Nr 42 - Tauron

More documents

Recommendations

Info

W Unii Polska Energia 4 (42) 2012 Polskie weto było uzasadnione Europa powoli staje się jak alkohol: inspiruje do wielkich celów i uniemożliwia ich osiągnięcie – Viktor Orban, premier Węgier 18 Stanisław Tokarski prezes zarządu Tauron Wytwarzanie 9 marca 2012 r. w Brukseli odbyło się posiedzenie Rady Unii Europejskiej do spraw środowiska. Według planów duńskiej prezydencji miano na nim zadecydować o przyjęciu długoterminowej polityki klimatyczno- -energetycznej wyznaczającej cele redukcji emisji CO 2 na lata 2030, 2040 i 2050 opublikowane w ubiegłym roku w postaci energetycznej Mapy drogowej 2050. Z uwagi na brak woli ze strony duńskiej prezydencji podjęcia rzeczywistych prób wypracowania kompromisu, kilkugodzinne negocjacje zakończyły się wetem ze strony Polski. Nie zostaną zatem opublikowane konkluzje Rady w zakresie kroków milowych na drodze do redukcji emisji CO 2 w Unii Europejskiej do 2050 r., a co najwyżej konkluzje prezydencji, które mają znacznie mniejszą siłę polityczną. Komisja Europejska nie ma bowiem mandatu Rady do dalszych prac nad planem ograniczenia emisji CO 2 . Mimo to zdenerwowana fiaskiem rozmów i mocno rozżalona komisarz ds. klimatu Connie Hedegaard podkreślała, że „nie możemy sobie pozwolić na to, aby jeden kraj blokował dalsze działania pozostałych”, wskazując na plany kontynuowania działań komisji. Temat powróci zapewne pod dyskusję. Najprawdopodobniej będzie to miało miejsce przy rozmowach w sprawie dyrektywy EED, o czym wspominała pani komisarz. W kontekście powyższych informacji tę wypowiedź należałoby potraktować co najmniej jako próbę wywierania nacisku. Jeśli poszczególne kraje unijne same chcą obniżać swoje emisje, mogą to przecież robić. Potrzebna rzetelna ocena skutków Propozycje Komisji Europejskiej, zmierzające do obniżenia emisji CO 2 w 2030 r. o 40 proc., w 2040 o 60 proc. i w 2050 o 80 proc., niezwykle silnie wpływają na unijną gospodarkę. Ważną sprawą jest znaczne zróżnicowanie Jerzy Janikowski szef Biura Współpracy Międzynarodowej Taurona tego wpływu pomiędzy poszczególnymi krajami członkowskimi. Najdotkliwiej skutki unijnej polityki klimatycznej odczują państwa wykorzystujące w energetyce paliwa węglowe oraz te, w których energochłonne gałęzie gospodarki odgrywają dużą rolę. Będą też wygrani – w pierwszej kolejności dostawcy technologii wykorzystującej energię odnawialną, czyli np. wiatraków i biogazowni. W analizach Komisji Europejskiej zabrakło szczegółowych informacji, jak tego typu polityka przełoży się na gospodarki każdego z państw członkowskich. Kto poniesie jakie wydatki Kto zacznie dodatkowo zarabiać bądź odnosić inne korzyści Nie ma wątpliwości, że z uwagi na zróżnicowanie krajów Unii także skutki proponowanych redukcji będą krańcowo różne. W przedstawionych przez KE analizach skutków oddziaływania, tzw. Impact Assessment, do energetycznej Mapy drogowej 2050 danych na ten temat niestety nie ma. Przedstawione rezultaty są tylko wielkościami uśrednionymi dla całej Unii, a rozpatrywane scenariusze obejmują wyłącznie sytuację, w której na skutek walki ze zmianami klimatycznymi podjętej na skalę globalną następuje spadek cen paliw od 2025 r. Dokumentem zawierającym informacje o poszczególnych krajach unijnych jest styczniowy raport techniczny opracowany przez zespół prof. Caprosa dla Komisji Europejskiej (DG Climate), analizujący opcje zaostrzenia celu redukcji emisji na 2020 r. o ponad 20 proc. Jednakże już tylko wyrywkowe przejrzenie tego dokumentu poddaje silnej wątpliwości rzetelność przygotowanych obliczeń. Czytamy w nim bowiem, że np. średnioroczny wzrost PKB dla pogrążonej w ciężkim kryzysie Grecji ma osiągnąć w latach 2010-2020 poziom 2,9 proc., a w latach 2020-2030 1,9 proc. Wiarygodność optymistycznych informacji przekazywanych przez Komisję Europejską mocno podważa raport wykonany przez firmę EnergSys pod patronatem Krajowej Izby Gospodarczej. Według niego wprowadzenie polityki dekarbonizacji oznacza dla Polski zagrożenie rentowności produkcji dziesięciu działów przemysłu, zatrudniających 800 tys. pracowników i wytwarzających 70 mld zł wartości dodanej, a także trzykrotny wzrost poziomu cen energii. Wydaje się zatem, że decyzje mające tak głęboki wpływ na sytuację gospodarczą powinny być przygotowywane niezwykle starannie i zawierać jak najwięcej Komisja Europejska tłumaczy swą politykę klimatyczną postulatami walki ze zmianami klimatu, zwiększeniem niezależności energetycznej Unii i rozwijaniem nowych technologii. Nie dyskutujemy z tym postulatem, jesteśmy niezależni energetycznie i też chcemy innowacji możliwych scenariuszy rozwoju oraz obejmować wszystkich członków Unii bez wyjątku. Tego niestety zabrakło. Co gorsza, szacunki przedstawione w grudniu przy opublikowaniu przez Komisję Europejską Energetycznej Mapy Drogowej 2050 opierają się o bardzo optymistyczne założenia rozwoju sytuacji na świecie i tylko w takim kontekście pokazują ogólne konsekwencje przyjęcia nowych celów. A co się stanie przy innym, choćby tylko trochę gorszym rozwoju wypadków Podejmowanie tak istotnych decyzji bez szczegółowej wiedzy o ich możliwych konsekwencjach byłoby zatem niezwykle nieodpowiedzialne.
Foto: mat. pras. Na posiedzeniu Rady Unii Europejskiej do spraw środowiska usłyszano w marcu wyraźne polskie weto wobez długoterminowej polityki klimatyczno-energetycznej Kontekst globalny Gospodarka unijna nie jest zawieszona w próżni, lecz stanowi istotny element rynku światowego. Odpowiada za około 10 procent globalnych emisji CO 2 , co oznacza, że nawet jego całkowita eliminacja w krajach Unii nie będzie miała większego wpływu na zmiany klimatu. Jeżeli prawdziwym celem Komisji Europejskiej jest walka z globalnym ociepleniem, to jedynym sensownym rozwiązaniem jest działanie wspólnie z pozostałymi uczestnikami rynku światowego – w pierwszej kolejności Stanami Zjednoczonymi, Chinami, Indiami, Rosją i Brazylią. Bez ich udziału niczego się nie osiągnie. To powinien być pierwszoplanowy obszar działania dla unijnego komisarza ds. klimatu. Dopiero osiągnięcie stabilnych globalnych warunków zewnętrznych winno stać się podstawą do formułowania unijnej strategii. Warto przypomnieć, że z zapisów porozumienia z Kioto wycofała się ostatnio Kanada, gdyż według przeprowadzonych w tym kraju analiz jej gospodarka poniosłaby zbyt duże koszty. A co się stanie, jeśli taką drogę wybiorą także inne wysoko uprzemysłowione kraje Na potrzebę uzyskania takiego globalnego porozumienia wskazywała właśnie polska delegacja na spotkaniu w Brukseli. Bez niego nie powstrzymamy zmian klimatycznych, część przemysłu przeniesie się z Europy (a związane z nią emisje najprawdopodobniej nawet wzrosną), unijna gospodarka znacznie obniży swoją konkurencyjność (z uwagi na wysokie ceny energii), a koszty funkcjonowania europejskich gospodarstw domowych zepchną sporą ich część w strefę ubóstwa energetycznego. Czy naprawdę chcemy zafundować kolejnym pokoleniom Europejczyków taką perspektywę na nasze własne życzenie Czy można było postąpić inaczej Bez jednoznacznego globalnego porozumienia w zakresie walki ze zmianami klimatycznymi dobrowolne podejmowanie decyzji skutkujących obniżeniem konkurencyjności własnej gospodarki byłoby samobójstwem. W Europie mamy obecnie kryzys i to do jego przezwyciężenia potrzebne są najpilniejsze działania. W takiej sytuacji nakładanie na gospodarki krajów członkowskich dodatkowych obciążeń byłoby jak dolewanie oliwy do ognia. Można jednakże założyć, że światowe porozumienie uda się wypracować i z tego względu trzeba już dzisiaj zacząć formułować unijną strategię redukcji emisji. Musi ona jednak na samym początku zawierać automatyczny mechanizm sprawiedliwego rozdziału obciążeń i podziału korzyści pomiędzy wszystkich członków Unii. Konieczne są także naprawdę szczegółowe i wieloaspektowe analizy skutków takiej decyzji dla gospodarek wszystkich państw unijnych, przy założeniu różnych, także niekorzystnych scenariuszy rozwoju. Tego wszystkiego zabrakło na posiedzeniu Rady. Co gorsza, ze strony wielu uczestników spotkania zabrakło także woli do rozmów na ten temat. Zamiast rzeczowych negocjacji proponowano wycofanie się z nigdy niezaakceptowanych wcześniej, a sugerowanych przez panią komisarz Hedegaard, dodatkowych celów redukcyjnych na rok 2020 (25 proc.), wskazując, że miałoby to być jakimś ustępstwem wykonanym w stronę Polski. Tak naprawdę elementy kształtujące przewagi konkurencyjne pozostawały jednak poza dyskusją. Trudno więc sobie wyobrazić, aby przedstawiciele polskiego rządu mogli w tej sytuacji podjąć jakąkolwiek inną decyzję niż zawetowanie tak przygotowanej decyzji Unii Europejskiej. Według Komisji Europejskiej podstawowymi motywacjami formułowania długoterminowej polityki klimatycznej mają być: walka ze zmianami klimatu, zwiększenie niezależności energetycznej Unii oraz rozwijanie nowych technologii. Z pierwszym argumentem nie dyskutujemy, chcemy jednakże rozwiązań globalnych, które mogą rzeczywiście przynieść jakiś skutek i dopiero w tym kontekście budować unijną strategię. Drugi argument nie ma dla nas zastosowania, bo akurat Polska należy do grupy państw unijnych o najwyższym poziomie niezależności energetycznej. Jeśli natomiast chodzi o rozwijanie nowych technologii, to rozmowy w tym obszarze są jak najbardziej konieczne. 19
Page 1 and 2: Nr 4 (42) Kwiecień 2012 magazyn gr
Page 3 and 4: Polska Energia 4 (42) 2012 OD REDAK
Page 5 and 6: zację Tomasz Tomczykiewicz Przewod
Page 7 and 8: Wizyta w Japonii Przedstawiciele Mi
Page 9 and 10: Polska Energia 4 (42) 2012 notowani
Page 11 and 12: plakat B1 - DRUK 3/23/12 4:52 PM Pa
Page 13 and 14: SPRZEDAŻ CIEPŁO FOTO: shutterstoc
Page 15 and 16: Podczas akcji antyterrorystycznych
Page 17: fii wyścigu i skupienia się na tw
Page 21 and 22: Zasada TPA Third-party Access, TPA
Page 23 and 24: go. Już na etapie przygotowania te
Page 25 and 26: Prognoza zapotrzebowania na węgiel
Page 27 and 28: Kolejne zmiany wiązały się z tra
Page 29 and 30: Rynnowy projekt innego producenta l

Nr 42 - Tauron

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?