Güzel Yazı Defteri, sayı 3

SEVDA GAZELİ
Onu düşünerek çaresizce yürümek midir acı veren insana,
Olmayacağını bildiği hayallerde yaşatmak mı yoksa?
Aşk, yalnızlığa esir kalmak mı,
Sonunu bile bile adım atmak mı başlangıca?
Ondan başka hiçbir şeyi görmemesi mi gözlerin,
Gördüklerinin fayda etmemesi mi onsuzluğa?
İmkânsızlığı dahi sevebiliyorken ve buna alışmışken
İsmini yine de haykırmak mı her yıldız kaydığında?
Aşk, usulca saklanamaz mı kalplerde,
Taşıyamaz mı ölüler bile onu göz kapaklarında?
MAHKUM KALAN HAYATLAR
İnsan öğrenirmiş zamanla
Yalnızlığı da yalnızlığın sonsuzluğunu da.
Acıya alışırmış herkes,
Acısını ikiye katlasa bile aldığı her nefes.
Sessiz çığlıklarında saklıymış hayatı,
İçinden akıtmış bütün gözyaşlarını.
Bir hazan vakti vazgeçebilirmiş birçok şeyden,
Yaşadığı onca güzel anılara rağmen.
Tek bir keşke, silebilirmiş bütün ‘’iyi ki’’leri,
Çünkü görememiş, koparılmamış bir çiçekteki güzelliği.
Kararmış kalp, kararmış vicdan,
Siyaha mahkum kalmış insan.
Öznil Dural
10. sınıf
ÇORLU MİMAR SİNAN ANADOLU LİSESİ / MAYIS 2020
43