WiT 8_2016_12_promo

More documents

Recommendations

Info

Relacje Polska Grupa Zbrojeniowa zaprezentowała bezzałogowe systemy powietrzne Poligon Drawsko Pomorskie 18 lipca 2016 r. Start bezzałogowca taktycznego E-310 z pneumatycznej wyrzutni. Na wyrzutni po prawej stronie widoczny cel powietrzny Szogun. Tomasz Wachowski 18 lipca br. na terenie Ośrodka Badań Dynamicznych Wojskowego Instytutu Technicznego Uzbrojenia w Drawsku Pomorskim odbył się pokaz bezzałogowych systemów powietrznych, które Polska Grupa Zbrojeniowa S.A. oferuje Siłom Zbrojnym RP, a także potencjalnym kontrahentom zagranicznym. Fotografie w artykule: Tomasz Grotnik. Prezentację we współpracy z gospodarzami ośrodka w Drawsku Pomorskim zorganizowały, należące do Polskiej Grupy Zbrojeniowej, Wojskowe Zakłady Lotnicze nr 2 S.A. w Bydgoszczy, mielecka firma Eurotech Sp. z o.o. i Instytut Techniczny Wojsk Lotniczych w Warszawie. Celem przedsięwzięcia była prezentacja w działaniu szerokiej gamy bezzałogowców powietrznych rozwijanych w spółkach PGZ oraz przedsiębiorstwach i instytucjach badawczo-rozwojowych współpracujących z Grupą. Tak szeroko zakrojony pokaz kompetencji Polskiej Grupy Zbrojeniowej w tym zakresie – zarówno na ziemi, jak i w powietrzu – był pierwszą inicjatywą tego typu. Wśród zaprezentowanych platform lotniczych znalazły się m.in. rozwijany przez konsorcjum spółek PIT-Radwar S.A. i WZL nr 2 S.A. (obie należą do PGZ), we współpracy ze strategicznym podwykonawcą firmą Eurotech, system rozpoznawczy szczebla taktycznego E-310; produkowany przez Eurotech i eksploatowany przez Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia – Imitator Celu Powietrznego do szkolenia naziemnej obrony przeciwlotniczej MJ-7 Szogun systemu Vermin, a także opracowana przez ITWL wielozadaniowa – czterowirnikowa platforma pionowego startu i lądowania Atrax-M. Demonstrację bezzałogowych systemów powietrznych, oferowanych przez PGZ, obserwowali reprezentanci Ministerstwa Obrony Narodowej, Sił Zbrojnych RP, w tym Sztabu Generalnego WP oraz 12. Bazy Bezzałogowych Statków Powietrznych z Mirosławca, która w przyszłości będzie pełnić funkcję centrum szkolenia i bazowania systemów bezzałogowych w Wojsku Polskim. Nie mogło także zabraknąć przedstawicieli spółek PGZ, które potencjalnie mogłyby brać udział w programach związanych z produkcją i wsparciem eksploatacji systemów bezzałogowych. Pokaz obserwowali też przedstawiciele firmy Eurotech oraz naukowcy z ITWL i WITU. Największymi możliwościami dysponuje taktyczny system rozpoznawczy z aparatem E-310, oferowany w ramach programu Orlik. W jego skład mają wchodzić: aparaty E-310 (4–5 egzemplarzy), ładunek użyteczny różnorodnego typu (optoelektroniczna głowica obserwacyjna, stacja radiolokacyjna, środki rozpoznania radioelektronicznego), systemy łączności i transmisji danych, naziemna stacja kontrolna, systemy pomocnicze (np. wyrzutnia pneumatyczna) i systemy szkoleniowe. Bezzałogowiec startuje z wyrzutni pneumatycznej, holowanej przez samochód, na którym umieszczony jest także kontener naziemnej stacji kontroli. Złożone E-310 transportowane są w skrzyniach o wymiarach 3×0,7×0,6 m przez inny samochód. Przejście z położenia marszowego do gotowości operacyjnej zajmuje kilkanaście minut. E-310 ma układ średniopłata z prostymi skrzydłami o znacznym wydłużeniu (ich końcówki są zakończone wingletami) i usterzeniem motylkowym. Wrzecionowaty kadłub mieści w przedniej części przedziały aparatury rozpoznawczej i wyposażenia elektronicznego, w środkowej znajdują się zbiorniki paliwa, zaś w tylnej dwucylindrowy silnik spalinowy napędzający śmigło pchające (docelowo rozważa się zastosowanie napędu hybrydowego lub całkowicie elektrycznego). Dzięki konstrukcji płatowca wykonanej wyłącznie z zaawansowanych kompozytów na bazie włókien węglowych, a także innowacyjnym rozwiązaniom zastosowanym w konstrukcji skrzydeł, E-310 cechuje niska, w stosunku do analogicznych kostrukcji o 20–30 kg mniejsza, masa wynosząca 80–90 kg. Z tego na ładunek użyteczny przypada do 20 kg. Rozpiętość skrzydeł wynosi 5,4 m, długość kadłuba 2,8 m, a wysokość 0,7 m. Czas lotu sięga 15 godzin, a promień działania przekracza 150 km od naziemnej stacji kontroli. Maksymalna operacyjna wysokość lotu to 5000 m. Prędkość maksymalna wynosi 210 km/h, zaś przelotowa 120÷180 km/h. Standardowy ładunek użyteczny to głowica optoelektroniczna, integrująca kamerę telewizyjną i dalmierz laserowy/wskaźnik celów/podświetlacz (opcjonalnie kamerę termowizyjną). Możliwa jest też kombinacja prostszej głowicy optoelektronicznej (dwusensorowej) ze stacją radiolokacyjną z syntetyczną aperturą. Alternatywą jest zamontowanie aparatury rozpoznania radiotechnicznego – np. systemów łączności przeciwnika (SIGINT). Zaawansowany cyfrowy autopilot zapewnia autonomiczny lot na podstawie wcześniej zaprogramowanej trasy (można ją, oczywiście, zmienić podczas lotu). W przypadku zerwania łączności z naziemną stacją kontroli, sprowadza on aparat do wyznaczonego rejonu i inicjuje manewr lądowania. Dwukierunkowy system łączności obejmuje dwa kodowane łącza transmisji danych: jedno do komend sterujących, drugie do przekazywania informacji zbieranych przez wyposażenie bezzałogowca i transmitowanych do naziemnej stacji kontroli lub bezpośrednich użytkowników. Planuje się 10 Wojsko i Technika • Sierpień 2016 www.zbiam.pl
Przemysł obronny Prezentowany przez Polską Grupę Zbrojeniową i Hutę Stalowa Wola Rak był jednym z niewielu nowych systemów artyleryjskich na paryskim salonie. Eurosatory 2016 a modernizacja Sił Zbrojnych RP Adam M. Maciejewski Eurosatory 2016, choć pod pewnymi względami rozczarowało, było satysfakcjonujące, jeżeli ktoś szukał w Paryżu uzbrojenia wpisującego się w wybrane programy operacyjne Planu modernizacji technicznej Sił Zbrojnych w latach 2013–2022 pierwszej redakcji. Paryski salon pozwalał ocenić nie tylko braki w arsenale Wojska Polskiego, ale także dystans dzielący polską zbrojeniówkę od światowej czołówki. Fotografie w artykule: Adam M. Maciejewski, Andrzej Kiński. Poniższy przegląd jest oczywiście subiektywny. Tak pod względem doboru tematycznego, jak i sprzętowego. Jednak w dużej mierze pierwszej selekcji dokonali wystawcy, przywożąc lub nie określone systemy lub pojazdy. Część uzbrojenia była już znana, także z kieleckich MSPO. W pewnych obszarach pokazano nawet mniej niż w ubiegłych latach w Kielcach, np. w sferze artylerii. Prezentowany przez Polską Grupę Zbrojeniową i Hutę Stalowa Wola Rak był dosłownie jednym z kilku samobieżnych systemów artyleryjskich kalibru 120/155 mm i jedynym wieżowym armatomoździerzem. Artylerię rakietową reprezentowała tylko czeska zmodernizowana wyrzutnia RM-70 Vampire spółki Excalibur Army. W kontekście Homara, a właściwie MLRS/HIMARS, Lockheed Martin Corp. zorganizował spotkanie prasowe, a Orbital ATK wystawił elementy, bo nawet nie całościową atrapę głowicy, tzw. Alternative Warhead Program (AWP) do pocisków GMLRS i może przyszłych Long Range Precision Fires. Ogólnie amerykański przemysł z mozołem tworzy rozwiązania już teraz sprzedawane przez Israel Military Industries (IMI) w postaci pocisków Extra i Predator Hawk do systemu Lynx. Najwyraźniej amerykański kompleks wojskowo-przemysłowy, cytując Eisenhowera, dostaje zadyszki. Widoczną, już trwałą tendencją, jest rozwój amunicji precyzyjnej do artylerii lufowej. Do obejrzenia był zatem Raytheon Excalibur, także na wystawie BAE Systems Bofors przy 155 mm armatohaubicy Archer, był też przeciwpancerny BAE Systems Bofors/Nexter Bonus, Nexter wystawił moduł SPACIDO i informował o pracach nad 155 mm pociskiem Menhir – odpowiednikiem Excalibura, Thales pokazał 120 mm moździerzowy pocisk MGM (Mortar Guided Munition), były moduły ATK PGK do pocisków 105/155 mm i precyzyjnego 120 mm pocisku moździerzowego XM395, a Israel Aerospace Industries (IAI) przywiózł znany moduł TopGun oraz modele „loitering munition”, opisane w odrębnym artykule. Leonardo-Finmeccanica wystawił pociski systemu Vulcano. Broń przeciwpancerna Z polskiej, choć nie tylko, perspektywy Eurosatory dopisało w zakresie granatników i przeciwpancernych pocisków kierowanych. W zasadzie bez niespodzianek, ale można było obejrzeć uzbrojenie reprezentujące światowe trendy. Zacznijmy od granatników, gdyż w Paryżu swoje wyroby wystawili wszyscy producenci, których wytypował Inspektorat Uzbrojenia MON, jako potencjalnych dostawców jednorazowych ręcznych granatników przeciwpancernych. Przegląd rozpocznie norweskie Nammo, które przywiozło gamę granatników rodziny M72 LAW kalibru 66 mm, m.in. najnowszy M72 FFE (ang. Fire From Enclosure, patrz WiT 3/2016) do strzelania z pomieszczeń, zgodny z polskimi wymaganiami, w wersji z pociskiem odłamkowo-burzącym E8 i kumulacyjnym E10. Był też 83 mm odłamkowo-burzący BDM M141. Dynamit Nobel Defence (DND) prezentował granatniki: RGW 60, RGW 90 (WiT 4/2015) i Panzerfaust 3. Makieta najnowszego RGW 110 – pokazana na Rheinmetall Land Forces Symposium (WiT 6/2016) 14 Wojsko i Technika • Sierpień 2016 www.zbiam.pl
Page 1: SYSTEM NOTEĆ - PIERWSZA ODSŁONA
Page 6 and 7: Broń rakietowa Hwaseong-10 - pół
Page 8 and 9: Systemy bezzałogowe Eurosatory 201
Page 10 and 11: Przemysł obronny Niekwestionowanym
Page 12 and 13: Transport lotniczy Brytyjski Atlas
Page 14 and 15: Transport lotniczy Do końca 2017 r
Page 16 and 17: Okręty wojenne Tomasz Grotnik 13 l

WiT 8_2016_12_promo

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?