Το Φάντασμα του πέτρινου Φάρου - eBooks4Greeks.gr

να µε αφήσουν ήσυχο, οι ασύλληπτες φωνές τους ενώνονται για να γίνουν τελικά µίαφωνή, που όµως όσο περισσότερο αποκρυσταλλώνεται ο ήχος της µέσα στα αυτιάµου, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιώ ότι δεν είναι παρά θρήνος, ένας απαίσιος θρήνος,ο θρήνος όλης της ανθρωπότητας, που κλαίει και οδύρεται σαν µαινάδα, ζητώνταςτον ΄΄από µηχανή΄΄ θεό της για να δώσει µια ΄΄λύση΄΄ στο δράµα της και ναακουµπήσει ένα χέρι στοργικό πάνω στο πονεµένο και βασανισµένο σώµα της ……………………………………………………………………………………Η κοπέλα που έκανε κονσοµασιόν στο µπαρ έφυγε πριν από λίγες ηµέρες απότο νησί. ∆εν την ξαναείδα. ∆εν πρόλαβα ούτε καν να την χαιρετήσω. Έδωσε στονιδιοκτήτη του µπαρ ένα σηµείωµα για µένα. Λίγες λέξεις, γραµµένες βιαστικά σ’ έναµικρό, τετράγωνο χαρτάκι:«Φεύγω … Αυτό το νησί είναι πολύ µικρό για τα όνειρά µου … ∆εν ξέρω ποιοςθα είναι ο επόµενος σταθµός µου … Φαντάζοµαι πως και εσύ δεν ξέρεις … Πάρε αυτόπου σου ΄΄ανήκει΄΄ από το νησί και µετά φύγε … Θα θυµάµαι πάντα εκείνη την νύχτα…Με σένα υπήρχε κάτι διαφορετικό … Θα σου φανεί γελοίο, αλλά όταν έφυγες,ξέσπασα σε λυγµούς … Είσαι καλό παιδί … Αρκεί να κοιτάξει κανείς τα µάτια σου, γιανα το διαπιστώσει … Έχουν µια βαθιά, µυστική θλίψη … Τόσο καιρό δεν είδα σεκανενός άλλου τα µάτια κάτι παρόµοιο … Αισθάνοµαι ότι δεν είναι πόνος αυτό πουκρύβουν µέσα τους … Ή τουλάχιστον δεν είναι µόνο πόνος …Είσαι τυχερός που σουδόθηκε αυτό το βλέµµα για να κοιτάζεις τον κόσµο … Να µην το χάσεις ποτέ …Καλήτύχη …Ελεάνα».Ρώτησα τον ιδιοκτήτη του µπαρ, εάν η καταγωγή της ήταν από το νησί.- «Καµιά σχέση», µου απάντησε ορθά-κοφτά.- «Και τότε; … Πώς και βρέθηκε εδώ;».- «Ποιος ξέρει; Μπορεί να ήθελε να επισκεφθεί τα µέρη µας. Μπορεί να τηςθύµιζε κάτι το νησί µας. Να … Εσύ, για παράδειγµα … Γιατί ήρθες εδώ;Ήταν µόνο η δουλειά που σε τράβηξε;».∆εν είπα τίποτα. Ήπια στα γρήγορα το ποτό µου, πλήρωσα και έφυγα. Γιαάλλη µια φορά, τα βήµατά µου µε οδήγησαν στο λιµάνι. Ψυχή πουθενά. Μόνο έναςδυνατός, κρύος αέρας. Ακόµα δεν σηκώθηκε κύµα. Η θάλασσα δείχνει ήρεµη, παράτην αγριάδα του καιρού.΄΄Το νησί είναι πολύ µικρό για τα όνειρά µου΄΄. Τι όνειρα άραγε µπορεί να έχειµια κοπέλα που κάνει κονσοµασιόν σ’ ένα µίζερο µπαρ; Θα περίµενα ότι ο µόνοςλόγος της αποχώρησής της θα ήταν η περιορισµένη ΄΄πελατεία΄΄. Και όµως … Ταόνειρα φαίνεται πως είναι για όλους. ∆εν έχουν φύλο, εθνικότητα, χρώµα,θρήσκευµα, επάγγελµα. Είναι σαν αποδηµητικά πουλιά που έρχονται και φεύγουνστην ζωή µας …Μου λείπει. Θα ήθελα πολύ να την έβλεπα, πριν φύγει. ∆εν νοµίζω ότι θαέβρισκα το θάρρος να της πω αυτό που µου συµβαίνει. Αλλά … Ίσως και να µηνχρειαζόταν … ΄΄Πάρε αυτό που σου «ανήκει» από το νησί και µετά φύγε …΄΄. Σίγουραδεν θα χρειαζόταν να της πω τίποτα. Αφού, άλλωστε ……………………………………………………………………………………..14