NË ÇFARË KOSOVE DO TË JETOJMË - Gazetaria

Revistave të “Rilindjes’, iu përgjigjëm një ftese të bërë nganjë asociacion arsimor, i cili ishte i mbështetur nga ministrii atëhershëm i arsimit, për të marr pjesë në një konferencëqë tash nuk e di se për çka mbahej në të vërtetë.Udhëtimin e bëmë nëpër Maqedoni e pastaj kaluam nëGreqi, mbërritëm në Follorinë, ku e humbën rrugën e mezie gjetëm. Pastaj mbërritëm në Kapshticë, ku pritëm disaorë në kufi, e prej andej morëm për në Korçë e drejt Tiranës.Kjo rrugë bëhej për të krijuar idenë se udhëtimi ishtebërë në Greqi e jo në Shqipëri (policia shqiptare e kishtenjë qëndrim që të mos vendoste vula në pasaportat tona.)Por, Shqipëria e vitit 1991, ishte krejt tjetër nga Shqipëria eemisioneve të Radio Tiranës dhe e ëndërrimeve të mia tërinisë. Ishte një Shqipëri e rrënuar, e frikshme dhe e dhimbshmederi në lot e në kujë. Edhe sot mendoj se ndoshta dotë kishte qenë më mirë të mos kisha shkuar në atë kohëfare, e të mos dëmtoja ëndrrat e mia të rinisë. Por, udhëtimii vështirë e plot rreziqe, ishte bërë nga padurimi që mënë fund të arrija në atdheun e ëndrrave të mia.Një rrugë tjetër të vështirë, që e kam bërë drejt Shqipërisë,në vitin 1994, ishte po ashtu ilegale. Pasi mbërrita nëDibër, disa miq të mi më shoqëruan deri në kufi, ku atakishin disa policë që më nxorën pa më vënë vulën në pasaportëdhe më premtuan se edhe kur të kthehesha nukdo të ma venin vulën. Fjeta një natë në hotelin e Peshkopisë,pastaj në orën 5 të mëngjesit u nisa me një furgon drejtTiranës, në një udhëtim të frikshëm sa s’thuhet.Një udhëtim tjetër të rëndë në vitin 1996, kësaj here tëkthimit, e kam bërë në drejtim të Hanit të Hotit, pasi kishamarrë pjesë në sesionin shkencor të Seminarit të Gjuhës,Letërsisë dhe Kulturës Shqiptare, i cili qe transferuar nga99