Druk nr 1568 - Kodeks wyborczy.

kompetencje. Jej przepisy stały się punktem odniesienia dla regulacji ustawowych zawartych
w innych ordynacjach i ustawach wyborczych. Ich postanowienia odwołują się często do
regulacji zawartych w ordynacji wyborczej do Sejmu i Senatu.
Pojedyncze przepisy prawa dotyczące wprost lub pośrednio wyborów do organów władzy
publicznej znajdują się także w innych aktach rangi ustawowej.
Ordynacje wyborcze i ustawy o wyborze organów jednoosobowych uchwalane były w
różnym okresie czasu często przejmując wiele rozwiązań z aktów normatywnych, które
swymi postanowieniami uchylały. Dodatkowo były często zmieniane. Dlatego też „obrosły”
one wieloma poprawkami zmniejszającymi czytelność tekstu; w praktyce trzeba było
ogłaszać teksty jednolite, częściej posługiwać się tekstami ujednoliconymi. W efekcie system
prawa wyborczego jaki ukształtował się w Polsce był i jest w niektórych swych fragmentach
niespójny. Podobne stany faktyczne regulowane są odmiennie bez wyraźnego
merytorycznego powodu. Ukształtowana praktyka zmieniania treści ustaw wyborczych tuż
przed kolejnymi zbliżającymi się wyborami nie sprzyjała i nie sprzyja realizacji jednej z
podstawowych zasad konstytucyjnych – zasady stabilności prawa. Praktyka ta sprzyjała
jednak powstawaniu różnić w procedurach wyborczych dotyczących przede wszystkim
przepisów określających zasady przeprowadzania i finansowania kampanii wyborczych
przez kandydatów i komitety wyborcze oraz podmioty wobec nich zewnętrzne. Przepisy te
dość często formułowane były w pośpiechu stąd też relatywnie częsta potrzeba
wypowiadania się o ich „konstytucyjności” w orzeczeniach Trybunału Konstytucyjnego. W
ocenie wnioskodawców stan ten trudno uznać za zgodny z konstytucyjną zasadą
demokratycznego państwa prawnego wyrażoną w art. 2 Konstytucji oraz w konstytucyjnych
zasadach pochodnych.
Negatywna ocena niestabilności prawa wyborczego oraz niespójności jego postanowień była
wielokrotnie wyrażana zarówno w publicystyce jak i w wypowiedziach padających w czasie
debat w Sejmie lub Senacie. Problem ten dostrzegany był od dawna. Już w latach
dziewięćdziesiątych Prezydent RP wykonał inicjatywę ustawodawczą zmierzającą do
uchwalenia Kodeksu Wyborczego. W kadencji 1993-1997 pomimo opracowania
sprawozdania podkomisji zawierającego projekt kodeksu wobec upływającej kadencji Sejmu
uchwalić go nie zdołano. Potem do idei ujednolicenia przepisów prawa wyborczego w
postaci aktu prawnego typu kodeksowego nie powrócono.
W przekonaniu wnioskodawców do idei tej należy powrócić właśnie teraz. Początek kadencji
Sejmu jest dobrym momentem dla rozpoczęcia prac nad ujednoliceniem prawa wyborczego
poprzez uchwalenie jednej ustawy typu kodeksowego. Taka formuła z racji określonych w
Regulaminie Sejmu utrudnień w dokonywaniu zmian w treści kodeksów pozwoli na
140