyorsunuz. Affedemiyorsunuz. Büyüyüp gitse de insan bu içinden çıkmıyor. Ama yine de duamızı esirgemiyoruz.” “BABAMLA BİR BUÇUK YIL BİRLİKTE KALDIK” Babayı da soruyorum. Bu soruyu beklercesine yanıtlıyor: “O da vefat etti. Hanımla evlendikten sonra babamla bir buçuk sene kadar beraber yaşadık. O da yaşlı değildi. 53 yaşında vefat etti. Onunla yine birlikte kısa da olsa zaman geçirdik.” Kendisinin anne ve babasının aksine kızlarına olan bağlılığından söz ediyor bir an da: “Yurtta yetişen arkadaşların çoğu böyledir. Anne ve babasız yetişmenin ne olduğunu biz bildiğimiz için, ona çok daha fedakarlık yapıyoruz. Her şeyimizi çocuklarımıza veriyoruz.” Seher Cemoğlu “ŞİMDİ Kİ ÇOCUKLAR MUTSUZ” “Şimdi yurtlar da büyüyen o minik yüreklere bir şey demek ister misin?” diye soruyorum. Şöyle anlatıyor: “Biz 70’li yıllarda yurtlarda kaldığımız zaman ve bize bir hediye getirdikleri zaman ellerini öperdik. Bir karşılama yapardık. Şimdi gittiğimiz zaman çocuklar öyle değil. Çocuklar doymuş. Mutsuzlar. Çocuk Esirgeme Kurumu’na gittiğimiz zaman çocuklara mont almışlar. Çocuklar yokluk görmediği için mont beğenmiyorlar. Biz öyle değildik. Kış mevsiminde Mahmudiye’nin halkı bize çorap örerdi. Yün çoraplardan örerlerdi. Onları giyerdik. Yokluk vardı ama sevinç de vardı heyecan da… Hafta sonları öğretmenlerimiz bizi kahvaltıya götürürdü. O bile bize aile ortamını hatırlatırdı. İlk aile ortamını öyle yaşadık.” “UNUTAMADIĞIM ANIM” Sonra gözü yaşlı konuşmasına devam ediyor: “ En unutamadığım anı ise neydi biliyor musunuz? Ben askere gittiğim zaman anne- babam olmadığı için, Diyarbakır’da askerlik yaparken bir mektup içinde kart geldi. Öğretmenim göndermiş. İçine de 5 lira para koymuş.1978 yılında. Onu unutamam.” İçimize dokunuyor. Anlatırken ona da dokunduğu gibi… Hüzünlü havayı dağıtmak istiyorum. Seher Teyze’ye Yaşar Amcayla nasıl tanıştıklarını soruyorum. Kahkahayı basıyor: “Birlikte çalışıyorduk. 2 yıl birlikte çalıştık. İş yerinde masalarımız karşılıklıydı. 2 yıl sonra evlenmeye bir an da karar verdik. Çok tartışıyorduk aslında. Çalışma şeklimiz de farklıydı. Kardeş gibiydik. Arkadaşlar hep diyordu. 3 kadınsınız. Yaşar’ı başkasına kaptırma diye. Öyle oldu. 36 yıldır evliyiz. Her türlü zorluğa göğüs gererek 36 yılı geçirdik. İki kızımız, bir torunumuz var.” “Mutlu musunuz?” diye soruyorum. Şükrediyor. Bizde şükrediyoruz. Kırık dökük bir hikaye beklerken, Yaşar Amca ile Seher Teyze’nin mücadelesi umut oluyor içimize… Belki de yüzlerce kişiye… 29
Page 1: PARA İLE SATILAMAZ, ÜCRETSİZDİR
Page 5 and 6: HAYALİNİ KURDUĞUMUZ SİVRİHİSA
Page 7 and 8: 7
Page 9 and 10: Basın : 915749 9
Page 11 and 12: Eskişehirli çiftçi üretiyor Ba
Page 13 and 14: HPV NEDİR; NASIL KORUNALIM? AŞISI
Page 15 and 16: “EN ACI SİREN SESİ YÜKSEKTEN D
Page 17 and 18: 17
Page 19 and 20: İKİZLER VE YÜKSELEN İKİZLER (2
Page 21 and 22: ev sahipliği yapıyorsun. Kendi ke
Page 26 and 27: Odunpazarı Belediyesi’nin ardı
Page 30 and 31: Tepebaşı Belediyesi’nin sanata
Page 32 and 33: Oğuz Tunçel : 23 Yaşında. Başa
Page 34 and 35: Oğuz onun kalbi, canı, parçası
Page 36: Eskişehir’den Kar Manzaraları K
Page 39 and 40: BETON ADAMLAR TARAFTARI İLE DAHA G
Page 41 and 42: 41
Page 43 and 44: Gündem dergisinin bu ayki konuğu
Page 45: Geçtiğimiz sezon ilk yarıyı 26

Esgündem Aralık 2018

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?