4 - Portret

ciągnąc mnie nieomalże za połę płaszcza. Dziki
na chwilę uniosły ryje znad darni, a potem
Niektóre samochody zwalniały na ten widok,
inne nie. Mój cicerone nie zwrócił na nie uwagi,
Wzdłuż szpaleru dwa sezony temu posadzonych
jarzębin, stado dzików ryło trawnik.
— No to zaraz będziesz. Ubierajże się chyżo!
— odpowiedział, a chwilę później galopowaliśmy
już w dół Jaśkowej.
już rzekłem, uplątany w przędziwo snów, ale
jednak trafiając w nogawkę dżinsów.
— Nie jestem przecież zdunem — wymamrotałem
zamiast tego jedynie, wciąż, jak
czym tkwi sedno przedwieczornego najścia?
Może… może…
odrzucając wszelkie propozycje? Może trzeba
się było wdać w dłuższą dyskusję, ustalić, w
późniejszą lawinę wypadków. Może należało
zareagować po męsku, butnie i zdecydowanie
Tak właśnie brzmiało powitanie, które niczym
kamyk spod nieostrożnej stopy poruszyło
— Potrzebujemy zduna. Ubierz się, a już!
***
nie gorsze niźli jakie inne.
przecież muszę. Imię Antoniego będzie w tej
sytuacji w sam raz właściwe, a w każdym razie
nieoczekiwanych i niepokojących, z których niniejszym
zdaję sprawę, jakieś miano nadać mu
jakie naprawdę imię nosi mój kominiarz, ale będąc
przezeń wplątanym w łańcuch wypadków
Wisłę ze Szkarpawą parokrotnie skuły lody i
rozkuły przedwiośnia. Tym bardziej więc niespodziewaną
była trzecia wizyta pana Antoniego.
Od razu wyjaśniam — nie mam pojęcia,
Ale od tego momentu upłynęło już nieco
wody w Motławie, Strzyży i Raduni, a Martwą
totka”. Stracił na egzotyce i szczęście przestał
przynosić.
gdy raz na odchodnym po kontroli rzucił:
„Najlepszego życzy kominiarz. Teraz zagrać w
Cóż… Wszyscy blakniemy przy bliższym
poznaniu — czar demonicznego mistrza prysł,
kilkuset zaledwie niegroźnym zabobonom.
łapiąc się na jego widok za guzik, że jako rasowy
Polak jestem zakutym racjonalistą, hołdującym
W tej dziedzinie pośredniej, pomiędzy piekłem
sadz ulegających tajemniczym samozapłonom
i niebieską podmalówką chmur umieszczałem
zawsze mego kominiarza, tym chętniej
— rozciągają się amfiteatrami gołębich dachów,
ławeczek rozpiętych na niebotycznych wysokościach
krokwi, pośród sroczych gniazd, piorunochronów
i anten.
między dwoma dymnikami. Twarze mieli umorusane
i zmęczone.
obszernym kombinezonie. Przycupnęli, gdzie
kto mógł — na kalenicy i ławeczce rozpiętej
Na dachu siedziało ich już ze trzech —
dwaj praktykanci kominiarscy w czarnych jarmułkach
i strażak z rogu Sosnowej i Batorego
w żółtym kasku z podniesioną przyłbicą i w
***
łopiany plenią się śród traw. W powietrzu włada
mocna woń wrotyczu.
„Marii” Malczewskiego. Dzikie maki z cykorią,
wyka i rumianki, ruta, powój z lucerną, piołun i
tym… Tymczasem wchodzimy przez kutą furtę
w gąszcz ogrodu w pacht oddanego stepom z
to wydaje się wymagać nadludzkiego wysiłku i
powieki zaczynają mi się kleić na samą myśl o
to trudniejszy jest do określenia z winy erozji,
choć niejasne jakieś wspomnienie mi podpowiada,
że znałem ową rzeźbę niegdyś w dniach
jej chwały. Przypomnieć sobie jej rysy jednak —
zwiewnej jakiejś nimfy z nadżartego porostem
piaskowca. Rzeczywisty zarys tej figury coraz
Jest też w ogrodzie fontanna, czy też raczej
jej resztki, w postaci stężałej na postumencie
się można na miłorząb lub kaukaski skrzydłorzech.
właścicieli. To zresztą nic szczególnego na ulicy,
gdzie na poszczególnych posesjach natknąć
budynek stoi pusty, a ogród… No właśnie, willa
pod numerem 44 ma też ogród — kilka egzotycznych
drzew iglastych stanowi pozostałość
po dendrologicznych pasjach przedwojennych
konsulat ukraiński. Od lat kilku, odkąd Ukraińcy
przenieśli się na Chrzanowskiego (wyemigrowali
stąd też w tamtym okresie Białorusini,
których konsulat sąsiadował przez miedzę),
W czasach mego dzieciństwa było tutaj
przedszkole. Potem — do niedawna jeszcze —
— wypada blado, zdobna jedynie szaro-buropstrokatym
tynkiem.
ni wykusza, ni okien-triforiów — niźli fasadą.
Ta — na tle sąsiedztwa chlubiącego się deseniami
fachwerków, inkrustacjami pruskiego muru,
cegłą-licówką lub groteskowymi sztukateriami
Jaśkówce, jest ona eklektycznym pałacykiem,
o rysie — niech no już jej będzie — neobarokowym.
Uwodzi zresztą bardziej samą bryłą —
której nie brak ni wieży z fantazyjnym hełmem,
Trzeba tu poświęcić słów kilka willi pod
numerem 44. Jak większość budynków przy
***
Światła aut odbijały się w mokrym asfalcie.
spokojnie powróciły do swego zajęcia. Trwało
to tak krótko, że nie zdążyłem się przestraszyć.
PORTRET25 - 115