İstikbal Dergi Mart Sayısı

More documents

Recommendations

Info

Sanat: Hüznün çalgısı SANTUR ile sokaklarda yankılanıyor SANTUR bir İran enstrumanı. 4000 Yıllık bir geçmişi var. Hz. Davut’un da çaldığı rivayet ediliyor. Sesi kadın sesine benzediği için İran’da yasaklanmış. işte bu “Hüznün çalgısı” adı verilen Santur’u çalıyor. 32 yaşındaki Duygu’nun bu çalgı ile çıkarttığı nağmeler sokaklarda adeta rehabilitasyon etkisini yaratıyor. Hamamyolunun o kalabalık insanlarının arasında ilerlerken etrafı şöyle bir gözlemliyorum. Herkesin bir telaşesi var. Yetişeceği kişiler, yetiştireceği işler… Öyle seri hareket ediyorlar ki bir filmi hızlıca geçiştiriyorlar gibi... Onları gözlemlerken içime yayılan hüzne odaklanıyorum. Karamsarlaşıyor yine! Sık sık pozitif düşün ‘Özge’ diye kendimi telkin etsem de engel olamıyorum bu duyguya! ‘Beni esir almak istiyor da ben zincirlerimi kırıp kurtuluyorum her seferinde’ hissine kapılıyorum. Derken o ses kulaklarımın içine yayılıyor. Hayır, sadece kulaklarıma değil. Kalbimi, ruhumu hatta bedenimi ele geçiriyor! Kafamı sağa doğru çeviriyorum ki, bir kadın ismini bilmediğim bir müzik aletinin önünde kendinden geçmişçesine çalıyor! Şöyle bir izliyorum uzaktan… O müzik aletinin telleri ağlıyor da elindeki tokmakla ince ince vuran kadın sanki onu teselli ediyor. Acısını dindirmek istiyor. 20 Elimde olmayan bir şekilde yavaş yavaş ilerliyorum müziğin geldiği noktaya! İsmini henüz öğrenmediğim o kadının yanına! Nasıl tanışacağımı bilmiyorum! İlk kez röportaja giden amatör bir öğrenci gibi müziği kessem mi yoksa bitmesini mi beklesem diye düşünürken yanına usulca oturuyorum. Beni görmeyeceğini umarak, rahatsız etmeden, sessizce… Görmüyor da zaten… Müzikle öyle bütünleşmiş ki… Katıksız sarhoş gibi… Müzikten başka bir şey yok o an da… Dinliyorum, dinledikçe kapılıyorum. Kapıldıkça uzaklaşıyorum. Hamamyolu’ndan hızla geçen o insan kalabalığından… Hani dedim ya! Kalbimin içine bazen bir karamsarlık çöküyor diye! Yine mi beni esir aldı diye düşünürken bunun karamsarlık olmadığını fark ediyorum. Adını koyamıyorum, bulamıyorum ama bunun karamsarlık olmadığını biliyorum. Derken bir an da giriyorum konuya, o müziğini bitirmeden… Uykudan uyanmışçasına bana bakıyor. Kendine gelmesini bekliyorum. “Ben Özge. Ya sen?” ‘Duygu’ diyor. Ses tonu da tıpkı çaldığı müzik aletinden çıkan ses gibi... Meditasyon gibi… “Çaldığın aletin adını öğrenebilir miyim?” diyorum biraz utangaç… O ise bilmezliğimi mütevazilikle karşılıyor: “Santur!” “Ne hoş bir isim!” Gülümsüyor. 32 yaşında Duygu, doğma büyüme İstanbullu… “Eee nerden buldun burayı?” diyorum.
RÖPORTAJ Özge Zaim Sarıoğlu “İSTANBUL BOĞUCU ŞEHİR!” Sakin ses tonuyla anlatıyor: “Muğla’da Sosyoloji bölümünü bitirdim. Sonrasında tiyatro ve müziğe karşı ilgim oluştu. Çeşitli yerlerden tiyatro eğitimleri aldım. Drama alanında eğitim aldım. Yaklaşık yedi yıldır drama öğretmenliği yapıyorum. Eskişehir’e gelmem ise hissi kalben vuku birazcık. Eskişehir’in hep güzel bir şehir olduğunu duyuyordum. İstanbul güzel bir şehir ama çok keşmekeş, boğucu bir şehir. Çok kalabalık. Burası sanki İzmir’le İstanbul arası bir şehir gibi. Daha önce hiç gelmememe rağmen ben Eskişehir’e gideceğim dedim ve gittim.” Özgürlük bu olmalı diye düşünüyorum. Nerede mutlu ve nereye ait hissediyorsa bavulunu alıp gidebilmeli insan… Dervişlere benzetiyorum bir an da onu… Anlamsızca… Onlar da hep gezerek, insanları tanıyarak, kendi müziklerini yaparak dolaşmadılar mı dünyayı? Keşfetmediler mi aşkı, sevgiyi? İçimi bir huzur kaplıyor. Sonra düşüncelerimi dağıtıyorum, Duygu’ya dönüyorum yeniden… İstanbul’dan ayrılış sürecini dinliyorum. Sesi yine bir müzik gibi çıkıyor: “İstanbul’dan ayrılış sürecimi hiç unutmuyorum. Arkadaşımla otururken hayallerimizden bahsediyorduk. Bende dedim ki ben dünyayı gezmek istiyorum. İnsanlara dokunmak istiyorum bir şekilde. Ve sokak müziği yaparak bunu yapmak istiyorum dedim. Dedi ki olacak, çok güzel insanlarla tanışacaksın ve yapacaksın da... Sonra buraya geliş sürecim başladı. Santurla tanıştım burada. Bendir çalıyordum zaten. Solistlik yaptım. Bazen gitarla çıkıyorum. Bazen bendir çalıyorum, bazen perküsyonda oluyorum. Bunların hepsini kendim öğrendim. Sadece perküsyonda Anadolu Üniversitesi’nde Selçuk Hoca vardır. Bir yıl ondan eğitim aldım. Onun haricinde santur falan hep kendim öğrendim. Öğreniyorum, hala öğrendim diyemem bu ukalalık olur.” Sokak müziği yapan sanatçılar aslında gerçek sanatçılar… Müziğini kapitalizme kurban etmemiş, sadece kendisi ve halkı için müzik yapan sanatçılar… Baktıkça bu düşünceler beliriyor kafamda… “MÜZİK HAYATIMDA BİR DURAK” “Zorlukları var mı?” diye sormadan edemiyorum. O sıra güneş sohbetimize ortak olmak istercesine gözümüzün içini alıyor. Birbirimize bakmak da zorlanıyoruz. Kısık gözleriyle anlatıyor Duygu: “Yo zor değil. Neden zor olsun ki? Tam tersine şöyle bir güzelliği var aslında. Her gün ayrı bir hikaye yaşıyorum sokakta. Bu benim için aynı zamanda zamanı da yavaşlatıcı bir atmosfer oluşturuyor. Çünkü her şey çok hızlı. Her şey çok hızlı akıyor. İnsanlar atomu parçalarcasına gidiyorlar, yürüyorlar. Benim için hayatımda bir durak. Onun için çok önemli. Ve sizin gibi bir sürü insanla tanışıyorum gün içerisinde. Onların hikayeleri, hayalleri vs. Bu sebeple bir sürü güzel dostum oldu. Bir sürü ilginç olaylarla da karşılaşıyorum, yaşam deneyimi ediniyorum. Kitap bırakanlar oluyor. Gofretinin yarısını bırakanlar oluyor. Çok ayrı bir şey. Acayip mutlu oluyorum.” O sıra santura şöyle bir göz gezdiriyorum. Biraz önceki o yakarışları yok… Çok ağladıktan sonra dinginleşir ya insan? O da kendini dinlercesine suskun bakıyor. “Yaşadığın o ilginç anılardan bir tanesini dinlemek isterim” diyorum kısık ses tonumla… O da bu soruyu beklercesine yanıtlıyor: “HİPNOZ ETTİĞİMİ DÜŞÜNENLER VAR” “Bir gün müzik yapıyorum yine burada… Müzik yaparken bir amca dedi ki ben çok dinlemeyeceğim kızım. Şöyle bir yanınızda oturup gideyim. Sevdim müziğinizi dedi. 70 küsur yaşlarındaydı. Bilet de almam gerekiyor dedi, gideceğim dedi. Bir süre sonra amca gitti ve geri geldi. Tren bileti almaktan ve gitmekten vazgeçmiş. Elinde birde balık getirmiş. Beta diye bir balık. Ve dedi ki bunu sana vermek istiyorum, içimden geldi. Çok mutlu olmuştum.” Öyle telaşlı anlatıyor ki, daha bugün yaşamışçasına heyecanını hissediyorum. Sonra ansızın bir anısı daha beliriyor gözünün önüne ve hızlıca anlatmaya başlıyor. Söyleyecek, anlatacak çok tecrübesi, hikayesi var Duygu’nun… Nereden başlayacağını bilemeyişinden anlıyorum. Sonra dönüyorum Duygu’nun dingin sesine: “Benim bir bendirim var. Üzerinde kendi yaptığım resimler var. Bazı enstrümanları kişiselleştirmeyi seviyorum. Enstrümanlarıma kendi hikayemi katmayı… Bir gün arkadaşım dinleyicinin yanında…O şahit oluyor bu sohbete… Ona ben bu bendirin üzerindeki resimleri çözdüm demiş. Bu kızın ne sesi, ne çalmasında numara var demiş. Buraya toplandı ya herkes, kalabalık var. Kız demiş bununla hipnoz ediyor insanları… Bendirin üzerinde barış işareti var, semboller var, hayal, özgürlük falan var. Bu hipnoz ediyor, kız da başka numara yok demiş.” Öyle içten gülüyor ki anlatırken onunla birlikte bende gülüyorum. “Santurun bir kültürü var mı?” diye soruyorum. “KADIN SESİNE BENZEDİĞİ İÇİN İRAN’DA YASAKLANMIŞ” Hikayesi de çıkardığı ses kadar hüzünlü… Duygu’ya yöneliyorum: “Bu İran enstrümanı… 4000 yıllık bir geçmişi var bunun. Hz. Davut’un falan da çaldığı söylenir. Kanunun, piyanonun atasıdır. 9 eşlikli 72 tane teli var. Birçok ülkenin santur versiyonu var. Yunan santuru, Hindistan santuru, Azerbaycan santuru falan… İran’da bu enstrüman yıllarca yasaklanmış. Neden biliyor musunuz? Santurun sesi kadın sesine benzediği için…” İçimde bir yerlere dokunuyor anlattıkları… “Duygu’n un teselli verircesine tokmaklara vuruşu ondanmış’ diyorum. “TASAVVUFİ YANI VAR” Semavi yanını merak ediyorum ismini yeni öğrendiğim bu aletin… Tabi ki var diyor, devam ediyor: “Meditasyon bir yanı var. Tasavvufi bir yanı var. İranlı çok arkadaşım oldu. İnanılmaz bir kültürleri var. Mesela sanata çok önem veriyorlar. Bizde biri alkış yaptığı zaman diğeri peşinden gelir. İranlı bir grup geldiği zaman aynı anda alkışlamaya başlıyorlar. O noktada kendi içlerinde özgürleştirdikleri bir taraf var. Kültürlerinden kaynaklı diye düşünüyorum.” Böyle kendini geliştiren bir insanın hayalini sormadan edemiyorum. ‘Amacım hep yolda olmak’ diyor. Nasıl yani? Gülüyor: “Bir şekilde güzel insanlar tanımak. Bir şekilde insanların hayatlarına dokunmak.” “YOLUN KENDİSİ BEKLİ- YOR” “Yolun sonunda seni ne bekliyor?” Yine aynı kendinden emin tavrı: “Yolun kendisi bekliyor. Bir beklentim yok. Şuraya gideceğim, şu olacağım yok. CD çıkaracağım gibi bir beklentim yok. Mekanlardan çağırıyorlar. Çalar mısınız diye? Gitmiyorum. Çünkü o patron müşteri ilişkisine sıkışmak gibi bir durum oluyor. Ben özgür olamıyorum öyle. Maksat sadece 5 liranın üzerindeki iki üç liralar değil. Ondan daha değerli şeyler var. Müzik gibi, özgürlük gibi.” “ÇOCUK KALABİLMEK EN GÜZEL DE- LİLİK!” Kendi için öyle güzel betimlemeleri var ki Duygu’nun… ‘Deliyim ben” diye anlatıyor kendini.. “Santur çantamın içine Halil Cibrani’nin “Deli” diye bir kitabı vardır, onu mutlaka koyarım” diyor ve şöyle tamamlıyor sözlerini: “En çok çocukların dikkatini çekiyorum. Duruyorlar bazen, yetişkinler sağlarından, sollarından çekiştiriyorlar onları yürümeleri için… Onlarsa inatla izliyor. Merakla, tutkuyla… Yolun sonundaki şey değil, yolda rastladıkları, buldukları şeyler onları heyecanlandırıyor. Bende yaşama böyle bakıyorum. Onların dünyalarına olabildiğince dâhil olmaya çalışıyorum. Bir parça çocuk kalabilmek en güzel delilik bence. Her insan deli doğuyor ama yalnızca bazıları öyle kalıyor diye bir laf var ya. Seviyorum onlara bir biçimde deli taraflarımı hatırlatmayı.” Şöyle de uğurluyor bizleri: “Sokak hayatın kendisi anlatmakla bitmez.” Teşekkür ediyorum Duygu’ya… Sokakları bize tanıttığı… Sokakları bize sevdirdiği için… 21
Page 1: L İ D E R G A Z E T E E S K İ Ş
Page 5 and 6: Herkes doğduğu ilde yaşasaydı E
Page 7 and 8: 7
Page 9 and 10: “MUTLULUĞUN SIRRI” Özge Zaim
Page 11 and 12: Haklı, zora düşünce her şeyi b
Page 13 and 14: Op. Dr. ALEV ÖZDEMİR KARABAĞ Kad
Page 15 and 16: Büyükşehir Belediyesi Eskişehir
Page 17 and 18: memi arzu etti. Bende mühendislik
Page 19: OP. DR. ESEN KARAKAYA P l a s t i k
Page 24 and 25: SOĞUK LİPOLİZ Anestezi ve Reanim
Page 26 and 27: “Odunpazarı’nı halkla birlikt
Page 28 and 29: Saç da yapıyor direksiyon da sall
Page 30 and 31: Sütlüce Mahallesi’nde gençler
Page 32 and 33: Kadın cam sanatçısı Seda Küç
Page 34 and 35: Resim ile yaşanan İçinden geliyo
Page 36 and 37: Burcu Pamuk’tan Nisan ayı genel
Page 38 and 39: ESKİŞEHİR HER TAKIM “ 1989-199
Page 40 and 41: sinde Selkaspor'dan sürpriz bir tr
Page 42 and 43: İstikbal Dergi’de bu ay Eskişeh
Page 44 and 45: düşüncelerin neler? “Eskişehi

İstikbal Dergi Mart Sayısı

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?