Emigrantët - Tribuna News

More documents

Recommendations

Info

18 Kulturë Në 75 vjetorin e Dr. Evriviadhi Goros PRANVERA Burbuqet filluan të çelin. Si me turp pemët Veshin të gjelbrën stoli. Natyra shtriqet, Qepallat pulit,- Zgjohet. Ujrat e kristalta Zbresin tatëpjetë. Me cicërima zogjtë Zgjimin përshëndesin. Erdhi Pranvera! Dhe këng’ e jetës Çdo gjë e mbulon... SHPRESAT E VRARA Në qiell lundrojnë Si hije të errëta, Retë ngjyrë plumbi Dhe prapa zvarrisin Shpresat e vrara... POETI DHE NJË VAJZË Kryet mos i ul kur rrugës më takon, Qepallat çup’ e mirë mos i mbyll. Lemë t’ i shoh qerpikët aq të bukur Dhe kaçurrelat varur përmbi vetullat... Ej, çup’ e mirë, Që shkon e vjel përditë portokalle, Për ty un’ vargje shkruaj pa mbarim, Ndaj mos e tund kokën me dyshim... Ti mbase dhe nxiton Të vesh në një takim, Por un’ të lutem mos u ngut. Rri edhe pak. Rrija shtrirë në shtrat dhe me sytë të mbyllur, mundohesha të formoja një imazh për vendin dhe njerëzit. Për të fjetur as që bëhej fjalë. Këndezët e shumtë të fshatit, po luanin marshin e zgjimit. U ngrita ndenjur dhe, me bërrylat e mbështetura në parvazin e dritares, mora midis pëllëmbëve kokën dhe po kundroja konturet e maleve të murrme përkarshi. Prapa tyre po ngjitej, në fillim me ndrojtje, një perde e hollë fosforeshente. Pas pak, pjesa e poshtme e saj u bë e purpurt. Aty ku rrija nisi të zbar- Thuaji atij që të pret: “Shtegun ma kishte zënë një poet...” NË DET... Si kredharak në det do hidhem sot, Do zhytem e do ngjitem i shkujdesur, Si kalama nga shkëmb’ i lartë do t’ hidhem, Do vihem në rresht me ju në garë, o çamarrokë. Si ju do qesh e do bërtas, Për flokësh do t’ju kap e t’ u tërheq mbi valë, Me klithma dhe me thirrje “haha-ha!...” Në syt’ e botës sot le të jem si ju- Një çilimi... Hej, çamarrokë, Që dashuri me detin keni shtënë, Në rërën e nxehtë do zhgërryhemi bashk’ me ju, Me britma dhe me thirrje “haha-ha!...” Pa ç’ ka në do t’ më quajnë burrat ... kalama... IM BIR... Vërtitet nëpër dhomë,- Qesh edhe surratin Me lëng domate lyen... Dy vjetët s’ i ka mbushur, Në sy akoma s’ ia lexoj mendimet, Ddhe nuk e di sa gota të thyejë. Por di,- Ushtar i devotshëm i jetës Në historinë e letërsisë botërore, por edhe të letërsive kombëtare ka shumë raste shkrimtarësh që janë mjekë në profesion. E kam vrarë mendjen shpesh për ta shpje- guar këtë raport mes letërsisë dhe mjekësisë, dhe besoj se një shpjegim është pse të dyja kanë lidhje kaq të fuqishme me njeriun, që të dyja i bashkon përpjekja për të shëruar trupin dhe shpirtin e njeriut. Nuk e di se sa i lumtur e i plotësuar ndihet kush e ka të sendërtuar binomin mjekësi - letërsi në qenien e vet. Por di të them me siguri se ndihemi tejet të plotësuar ne, lexuesit. Pse askush nuk mund t’i ndjejë më mirë se sa mjeku dhimbjet e njeriut; ato dhimbje që i mbledh me dorën e vet e përpiqet t’i nxjerrë jashtë trupit e shpirtit, duke na i përcjellë – e jo duke na i injektuar-, ne të tjerëve, si një apel që duhet të përpiqemi gjatë gjithë jetës sonë për të qenë të bukur, të mirë e të mos lëndojmë askërrkënd. Një nga këta mjekë-fatlumë është edhe im atë, Dr. Evriviadhi Goro, që këto ditë po ecën në shkallën e 75-të jetës së vet dhe kur e kthen kokën mbrapa sheh se çdo shkallë e kaluar ka qenë dhe një Golgotë më vete. Është biri im. Kaçurrelat e verdha i rrinë përmbi ball Kurorë engjëjsh Dhe vetë,- Engjëll i gjallë... Kalon im bir. Hapni rrugën. Nesër Diçka të re botës do t’ i sjellë... 1964 DHIMBJA E PRINDIT Një mal Si meteor Në gjoksin tim kish rënë. Hapi krater në zemër, Më hapi plag’ në shpirt. Përbindsh’ i vinte rrotull Mirkës son’ të shtrenjtë... Më foli një kolege Në telefon me ndrojtje: “Diçka shikoj te gjiri...” Në mendjen time retë, Shtrëngatë përgatisnin. E kyça dhimbjen thellë, Në zemrën e gjakosur... Diçka lexonte vajza Në syt’e mi të ftohtë, Por gojën mbante mbyllur Dhe fjal’ nuk nxirrte dot. Jetuam ditë, muaj, Të ngjitur të dy bashkë. dhej, ndërsa faqet e maleve ngjanin me viganë në një gjumë të thellë. Dhe kjo ndodhte kur përballë tyre, në faqet lindore të maleve të Bratit, dita shtrinte, me butësi, dritën e e ardhur nga lindja, fillimisht në majat, nga zbriste butë e butë, poshtë, në fshat e në lugjet. Hapa të dy kanatat e dritares. Një erë e lehtë, e ardhur nga gryka e lumit, më shkaktoi të rrëqethura. Nuk dinte ime bijë, Ç’më thanë në klinikë Kur panë në kompjuter, Ç’kish nxjer grafi e parë: “Në mushkëri një hije...” Gjith’qielli mbi kokë Më ra si sfer’e zjarrtë. I thashë vetes time: - Më mir’ tani ti vdis... “Baba,- më the,- çfar’pate? Ç’të dhembi ty kaq shumë?” .......... Na prite sot e qeshur Me sytë tërë zjarr. Përbindshin e mbytëm, Gëzimi u kthye prapë. Sytë si bajame, buzët si qershi, Eja Mirka ime të të marr’në gji.... Athinë, e Mërkurë,13.07.2005, një ditë pas operacionit të Mirkës. FTESË MIKUT TIM DRITËRO Sonte dua të pi, Të dehem Buzdetit me raki. S’ ka gjë që fryn murlani,- Jam bir’ i erës,- Kërkomëni në qiell dhe në tokë. Eja dhe ti, o mik Dritëro,- Simbol i suferinës,- Të pimë si dikur Vetëm të dy. S’ më bëhet vonë Të krisur a të çmendur Të na thonë Eja të pimë sonte Buzdetit, Dritëro. Të pimë, Të dëfrejmë Si dimë vetë, Se këtë botë dreqi Në Brataj, më 1954... Hodha peshqirin mbi supet e zhveshur. Ja, maja e malit po merrte flakë. Një hark i zjarrtë, që rritej vazhdimisht, e mbuloi atë. Mbas pak, mbi Çipin u ul kryeperëndia e gjithësisë, - Dielli. Nga goja villte tufat e rrezeve të shndritshme, me të cilat vishej, me nxitim, Dita, e dashuruar marrëzisht me diskun e përflakur varur mbi kokat tona dhe që kishte U lind në kohën e skamjes së përgjithshme, nisi të rritej në vitet e luftës e pas saj, jetim pa mbushur të 12 vjetët, ndërsa e jetoi shumë pak babën e vet (të arrestuar nga nazistët më 1944 e të internuar në Prishtinë, prej nga u kthye me vdekjen në trup, për të dhënë shpirt në vatrën e vet). Pjesëtar i brezit më fatkeq të Shqipërisë së Pasluftës, që i fali vendit gjithë enegjitë dhe entusiazmin, duke besuar verbërisht (si gjithë të tjerët), në një ideal inekzistent, i vetmi ngushëllim i tij shpirtëror ishte letërsia, që ndërkaq ishte i detyruar gati ta braktiste, për ta vënë veten totalisht në shërbim të mbrojtjes së jetës së njerëzve. Për më shumë se gjysmë shekulli, ushtar i devotshëm i jetës, pa pyetur në ishte shi apo borë, në ishte vapë apo murlan, ngjitej më këmbë majëmaleve për të rrëmbyer jetën nga kthetrat e vdekjes. Gjithmonë i kërcënuar nga cerberët e sistemit, që arritën deri aty sa dikur të shkruanin në karakteristikën sekrete të Dr. Goros, se “punon TRIBUNA • E PREMTE 17 KORRIK 2009 Askush nuk mund ta ndreqë... PLAKU SHEKULLOR Himarjotit Jorgji Sima Sa hynte Shtatori, Mendueshëm dilte në pjacë. Tek më shihte nga larg, Me gishtin në buzë, Më thoshte, ngadalë: “Shëëëëëëët.... Vjeshtës dhe Dimrit Frikën ua kam. Vdekja dhe hijet Më ndjekin nga pas...” Javën e tretë të Marsit, Thërriste, Gëzueshëm,nga porta: “Ia hodha! Piramidës i shtova një vit!.. Ha, ha!” Pranvera, Vera dhe vera, E mbanin të gjallë. Dhe befas, Një darkë, Tek pinim për jetën Dhe vdekjen përqeshnim, Më thotë, Me sytë të shndritshëm, Si djalë: “E hëngra Çurçillin, Një vit kemi lerë... Na mbush ver’ të kuqe, Ta zbrazim një herë !” Vdekja, Një shekull e ca, Dërrmuar nga vrapi Pas tij, Me cmir’ e inat E mori me vete një natë nxituar t’i dilte përpara. Dielli dhe Dita, çifti më i përkryer i gjithësisë, nisën të flertojnë në luginat, grykat dhe pllajat e maleve. Dola jashtë. Dy qen të mëdhenj, kur më panë, ckërmitën dhëmbët dhe, të trembur, u larguan me vrap. Mbase e kuptuan se këtej e tutje kjo ndërtesë do të kishte një zot... Zbrita në faqen e luginës, te një burim me ujë të bollshëm. Posh- mirë që të na hedhë hi syve për qëndrimet e tij armiqësore”... Gjithë ai devocion, gjithë ajo Golgotë e hequr nëpër vite, përkthehej në dashuri e mirënjohje nga njerëzit e thjeshtë në gjithë Shqipërinë, nga njerëzit e thjeshtë e pa ofiqe, - miqtë e tij më të mirë, atëherë dhe sot. Tashmë, i tërhequr nga “vija e parë” e betejës për jetën, i rrethuar nga nipër e mbesa dhe nën “vëzhgimin” e pandërprerë të mikes së vet më besnike, bashkëshortes Ana, ai i është lkthyer letërsisë, me pendesën e kthimin te dashuria e parë. Dhe atë mirënjohje e dashuri të njerëzve të thjeshtë, ua kthen po atyre, në një formë tjetër, në vargje poezish e në rreshta proze plot ndjenjë... Robert Goro P.S.: Siç ndodh me të gjithë krijuesit, në këtë prag-ditëlindje, <strong>Tribuna</strong> boton pjesë nga krijimtaria e Dr. Goros: një cikël poetik dhe një fragment nga nisja profesionale e tij, në fshatin Brataj, në vitin e largët 1954. Barbën – legjendë. Nuk ishte i shkollës, Por një rob i kohës...,1) Rrebesh e bunacë, Plumb dhe balsam... Tavolina, Në cep të verandës, Ka mbetur e shkretë. Spileja duket e mpirë,- Ta vështroj zemra s’ ma mban. E rrudh në Dimër acari, E zhurit të nxehtit në verë. Por shpirti i barbës Shëtit, Bastunin troket n’ asfalt Në veshët e mi Katër fjalë dëgjoj: “Doktor, si të kam”... I fortë si shkëmbi, I butë si deti në Verë, Pështyu mbi vdekjen, Kur erdhi ta marrë... O barba i kohëvet Sa shum’ i mungon Spilesë... 1)Në kohën e mbretit një anije e huaj hyri në portin e Himarës. Kapiteni kërkoi përgjegjësin e portit. Barba Jorgji, pa asnjë funksion, i tha: - Unë jam përgjegjësi. Mbasi u firmos leja e hyrjes, kapiteni i huaj e pyeti: - Çfarë shkollë keni kryer? Barba e vështroi vëngër e u përgjegj: - Nuk jam i shkollës, jam i kohës. Kjo shprehje është bërë proverbiale në Himarë. të rridhte Shushica, në një vrap të zhurmshëm, e malluar, nxiton të takohet me nënën e vet,- Vjosën. Para syve të mi shtrihej një peizazh dehës. Një vend i egër nën pushtetin e një natyre mahnitëse. Në zemër ndjeva freski dhe në shpirt qetësi. Ato çaste nuk isha i penduar. Lava sytë me ato kristalet e shkrira, të dala nga një e çarë, në pjesën e fundit të barkut të malit, e që pak më poshtë, rrëpira do t’ia vërviste Shushicës së shkumuar. Në krahun e majtë të lumit, Brati kishte një goxha fushë djerrë,
TRIBUNA • E PREMTE, 17 KORRIK 2009 Kulturë 19 të mbuluar me shkurre dhe ferra. Rrallë të zinte syri ndonjë parcelë të vogël të punuar. Në faqet e maleve të veshura me shkurre e prralle, dëgjoheshin deri larg këmborët e cjepëve dhe dhive të shumta. Dhen kishte fare pak. Në Nëntor të 1954-s më thirrën të kryej shërbimin ushtarak. Por nuk qe e thënë ta vesh atë uniformë. Në Shqipëri kishte rënë epidemia e madhe e Fruthit dhe qeveria anulloi thirrjen nën armë të gjithë punonjësve të shëndetësisë. Më caktuan në zonën e gjërë nga e majta e rrugës Vlorë-Tepelenë e deri në luginën e Vllahinës. Gjithësej 10 -11 fshatra. Ndihmës dhe shoqërues kisha infermierin dhe njeriun e mirë Xhelal Alushin. E njihte mirë të gjithë zonën dhe kjo na jepte mundësinë të bujtim në shtëpira deri diku për të qenë. Lezhani, fshati i tij, gjendej pothuajse në mes të fshatrave të tjerë. Banorët i njihnin mirë ata të fshatit fqinjë dhe Xhelali, edhe për vetë natyrën e zanatit, ua dinte “biografinë” të gjithëve me hollësi. Epidemia nuk kishte lënë fëmijë pa prekur. Në fshatrat tona numëroheshin rreth 3500 të sëmurë. Shumë prej tyre me ndërlikime serioze, kryesisht në aparatin e frymëmarrjes. Me vete mbanim ampula peniciline vajore në doza 300.000 njësi ndërkombëtare, të cilat duhej të përdoreshin në raste të veçanta. Ditë dhe natë ishim në lëvizje. Balta na arinte deri te gjunjët. Futeshim në banesat e errëta, të ndriçuara me bishtukë me vajgur sa për të parë njeri tjetrin. Fëmijët e sëmurë, të shtrirë për dhe, sa më afër vatrës së ndezur me shkarpa e prralle, shtrojë dhe mbulesa kishin qylyma të vjetra ose guna me lesh dhie. Sa futeshim te porta dëgjonim kollitjen e tyre të thatë, rrënkime dhe të qara. Në shumë raste prindërit nuk ishin pranë tyre, por merreshin me bagëtitë ose me punë të tjera në arat përreth. Sëmundjet e fëmijve për ta ishte një gjë e zakonshme, një monopat nëpër të ciliin duhej pa tjetër të kalonin. Kur ishte rasti të përdornim penicilinën, e cila sa po kishte hyrë në mjekësinë Shqiptare, nuk mund të kuptonim se çfarë mrekullie do të bënte një injeksion i vetëm, sepse në shumë raste nuk kishim mundësi të bënim një të dytë te fëmia që e kishte nevojë, se të nesërmen, ndofta, do të ndodheshim në një fshat tjetër, të largët. Kudo shihnim njerëz të vuajtur, të zhytur në pellgun e fukarallëkut dhe të mizerjes. Këta fellahë, të lodhur e të munduar, nuk e kursenin dashamirësinë dhe zemërngrohtësinë, me të cilat na prisnin në shtëpit’ e ulta ose kasollet. E ndanin me kënaqësi kafshatën e vetme dhe u vinte keq që nuk kishin mundësi të të bënin ashtu si e donte zakoni i vendit. E kuptonin se rropateshim për të shpëtuar fëmijët e tyre dhe e ndjenin veten ngushtë për katandinë e mjerueshme. Xhelali, kur gjente rastin, nuk e linte t’i shpëtonte. I bënte zë të parit të shtëpisë duke e njoftuar se për darkë ose për drekë, do të jemi miq të tij. Atëhere po. Mund të hanim ndonjë zog të tiganisur, ndofta edhe një gjeldeti dhe arapashin e shijshëm me lëngun e tij. Në mëngjes ngriheshim herët, pinim nga një filxhan sherbet (kafja ishte artikull luksi), dhe dilnim në fshat. Shkonim shtëpi më shtëpi për të parë fëmijët e sëmurë ose për të zbuluar rastet me fruth. Në dar- kë duhej të na zinte nata në fshatin fqinj e kështu me rradhë. Brënda 4- 5 ditëve duhej të kishim kaluar në të gjitha shtëpitë dhe në fund, të nisnim përsëri nga e para. Fundjava na gjente të rraskapitur dhe mjaft herë me barkun bosh. Të shtunave në darkë shkoja në Vlorë, te kushërira ime e dashur, Eleni Goro (Babe) për t’u ndërruar dhe shlodhur sadopak. Një herë rash në krevatin e ngrohtë pa ngrënë. Ishte ora 6 e mbremjes. Të nesërmen, në orën një të drekës erdhi dhe më tundi e tromaksur. Kujtonte se kisha vdekur... Në Hysoverdh vizitën e fundit e bëmë në shtëpinë e sekretarit të komitetit të Partisë të Kotës. Më duket se bënte dhe punën e hoxhës në ato anë, por druhej të hynte në muhabete të thella për punët e perëndisë. Deshi të na mbante për drekë, por kishim rrugë të gjatë për të bërë, se mbas dite duhej të ndodheshim në Kropisht. Qielli i pastër shkëlqente si një kupë fajance e kaltërtë dhe e posa larë, me perimetër të pafund, në mes të së cilës rrezet e diellit e bënin edhe më të ndritshëm. Një pamje e rrallë në muajin dhjetor. Ishte kohë dreke. Ne vazhdonim të çaponim monopatit të gjat, herë duke ngjitur kodrat dhe herë duke rënë në lugina të gjelbëra. Gruri i jipte tokës një jeshillëk të butë, të cilin kujdeseshim të mos e shkelnim. Pak kohë më parë kishte mbirë dhe ishte mëkat ta prishnim. Ishim lodhur dhe kishim ngadalësuar hapat. Bisedonim për të shkuar kohën për gjërat më të ndryshme dhe në këtë bisedim nuk mungonin shakatë. Xhelali ishte më i madh se unë dhe fjalët mu- ndohej t’i nxirte si burrë zakoni. Ndërkohë i ishim afruar kasolles të një çobani. Ca metra tutje kasolles, çobani, me një çark të vjetër prej leshi dhensh të pa ngjyer dhe aty këtu të çjerrë, kishte kaluar këmbën e djathtë rreth të majtës dhe kundronte dhentë në kullotë, me kokën e mbështetur mbi kërrabën e gjatë. E përshëndetëm nga larg. Ai ngriti Me bashkëshorten, Ana, engjëllin e tij mbrojtës... kokën, na vështroi dhe na pyeti: - Nga kështu, more djema? - Për në Kropisht,-iu përgjegjëm njëherësh të dy. Distanca midis nesh ishte shkurtuar dhe takuam duart. Na pyeti nga vinim dhe pse do të shkonim në Kropisht. Kur deshëm të ndahemi, na preu rrugën. - Është rrugë e gjatë deri aty dhe ju me siguri nuk keni ngrënë. Do të hani një kafshatë bukë në kasollen time dhe pastaj do të ikni. Do të ishte fyerje për këtë burrë mikpritës, i zbritur nga Tërbaçi në pllajat e Mavrovës për të dimëruar 30 kokë dhen. U futëm në kasolle. Zjarri në mes të saj, ishte i ndezur. E ushqeu me ca shkarpa dhe vuri mbi të një pirosti të vjetër. Në një tigan të nxirë, hodhi pak gjalpë të ngrirë dhe kur ai valoi, futi dy feta bukë misri. Kur u skuqën, na i vuri përpara me gjithë tiganin. - Këtë kam,- tha si i zënë në faj. - Por juve do t’u çojë deri aty ku doni. Ajo fetë buke të misërt, e tiganisur me gjalpë e zemër, ishte aq e shijshme, sa që edhe mbas 50 vjetëve e ndjej akoma shijen e saj. Fukarenjët janë gatuar me bujarinë. Në Kropisht arritëm në orën dy mbas drekës.Në shtëpinë e ndihmës mjekut dhe mikut tim Rrapo Danushi gjetëm vetëm motrën e tij, Rrufenë. Para ca muajsh ishte rrezikuar nga hemorragjia e stomakut. E kishin sjellë në gjendje shumë të rëndë në spitalin e Vlorës dhe unë i dhurova nga gjaku im. Kështu, nga bashkënxënës me Rrapon, u bëmë dhe miq të mirë. Një kushëri i Rrapos kishte shtruar një drekë, por sebepin nuk e mbaj mend. Rrufeja na dërgoi atje. Në dhomën e madhe rreth tri sofrave të mbushura, ishin ulur burrat e ftuar. Tymi i duhanit dhe i vatrës së ndezur, oxhaku i të cilës nuk tërhiqte mirë dhe një pjesë e tymit kthehej, në ngjyrë gri të errët, rrinte pezull nën tavan. Dukej si një re, e cila priste një shkak për të lëshuar shtrëngatën. Rrapua me të zotin e shtëpisë (Muharrem edhe ky!), u ngritën më këmbë dhe na bënë vend të ulemi. Edhe këtu rakia pihej me “duçet” (shishe arançate të kohës së Italisë), aq të preferuara në ato fshatra. Nuk kisha zënë vend mirë, kur një i moshuar në krahun tim, me fytyrë të vrazhë dhe vështrim të dyshimt (dreqi e dinte pse dukej ashtu), më vuri përpara arançatën plot, mbushi dhe të tijën dhe u ngrit më këmbë. Atëherë i pashë dhe barkun e madh sa një hambar dhe ushkurin e potureve të shtrënguar nën kërthizë. Mustaqet e mëdha, të mbajtura keq, ishin lyer me dhjamin e mishit, që e gëlltiste pa e përtypur mirë. Se si më erdhi në mendje Gorilla në një dokumentar Sovjetik dhe vura buzën në gaz, vetëm për një të dhjetën e sekondës. - Mirëse na erdhe, more bir,- foli me një farë kapadaillëku. -Këto duçe, ashtu si i kemi, do t’i pimë me fund për shokun Mehmet Shehu. Çakërritra sytë. Nuk kisha proftasur të puth buzët e arançatës dhe ai malukat donte të më mbyste!... “Kujdes,- i thashë vetes, -Kjo gorillë nuk i ka mendtë në terezi”. Nga gjendja e prodhimeve të guzhinës, të vëna mbi sofrat, dukej se kishin një kohë të gjatë që shqyenin copa mishi të pjekur dhe nuk kishin nge të numëronin duçet e rrëkëllyera. Ishte e qartë, - rakia kishte marrë frenat në një krah dhe kamxhikun në tjetrin. Puna duhej shikuar me zgjuarësi dhe dinakëri. Vendosa: “Të dalë ku të dalë”! Ashtu më këmbë dhe unë, u përkula dhe e vura rakinë në shesh. - Nuk mundem ta pi,- thashë me seriozitet dhe prerë. Të gjithë ngrinë, sikur dikush të kishte qëlluar mes tyre me kobure. Duçet ngelën në ajër dhe dhëmbët nuk përtypnin dot. Faqet e plakut u drodhën, sikur ishte lëshuar rrymë elektrike në to. Ishte bërë me tërë mend i egër. - Po pse nuk e pi, more bir? Në zërin e tij ishin përzier zemërimi dhe kërcënimi. I vështrova të gjithë me mllef. Rrapua më vështronte me dinakëri dhe më shkeli syrin. Priste një përgjigje të beftë nga unë. Dhe unë isha gati për “sulm”. - Nuk e pi,- dhe fjalët i nxirrja ngadalë, të dëgjonin mirë të gjithë,- pse kryeministri më ka dhënë një diplomë që të punoj dhe të mbroj shëndetin e njerëzve, dhe jo të ma heqë sot. I hodha përsëri sytë mbi të gjithë me radhë dhe i ndala te i zoti i shtëpisë. Vazhdova, shumë më i qetë, kur të gjithë sikur po liroheshin nga një lak: - Në se me të vërtetë e doni shokun Mehmet dhe keni me gjithë mend qejf të pimë shëndetin e tij, të ngrihemi të gjithë, të lëmë duçet në shesh dhe të vemi tani të rregullojmë rrugën e fshatit, që është për ibret. Edhe derrat nuk kanë qejf të kalojnë në të. Ra heshtje. Në kokat e tyre ishte zbrazur një kovë me ujë të ftohtë akull. “Dollibashi” tundte kokën dhe nuk nxirrte zë. Fërkonte gishtat me njeri tjetrin dhe diç murmuriste me vete. Së fundi zëri i erdhi: - Nga të kemi, more bir?-më pyeti me veshtrimin gjetkë. - Nga Himara e Bregut,- i thashë. U kthye nga unë dhe hapi sytë. - Po pse s’ma the më parë, more bir? Ma hodhe. Mua dhe trapezës. Ke të drejtë, por atë punë që na the, le ta lëmë për një herë tjetër... Përplasi duçen me timen duke thënë: - Mirësia jote. Më paç uratën,- dhe u ul këmbëkryq mbi shilten që kishte nën vete. Nga mezi i Dhjetorit vala e epidemisë ra dhe gjezdisjet tona u kufizuan. Bënte ftohtë. Dhe një të shtunë kuturisa të zbres deri në Himarë. U ktheva në Kotë tri ditë më vonë. Nuk e dija që Gjyshua e kishte marrë vesh “dezertimin”tim dhe vazhdova punën me Xhelalin. Në ditët e para të Janarit 1955 na njoftuan se epidemia ishte mposhtur me pak viktima dhe se më 25 janar, në Vlorë do të behej analiza e përballimit të saj. Doktor Angjeli më tha se ishte më mirë të mos merrja pjesë. Në atë mbledhje do të komunikohej një vërejtje me paralajmërim në adresën time. Gjysho ishte interesuar të më cilësonin dezertor, me që kisha shkuar tri ditë në Himarë. Për ata nuk kishte asnjë rëndësi që në fshatrat tona nuk kishte asnjë vdekje. Nuk shkova. Aty u dhanë dhe shpërblime në para për të gjithë ata përballues të epidemisë. Mjekët morën nga 25 mijë lekë të vjetra dhe të tjerët më pak. Vetëm dy veta nuk përfituan: unë dhe Vllas Cili i Selenicës..
Page 1 and 2: Gazeta e vetme shqiptare që botohe
Page 3 and 4: Q card në të gjitha peripterot Te
Page 5 and 6: TRIBUNA • E PREMTE, 17 KORRIK 200
Page 17: TRIBUNA • E PREMTE, 17 KORRIK 200
Page 23: TRIBUNA • E PREMTE, 17 KORRIK 200

Emigrantët - Tribuna News

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?