Kjo është dita që na e dhuroi Zoti - kishadhejeta.com

Tetor 2008
Kisha dhe jeta
11
Gjystina dhe mt. Flora (shqiptare).
Bashkëpunëtorët tanë kanë qenë edhe 16
animatorë të rinj, në përgjithësi në moshën 16-17
vjeç, me të cilët jemi takuar që nga muaji qershor
për programimin e aktiviteteve.
Kampi i të vegjëlve ishte një përvojë krejtësisht
e re për ata fëmijë në moshën 6-9 të fshatit.
Përralla e Borbardhës na ka përcjellë për një javë
(nga 30-06-08 deri 06-07-08); Borëbardha përfaqëson
bukuria e vërtetë dhe mirësia e vërtetë që
ne dëshirojmë.
Dy javët e tjera të organizuara u kanë pëlqyer
shumë fëmijëve dhe adoleshentëve që kanë marrë
pjesë në Kampin Veror në Sukth (nga 21-07-08 deri
03-08-09). Hirushja e keqtrajtuar nga njerka dhe
simotrat na ka mësuar respektin ndaj çdo qenieje
njerëzore.
Gjatë këtyre aktiviteteve verore nuk ka
munguar kurrë momenti i lutjes dhe momenti i
reflektimit, laboratori me punime të ndryshme,
ashtu si edhe ekskursionet, loja, kënga, banset
dhe... “merenda”!
Caritasi Kombëtar na ka ndihmuar ekonomikisht
për realizimin e Kampit “Pinoku” dhe Kampit
“Hirushja”, duke na propozuar për reflektimin dhe
sensibilizimin edhe temën e shfrytëzimit të grave
dhe fëmijëve në Shqipëri. Faleminderit.
Por një falënderim të veçantë i drejtojmë
sidomos Zotit që na ka dhënë këto mundësi të
edukojmë dhe të rritemi në fe. Shpresojmë që më
ndihmën e Tij mund të përsërisim përvoja të tilla
edhe vitin tjetër.
In memoriam Q Pretash Kaçaj
Nga: Franc Radoja
Pas një sëmundjeje të rëndë, në moshën 85 vjeçare,
ndërroi jetë në Tiranë më datë 30 tetor të këtij
viti, besimtari i devotshëm, intelektuali i palodhur dhe
linguisti shumë i vyer, Pretash Kaçaj.
Pretashi lindi në Bajzë të Kastratit me 2 prill 1923
në një familje të mrekullueshme malësorësh, dhe si bir i
një familjeje të tillë nuk kishte se si të mos e pasqyronte
fortësinë e karakterit të malësorit të vërtetë edhe në të
gjitha ditët e kalvarit të jetës së tij. Vitet e para të jetës
së tij shkollore, i kreu në bankat e shkollës së fshatit të
tij, për të shkuar e vazhduar edukimin e tij arsimor në
gjimnazin françeskan “Illyricum”, e sikurse u shprehte
vetë sa qe gjallë, ai studioi në atë gjimnaz, pikërisht
në kohën kur drejtor i tij ishte i madhi Padër Gjergj
Fishta, për të cilin fliste me aq shumë mallë, respekt dhe
emocion. Në bisedat e vazhdueshme me të, ai nuk linte
asnjëherë pa përmendur edhe profesorët e tij si Prof. Dr.
Gjon Shllakun, P. Athanas Gegaj, P. Frano Kiri, P. Leon
Kabashi, P. Danjel Gjeçaj., etj... . Që në moshë ende të
vogël, merrte pjesë në korin e kishës së bashku edhe me
kushëririn e tij, baritonin me famë shqiptare dhe botërore
Luk Kaçaj. Që herët mësuan të interpretonin pothuajse
gjithë repertorin klasiko-kishtar.
Me shumë dhimbje dhe me buzë që i dridheshin
nga malli, kujtonte pjesëmarrjen e tij në funeralin e atij
që ishte shndërruar në udhërrëfyes të të gjithë të rinjve
françeskan e më gjerë, pra Padër Gjergj Fishtës, në vitin
1940. Në vitin 1942 shkon për një vit formimi në kuvendin
françeskan të Troshanit. Gjatë viteve të shkollës ndër
fretër, përvetësoi në mënyrë shumë të mirë disa gjuhë të
huaja si; greqishten e vjetër, latinisht, gjermanisht, italisht
dhe frëngjisht. Në vitin 1945, e pikërisht me 4 dhjetor,
me urdhër të qeverisë shqiptare, Pretashi së bashku me
42 kolegë të tjerë shkon në Kosovë për të hapur shkollat
shqipe duke qëndruar atje deri në vitin 1948. Po në
këtë vit kthehet në Shqipëri dhe fillon punën si mësues
në fshatin Rrjodh të Malësisë së Madhe. Në periudhën
1949-1979, Pretashi punoi si mësues në shumë fshatra të
zonës së Lezhës si; Kaçinar, Piraj, Shënkoll si dhe fshati
i fundit ku punoi ishte Grykë Manati, por kësaj periudhe
i takon edhe burgu stërmundues. Dhe do të ishte pikërisht
viti 1951, në të cilin ndërkohë që po jepte mësim në
shkollën e Kaçinarit, kur e arrestuan në shkollë duke i’a
lidhur duart me një tel të ndryshkur. Arsyeja? Arratisja
e vëllait të tij Prekës. Që nga ai çast nis edhe rruga e
gjatë e kalvarit të mundimeve të kësaj familjeje. Gjatë
kësaj periudhe ai pa me sytë e vet tmerret poshtëruese të
burgjeve të Lezhës, Shkodrës, Durrësit e Tepelenës. Nga
jeta në burg, -kujtonte Pretashi, - e tmerrshme ishte dita e
shokëve që nuk arrinin të realizonin normën pasi ishin të
vjetër ose të sëmurë, e vjetërsisë apo sëmundjes i shtohej
edhe dajaku në mbrëmje para se me fjetë. Me shumë
kënaqësi nga burgu, kujtonte vetëm ditët që arrinte të realizonte
normën edhe për D. Nikollë Mazrrekun, P. Leon
Kabashin, P. Zef Pllumin., etj..., pasi duke qenë më i ri
se ata, mundte të lëvizte disa lopata material më shumë e
kështu ata merrnin disa të rrahura më pak. Gjithashtu me
shumë dhimbje kujtonte ditët kur në burgun e Tepelenës,
i erdhi lajmi i vdekjes së babait të tij, por që nuk arriti as
të shkonte për ta përcjellur për në banesën e fundit. Besoj
kjo nuk do koment. Pas lirimit nga burgu, Pretashi shkoi
të jetonte në Bajzë pranë farefisit të vet, edhe pse tashmë
nuk kishte as shtëpi dhe asnjë pronë sado të vogël, por
i duhej ta fillonte gjithçka nga fillimi. Gëzimi i vetëm
i tij në gjithë ato vite të tmerrshme, sikurse shprehej ai
vetë, ishte Katerina, gruaja e tij, si dhe dhurata prej shtatë
fëmijësh që Zoti i kishte bërë, e që Katerina me gjithë
vuajtjet e një gruaje heroinë arriti që ti rriste me shumë
nder dhe dinjitet.
Pas daljes së tij në pension, Pretashi iku nga Bajza
e Kastratit dhe u vendos së bashku me familjen e tij në
Ishull të Lezhës, ku me shumë mundë, arriti të krijonte
një jetë modestë e dinjitoze për familjen e tij. Më pas,
nga 1994 dhe deri në mbarim të ditëve të jetës së tij jetoi
në Tiranë, bashkë më djalin e tij të vogël Salvadorin, ishfutbollistin
e talentuar të kombëtares sonë. Gjatë ditëve
të sëmundjes së tij, kërkoi vazhdimisht të kishte pranë
meshtarin, pasi vetë shpesh herë e thoshte se, pa rrëfim
dhe kungim, jeta e tij nuk do të kishte asnjë kuptim. Dhe
ashtu ndodhi në të vërtetë: i pajtuar me njerëzit nëpërmjet
rrëfimit, i forcuar për falje nëpërmjet kungimit, me 30
tetor mbylli sytë për këtë jetë, për ti hapur për në jetën
e pasosur.
Pushoftë ne paqe!