Το Φάντασμα του πέτρινου Φάρου - eBooks4Greeks.gr

κάνεις κονσοµασιόν σ’ ένα µπαρ σχεδόν άδειο! Μου ζήτησε να έρθει στο σπίτι µου.Αρνήθηκα. Στην µατιά της υπήρχε κάτι επίµονο, σχεδόν ικετευτικό. Έπιασε σφιχτάτο χέρι µου και µε τράβηξε απότοµα σ’ ένα σκοτεινό δωµάτιο, ακριβώς πίσω από τοµπαρ. ∆εν υπήρχε τίποτα, εκτός από ένα ξεχαρβαλωµένο ντιβάνι. Όταν τελειώσαµε,άπλωσε επιδεικτικότατα το χέρι της και µου ζήτησε να την πληρώσω. Κάτι σανσουβλιά µε έκανε να παραλύσω για κλάσµατα δευτερολέπτου. Πλήρωσα και, τηνστιγµή που ετοιµαζόµουν να ανοίξω την πόρτα και να βγω έξω από αυτό το άθλιοδωµάτιο, γύρισα και την κοίταξα για τελευταία φορά, ζητώντας της να µου πει έστωτο όνοµά της. Ένα σαρκαστικό γέλιο µε έκανε να χάσω και την ύστατη ελπίδα πουέτρεφα να δώσω σ’ αυτό το βράδυ έναν πιο ΄΄ανθρώπινο΄΄ χαρακτήρα …- «Θα ‘πρεπε να ξέρεις, αγόρι µου, ότι γυναίκες σαν εµένα δεν έχουν΄΄όνοµα΄΄».Ένας κρύος αέρας µε χτύπησε κατευθείαν στο πρόσωπο, µόλις βγήκα στονέρηµο, σκοτεινό δρόµο. Άρχισα να προχωράω γρήγορα µε τα χέρια µέσα στις τσέπεςτου µπουφάν µου. Πέρασα δίπλα από το αυτοκίνητό µου, που το είχα παρκάρει έξωαπό το µπαρ, το προσπέρασα και κινήθηκα προς το λιµάνι. Στα βήµατά µου υπήρχεκάτι το αφύσικο, το βεβιασµένο, το µηχανικό. Τα πόδια µου σταµάτησαν στην άκρητης προκυµαίας. Ένα σκουριασµένο κάγκελο ήταν το µόνο εµπόδιο που µε χώριζεαπό την απέραντη θάλασσα που απλώνονταν µπροστά µου. Το έπιασα σφιχτά και µετα δυο µου χέρια, ακουµπώντας το µέτωπό µου πάνω στην παγωµένη επιφάνειά του,και εκεί, κάτω από έναν ουρανό χωρίς αστέρια, µετά από πολλούς µήνες έκλαψα µελυγµούς ……………………………………………………………………………………..Ο δήµαρχος, στην συνάντηση που είχαµε εχθές, µε παρότρυνε να επισκεφθώτο δηµοτικό θέατρο της Χώρας. Κατά την γνώµη του, ένας αρχιτέκτονας δεν πρέπειποτέ να παραλείπει να συναγελάζεται µε τον καλλιτεχνικό ΄΄πληθυσµό΄΄ ενός τόπου,όταν µάλιστα αυτός έχει πάντα κάτι να προτείνει σε θέµατα φωτισµού και εικαστικώνπαρεµβάσεων σ’ έναν χώρο, όπως ένας φάρος για παράδειγµα. Είναι αλήθεια ότι όλεςαυτές τις ηµέρες στο νησί, οι µόνοι άνθρωποι µε τους οποίους ήρθα σε επαφή είναιµάστορη και τεχνίτες, καθώς επίσης και οι λιγοστοί κάτοικοι του χωριού.Οι επισκευές στον φάρο προχωρούν µε ικανοποιητικό ρυθµό. Πολύ πιθανόνκατά την άνοιξη να µπορέσουν να φιλοξενηθούν και οι πρώτοι ξένοι που θαθελήσουν να ζήσουν για λίγο την ζωή ενός φαροφύλακα. Την ζωή ενός φαροφύλακα… Αυτή τη ζωή, δηλαδή, που ζω και εγώ, εδώ και ένα µήνα περίπου. Φαντάζοµαι ότιγια τους κατοίκους του νησιού αυτό που κάνω είναι άθλος. Σαν τον ΡοµβισώναΚρούσο θα τους φαίνοµαι.Μπορεί να ηχεί περίεργα, αλλά δεν µου λείπει καθόλου το σπίτι µου στηνΑθήνα. Από το πέτρινο µπαλκόνι του φάρου κάθοµαι µε τις ώρες και κοιτάζω τηνθάλασσα, όταν οι χτίστες έχουν πλέον φύγει και δεν τριγυρνούν µέσα στα πόδια µου.∆εν ξέρω, αν αυτές τις αργές ώρες, εκείνο που νιώθω είναι ηρεµία και γαλήνη. Τακύµατα χτυπάνε πάνω στα βράχια ακατάπαυστα, σαν να προσπαθούν να µουυπενθυµίσουν µε τον τρόπο τους ότι η µοίρα µου, για όσο καιρό ακόµη παραµείνωστον φάρο, θα είναι µυστηριωδώς δεµένη µε το υγρό αυτό στοιχείο. Να ‘ναι, όµως,µόνο η θάλασσα που ΄΄σκιάζει΄΄ το πεπρωµένο µου; ΄΄Ανάµεσα σε οστά στεγνάσέρνεται η τύχη µας για να κρατήσει ζωντανή τη µεταφυσική µας΄΄, είχε πει κάποτε οΈλιοτ ……………………………………………………………………………………..8