NË ÇFARË KOSOVE DO TË JETOJMË - Gazetaria

djen se Kosova ishte Jugosllavi dhe Jugosllavia ishte shteti serbëve, që ishin agresivë e dominues. Në shkollën emjekësisë në Prishtinë, ku u bëra nxënës në vitin 1970,përfytyrimi m’u bë realitet. Drejtoresha e asaj shkolle, njëgrua që quhej Radmilla Spasiq, ishte plot urrejtje ndaj nxënësve,veçmas ndaj vajzave shqiptare, të cilat në atë fillimtë viteve shtatëdhjetë, kishin filluar të hynin masivisht nëshkolla. Drejtoresha rrinte më majë të shkallëve të sheshpushimit,ndante herë një vajzë herë një tjetër, ua jeptendonjë flakaresh, ndonjërën e kthente mbrapshtë, megjithfarë pretekstesh: herë për flokët e rritura, herë përmungesën e ndonjë pulle në uniformën e obligueshme. Ekisha marrë inat dhe në mendje më ishte krijuar ideja seduhej të lirohesha nga terrori i saj, edhe pse mua asnjëherënuk më kishte ndaluar. Pra, në mendje më ishte fuqizuarideja e një atdheu tjetër, që ishte imi dhe drejt të cilitduhej të shkoja. Dhe u nisa vërtetë. Vetë i katërti. Mirëpo,na zuri policia e stacionit të Zhubit, në një buzëmbrëmjenëntori të vitit 1972, deri sa po rrinim të strukur në pyll,në pritje që të errësohej edhe pak, e të kalonim më lehtë.Edhe sot më bëhet se i ndiej britmat e policëve që na rrethuan,sharjet e tyre dhe krismën e një dege që u thye dycopësh, kur më qëlloi në kurriz njëri nga policët. (Fati imishte se dega ishte e tharë dhe e kalbur.) Pastaj pasuan bisedattorturuese në stacionin e policisë së Zhubit, qëndrimidy ditë në një bodrum tmerrësisht të errët e të ndytë tëstacionit të policisë në Gjakovë dhe dhjetë ditë të tjera nëburgun e Prishtinës. Por, të gjitha ato ishin më pak sezhgënjimi që nuk e bëra udhën e nisur, që nuk arrita nëShqipërinë e ëndrrave të mia. (Ka shumë njerëz që më thonëse pengimi i atij udhëtimi ka qenë fat i madh, sepse po97