Το Φάντασμα του πέτρινου Φάρου - eBooks4Greeks.gr

την ευσπλαχνία … Και όµως … Εµείς δεν µπορέσαµε να απελευθερωθούµε, Τάνια. Ηφωνή του ιερέα ήταν σαν να µην ήχησε ποτέ µέσα στα αυτιά µας … ∆εν µπορέσαµε ναβοηθήσουµε ο ένας τον άλλο … ∆εν µπορέσαµε να συγχωρέσουµε ο ένας τον άλλο …∆εν µπορέσαµε ούτε τους εαυτούς µας να συγχωρέσουµε … Να δώσουµε άφεσηαµαρτιών … Να δείξουµε επιείκεια …Ευσπλαχνία … ∆εν σταθήκαµε ικανοί νααποτρέψουµε το έγκληµα …Σαν σαράκι, το ΄΄κόκκινο σπίτι΄΄ κατοικούσε µέσα στηνψυχή µας και την κατέτρωγε … ∆εν µπορέσαµε ούτε για µια στιγµή να αποτινάξουµεαπό πάνω µας την θλίψη µας. Αυτή µας κυνηγούσε πάντα σαν Ερινύα. Μας βασάνιζε.Εσύ, όλα αυτά τα χρόνια, µισούσες την ΄΄µορφή΄΄ του ΄΄πατέρα΄΄ και εγώ είχα΄΄συναντηθεί΄΄ µαζί της µέσα από ένα ΄΄φάντασµα του µυαλού µου΄΄, ένα αποκύηµα τηςφαντασίας µου που ζητούσε απεγνωσµένα να πάρει εκδίκηση για εκείνο το άδικοναυάγιο …Ναυάγιο … Νησί … Σεισµός … Πέτρινος φάρος …Φάντασµα … ΄΄Κόκκινοσπίτι΄΄ … Και στο τέλος, το Έγκληµα … Η Πτώση … Το ΄΄κόκκινο σπίτι΄΄ είµαστεεµείς, Τάνια …Είµαστε ΄΄ακρωτηριασµένα΄΄ πλάσµατα, Τάνια. Χωρίς ΄΄πατέρα΄΄, δενµπόρεσες εσύ ποτέ να γίνεις ΄΄γυναίκα΄΄ και εγώ ΄΄άντρας΄΄. Είµαστε θλιµµέναπλάσµατα, γι’ αυτό και αγαπηθήκαµε εκείνη την νύχτα. Εκείνη την νύχτα … Η βροχήκαι ο αέρας χτυπούσαν τον φάρο από όλες τις µεριές και µαζί και τις ζωές µας …Θυµάσαι; Και όµως … Εκείνη την νύχτα, εµείς αγαπηθήκαµε …Έστω και για λίγο …Τα χέρια µας άγγιξαν δειλά τα σώµατά µας … Οι κουρασµένες ψυχές µας βρήκανκαταφύγιο η µία στην άλλη …Είµαστε αδύναµα πλάσµατα, Τάνια … Όλοι οι άνθρωποι … Είµαστε αδύναµα,µοναχικά πλάσµατα που έχουν ΄΄ριχθεί΄΄ σ’ έναν κόσµο δίχως ελπίδα και έλεος. Τοµόνο έλεος που µας αποµένει είναι να ΄΄πλάσουµε΄΄ από την αρχή τον ΄΄πατέρα΄΄ που΄΄σκοτώσαµε΄΄. Να του δώσουµε ξανά πνοή ζωής και να κλείσουµε τα παγωµένα χέριαµας µέσα στα δικά του ζεστά χέρια. Γιατί από αυτή τη θλίψη και την απελπισία τηςζωής µας, θα ξεπροβάλλει, σαν ηλιαχτίδα φωτός, η ελπίδα για το µέλλον µας … Ηελπίδα για το µέλλον όλης της ανθρωπότητας … ».ΤΕΛΟΣ44