Güzel Yazı Defteri, sayı 3

DİLAN DİLBER
Kar, bu sene
de ülkeyi
kucaklamıştı.
Lola, kendini adeta kar
küresinin içinde hissediyordu.
Bu mevsime
bayılırdı, gökyüzünden
kalbine konan minik
kar taneleri, huzura
kavuşmasına yetmişti.
Çay demlenirken dizi
başlamıştı bile, şu an
kimse ondan iyi hissedemezdi
kendini.
Eşi çok geç bir vakitte, yalpalayarak girmişti
eve. Karın kelebeklendirdiği kalbi
hızla buza dönmüş, içindeki nefret bulutları
gün yüzüne çıkmıştı. Hızla kalktı
ve yemek hazırladı çünkü o bir kadındı.
Tüm mutsuzluğuna rağmen daima
gülümsemeli, ait olmadığı yeri cennet
bahçesi gibi anlatmalı, mutlu aile tablosunun
altına imzasını atmalıydı. Bir katil,
sapık veya aşk adı altında saklanmış
bir psikopatı olmadığı için yaşayabildiği
hayatını dört duvar arasında geçiriyordu.
“Neden?” sorusunu henüz sormamıştı
kendine. İşlerini hallettiğinde koşar
adım odaya girdi, gözyaşları ona ihanet
etmişti. Onlardan da nefret ediyordu.
Güçsüzlüğü karşısında ne yapacağını
bilemedi. Nasıl güçlü duracağını ezberlemiş
bu kadın, ağlamayı nasıl olur da
bilmezdi?
Henüz bunu öğrenecek kadar büyümemişti
Lola ama büyüyecekti. Sorularına
tek tek cevap bulacaktı. Ailenin huzur
dolu bir yuva olduğunu, o yuvanın insanın
kalbini nasıl sıcacık hissettirdiğini,
mutsuz hissettiğinde “mutsuzum” diye
bağırabilmeyi, gerektiğinde uzaklaşmayı,
kişinin kendi mutluluğu kendi yaratması
gerektiğini ve kendine bahşedilmiş hayatın
sadece ona ait olduğunu...
En önemlisi, ağlamayı öğrenecekti güzel
kadın. Prangalardan kurtulmak kolay
olmayacaktı elbet ama her kuş gibi o da
terk edecekti bir gün kafesini.
12. Sınıf
ÇORLU MİMAR SİNAN ANADOLU LİSESİ / MAYIS 2020
79