Το Φάντασμα του πέτρινου Φάρου - eBooks4Greeks.gr

Η Τάνια καθόταν στο προσκεφάλι µου και µου χαµογελούσε.- «Τάνια …». Κατέβαλα µεγάλη προσπάθεια για να προφέρω τοόνοµά της. Ήταν τόση η ταραχή µου, που είχα χάσει κυριολεκτικάτην µιλιά µου.- «Γύρω στις εννιά, η Αλεξάνδρα βγήκε να πάρει τσιγάρα. Σεβρήκαµε να κοιµάσαι του καλού καιρού έξω από την πόρτα,καθισµένος στα σκαλοπάτια του σπιτιού µας».- «Ω, Τάνια …». Ούτε και εγώ ξέρω πως βρήκα το θάρρος µέσα στηνσύγχυσή µου, για να προβώ σ’ αυτήν την κίνηση. Έκλεισα µέσα σταχέρια µου το πρόσωπό της και τη φίλησα µε πάθος στο στόµα. ∆εναντέδρασε καθόλου. «Τάνια … Ήθελα πολύ να σε δω εχθές τοβράδυ … ». Στο τέλος, αποµάκρυνε τα χείλη της από τα δικά µου.- «Μην το ξανακάνεις αυτό άλλη φορά, σε παρακαλώ. ∆εν θέλω ναπληγώσω την Αλεξάνδρα». Σηκώθηκε από το κρεβάτι. Έκανε λίγαβήµατα και στάθηκε µπροστά από το µεγάλο παράθυρο τουδωµατίου στο οποίο µε είχαν φιλοξενήσει για να περάσω τη νύχταµου σαν ένας απροσδόκητος επισκέπτης. Πρόσεξα ότι αυτό τοπαράθυρο έµοιαζε πολύ µε εκείνο του ονείρου µου … Κοιτούσεέξω, βυθισµένη στις σκέψεις της …- «Τάνια … Πού βρίσκεται … Το ΄΄κόκκινο σπίτι΄΄; …». Η ερώτησήµου έπεσε επάνω της σαν κεραυνός. Τινάχτηκε ολόκληρη. Γύρισεαπότοµα προς το µέρος µου.- «Το ΄΄κόκκινο σπίτι΄΄; …». Τα βλέφαρά της τρεµόπαιξαν από τηνέκπληξη και την ταραχή. Χαµήλωσε τα µάτια για να µην δωζωγραφισµένη την αγωνία στο πρόσωπό της. Πρόφερε τα παρακάτωλόγια κοµπιάζοντας: «∆εν ξέρω αν υπάρχει κανένα τέτοιο σπίτι στονησί … Αλλά … Και αν ακόµη υπάρχει … Θα πρέπει … Να τοανακαλύψεις µόνος σου … Τέλος πάντων … Είναι ώρα να πηγαίνω… Έχω πρόβα στο θέατρο … Σου έχω ετοιµάσει πρωινό … Θα τοβρεις στο τραπέζι της κουζίνας … Γεια σου … ».- «Σ’ ευχαριστώ για όλα, Τάνια».Μετά από λίγα λεπτά, άκουσα την βαριά εξώπορτα να κλείνει. Η Τάνια είχεφύγει και, αυτή τη φορά, ήξερα πολύ καλά ότι δεν ήταν στο όνειρό µου, αλλά στηνπραγµατικότητα …………………………………………………………………………………….Το ΄΄κόκκινο σπίτι΄΄ λοιπόν. «Και αν ακόµη υπάρχει … Θα πρέπει να τοανακαλύψεις µόνος σου …». Η σιβυλλική απάντηση της Τάνιας ηχεί ξανά και ξανάµέσα στα αυτιά µου. Ένα σπίτι βαµµένο κόκκινο προφανώς ή, πολύ πιθανόν, ένασπίτι χτισµένο µε κόκκινη πέτρα. Πού, όµως; Και γιατί να είναι κόκκινο; Πόσοσυνηθισµένο θέαµα είναι να βλέπεις ένα κόκκινο σπίτι; Τι αλλόκοτο όνειρο είναι καιαυτό! Είµαι ανόητος που δίνω τόσο µεγάλη σηµασία σ’ ένα τόσο ασήµαντο πράγµα!∆εν είναι ένδειξη σοβαρού ανθρώπου να εµµένει τόσο πολύ σ’ ένα όνειρο! Αλλά …Από την άλλη πλευρά … Η αντίδραση της Τάνιας … Γιατί αυτή η έκπληξη; Και,έπειτα, η αγωνία στο πρόσωπό της; Άραγε να είναι όλα τόσο τυχαία;Εχθές το απόγευµα που ψώνιζα από τον µπακάλη του χωριού, τον γερο-Ανδρέα, τον ρώτησα διστακτικά, εάν γνώριζε που βρίσκεται το ΄΄κόκκινο σπίτι΄΄.31