Το Φάντασμα του πέτρινου Φάρου - eBooks4Greeks.gr

- «Τίποτα … Καλό βράδυ … ».…………………………………………………………………………………..Είχα µια περίεργη διαίσθηση ότι θα την προλάβαινα. Κοίταξα το ρολόι µου.Οκτώ και τέταρτο. Πολύ πιθανόν ακόµη να κάνουν πρόβες. Τράβηξα κατευθείαν γιατο δηµοτικό θέατρο. Στο δρόµο, τραγική σύµπτωση, συνάντησα τον δήµαρχο. Έτρεχεκαι αυτός αλαφιασµένος. Πάλι σε κάποια κοινωνική εκδήλωση έπρεπε ναπαρευρεθεί.- «Βρε, βρε! Πώς από ‘δω, όµορφε αρχιτέκτονα; Αφήσαµε για λίγοτον φάρο και είπαµε να ‘ρθουµε στον πολιτισµό; Χαίροµαι πολύπου σε βλέπω!».Τον χαιρέτησα στα βιαστικά, λέγοντάς του ψέµατα ότι µε περίµενε η Τάνιαστο θέατρο, για να συζητήσουµε κάποιες λεπτοµέρειες εικαστικών παρεµβάσεων γιατον φάρο.- «Κράτα µε ενήµερο για ό,τι κουβεντιάσετε και αποφασίσετε! Και,προπαντός, να δώσεις τους χαιρετισµούς µου στην Τάνια µας!».Η Τάνια στεκόταν όρθια πάνω στην σκηνή, όταν άνοιξα την πόρτα και µπήκαµέσα στην αίθουσα του θεάτρου. Έδινε κάποιες τελευταίες οδηγίες σε δύο ηθοποιούςτης. Πρόσεξα ότι στο χέρι της κρατούσε ένα αναµµένο τσιγάρο. Φορούσε ένα φαρδύτζιν πουκάµισο και στενό τζιν παντελόνι. Το ευλύγιστο σώµα της κινούνταν µε άνεσηκαι γρηγοράδα πάνω στην σκηνή. Κάπου-κάπου, ανάµεσα στα σαρκώδη χείλη της,έκλεινε το τσιγάρο και, µε µια αργή κίνηση στην συνέχεια, το ελευθέρωνε,ανοίγοντας ελαφρά το στόµα για να βγάλει από µέσα τον καπνό. Ακαριαία, θυµήθηκατην Αλεξάνδρα που, πριν από λίγες ώρες στο µπαρ, µου είχε πει ότι η Τάνια δενκαπνίζει. Θα ευχόµουν αυτή η ΄΄µικρή ασυνέπεια΄΄ των λεγοµένων της ναπεριοριζόταν µονάχα στο κάπνισµα …Οι ηθοποιοί κατέβηκαν από την σκηνή και, διασχίζοντας τον µακρύ διάδροµοτου θεάτρου, βγήκαν έξω. Περνώντας από µπροστά µου, µε χαιρέτησαν. Στεκόµουνστην κεντρική είσοδο και περίµενα. Η Τάνια, όµως, όπως έδειχναν τα πράγµατα, δενβιαζόταν καθόλου. Ξεφύλλιζε κάτι χαρτιά που κρατούσε στα χέρια της και, κάπουκάπου,σηµείωνε κάτι πάνω σ’ αυτά µε τον στυλό της. Ξαφνικά, αισθάνθηκα ντροπήγια την αµηχανία και τη δειλία µου. Καθόµουν και περίµενα µια γυναίκα που, ούτεκαν µε είχε προσέξει εδώ και δέκα λεπτά, και επιπλέον δεν τολµούσα και να τηνπλησιάσω, κάνοντας έτσι αισθητή την παρουσία µου.Στο τέλος, έβαλε µε βιαστικές κινήσεις τα χαρτιά µέσα στην τσάντα της καιφόρεσε το παλτό της που το είχε ρίξει στην πλάτη µιας καρέκλας. Την πλησίασα µεαργά βήµατα, έτσι όπως πλησιάζει ένας κυνηγός το θήραµά του. Ακόµη και ο πιοπωρωµένος σκοπευτής δεν µπορεί να παραµείνει ανάλγητος και ασυγκίνητοςµπροστά στο φυσικό κάλλος του επικείµενου θύµατός του. Στεκόµουν λοιπόν καικοιτούσα τον ΄΄στόχο΄΄ µου από όλες τις µεριές µε κάθε προσοχή και λεπτοµέρεια.∆ίσταζα, όµως, να τραβήξω την σκανδάλη. Πώς να στερήσεις την ζωή σ’ ένα τόσοωραίο πλάσµα, που αµέριµνο στέκεται µπροστά στα µάτια σου, αγνοώντας τοεπίµονο βλέµµα που καρφώνεις επάνω του; Το ΄΄θήραµα΄΄ γύρισε κάποια στιγµή τοκεφάλι του και κοίταξε τον ΄΄σκοπευτή΄΄ του. ∆εν τον κοίταξε, όµως, µε τηνσαστισµένη εκείνη µατιά που εκλιπαρεί το έλεος, αλλά µε την περηφάνια και τηντιµή που απαιτεί η ιερότητα µιας τέτοιας ώρας. ΄΄Θύτης΄΄ και ΄΄θύµα΄΄ έγιναν ξαφνικάένα σώµα, λες και µια παράλογη τρελή µοίρα τα ένωσε κάτω από την κρυφή28