WiT 1-2017 promo

More documents

Recommendations

Info

Systemy bezzałogowe Avenger ER – najnowszy członek rodziny Predatorów Avenger ER startuje do swojego pierwszego lotu. Maszynę łatwo odróżnić od poprzedniej wersji po niewielkich wingletach na końcach skrzydeł. Maciej Szopa Pomimo zastosowania w nim wielu nowych rozwiązań technicznych i gruntownego przetestowania, system bezzałogowy General Atomics Avenger nie został dotąd zamówiony przez Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych, chociaż zainteresowani nim klienci zagraniczni podobno już się pojawili. Dotychczasowy brak sukcesów rynkowych nie wstrzymuje jednak rozwoju konstrukcji, która po wprowadzeniu kolejnych modyfikacji, przeszła w ubiegłym roku kilka istotnych sprawdzianów. Ilustracje w artykule: General Atomics. Rozpoznawczo-uderzeniowe bezzałogowce z dobrze znanej rodziny Predatorów firmy General Atomics Aeronautical Systems rozpoczęły służbę w US Air Force w lipcu 1995 r., a pierwsze maszyny RQ-1A wzięły udział w operacji Nomad Vigil nad Bośną, trwającej od lipca do listopada tegoż roku, podczas której cztery aparaty, operujące z Gjader w Albanii, wypełniały zadania rozpoznawcze (dwa z nich utracono – jeden od ognia naziemnej OPL, drugi z przyczyn technicznych). Od tamtej pory system podlegał nieustannemu procesowi modernizacji, zwiększającemu możliwości operacyjne i własności eksploatacyjne. Między innymi poprawiono łączność pomiędzy aparatem a stacją kontroli naziemnej, wzrósł zasięg operacyjny, zwiększono możliwości w zakresie autonomiczności i czasu trwania misji, a także wprowadzono zdolność do przenoszenia uzbrojenia, a tym samym możliwość wykorzystania tych samych platform do realizacji zadań rozpoznawczych i atakowania wyznaczonych celów. Rozszerzenie możliwych do wykonania zadań znalazło odzwierciedlenie w zmianie oznaczenia systemu – z RQ-1 („R” od Reconnaissance, podczas gdy „Q” jest oznaczeniem bezzałogowca) na MQ-1 (Multirole). Będące dziś w służbie aparaty MQ-1 dysponują dwoma belkami do przenoszenia uzbrojenia, na których mogą być podwieszane dwa pociski kierowane AGM-114 Hellfire lub do sześciu pocisków AGM-176 Griffin albo do czterech pocisków „powietrze-powietrze” AIM-92 Stinger. Ważną datą w rozwoju systemu był rok 2000, kiedy – dzięki nowym rozwiązaniom w systemie łączności – możliwe stało się kontrolowanie przebiegu misji bezzałogowców nawet z innego kontynentu za pośrednictwem łącz satelitarnych bez – wcześniej bardzo uciążliwego – kilkusekundowego opóźnienia między wydaniem komendy a zaobserwowaniem jej efektu. Dążąc do dalszego rozszerzania zdolności operacyjnych systemu, rozwijano kolejne, powstałe na bazie doświadczeń z użycia Predatorów, platformy – MQ-9 Reaper i MQ-1C Gray Eagle (znany wcześniej jako Warrior i Sky Warrior). Program tego pierwszego, także przeznaczonego przede wszystkim dla US Air Force, rozpoczął się w 2001 r. i zaowocował wprowadzeniem nowych aparatów do służby w roku 2007. Reaper charakteryzuje się niemal pięciokrotnie większą maksymalną masą startową od poprzednika (4760 kg w stosunku do 1020 kg), operuje na dwukrotnie większych wysokościach (do 15 km zamiast do 7,5 km), dysponuje znacznie większym zasięgiem (1900 km w stosunku do 1100) i możliwościami przenoszenia uzbrojenia (1360 kg na sześciu węzłach podwieszeń). MQ-9 był jednak maszyną zbyt ciężką i kosztowną, by mogła wejść do użycia w US Army. Z myślą o amerykańskich wojskach lądowych miała wkrótce powstać kolejna wersja rozwojowa Predatora. Gray Eagle, bo o nim mowa, był opracowywany równolegle z Reaperem, a do służby wszedł w 2009 r. I o ile jego maksymalna masa startowa, w porównaniu z eksploatowanymi obecnie wariantami Predatora, 76 Wojsko i Technika • Styczeń <strong>2017</strong> www.zbiam.pl
Samoloty bojowe Uzupełnieniem 50 (a docelowo 75) F-35I mają być m.in. wielozadaniowe myśliwce F-16I Sufa. Łukasz Pacholski Wydawało się, że dyskusja wokół ubiegłorocznych listopadowych kontraktów na 9. i 10. partie wstępne, a szczególnie kontrowersje wokół pierwszego z nich, będą ostatnimi „gorącymi” tematami mijającego roku w przypadku programu F-35. Nic bardziej mylnego! Wpływ wyborów prezydenckich w Stanach Zjednoczonych na przebieg kluczowych z punktu widzenia modernizacji wojska przedsięwzięć, a z drugiej strony postępy w realizacji umów międzynarodowych, „rozpaliły” na nowo zainteresowanie Lightningiem II w grudniu 2016 r. Fotografie w artykule: IDF, USAF, US Navy, MO Włoch W n pierwszej połowie grudnia 2016 roku kontynuowano dostawy zamówionych samolotów do odbiorców zagranicznych. W przeciwieństwie do wcześniejszych, nie dotyczyły one formalnego przekazania maszyn, które pozostały na terytorium Stanów Zjednoczonych i uczestniczyły w programach badawczo- -rozwojowych, czy też stanowiły element narodowych zespołów szkoleniowych, wykorzystujących infrastrukturę baz USAF. W ten sposób eksploatację F-35 prowadzili dotąd: Brytyjczycy, Holendrzy, Norwegowie, Włosi, Australijczycy i Japończycy. Trzy państwa europejskie – Wielka Brytania, Holandia i Włochy – rozpoczęły wprawdzie w ubiegłym roku próby operacyjne F-35 na własnym teryto- F-35 znów w centrum uwagi rium, które m.in. wykazały minimalny wzrost poziomu generowanego hałasu w stosunku do F-16A/B MLU (stosowny raport został upubliczniony przez holenderski resort obrony na początku grudnia 2016 r.), jednak po ich zakończeniu maszyny wróciły do Stanów Zjednoczonych. W Izraelu, Włoszech i w Wielkiej Brytanii Cztery egzemplarze, wszystkie reprezentujące wersję A, trafiły w ubiegłym roku do operacyjnych jednostek we Włoszech i Izraelu. W obu przypadkach poinformowano o tym fakcie 12 grudnia. Tego dnia para F-35I Adir wylądowała w bazie lotniczej Newatim niedaleko Beer Szewy, kończąc sześciodniowy przelot dostawczy. Obecnie reprezentują one standard wersji A i mają zostać doposażone według potrzeb izraelskich w przyszłości. W ten sposób ma zostać dostarczona cała I transza zakontraktowanych Lightningów II. Na całej trasie, pilotowane przez Amerykanów, maszyny były wspierane przez powietrzny tankowiec Boeing KC-135R Stratotanker, który ośmiokrotnie przekazywał im paliwo (po pięć razy na trasie Fort Worth–Lajes, a po trzy razy na odcinku Lajes–Cameri). Pomimo tego nie udało się uniknąć dwóch międzylądowań, w bazach Lajes na Azorach i Cameri we Włoszech. W tej ostatniej maszyny i lotnicy spędzili aż cztery dni, m.in. oczekując na poprawę pogody – ostatecznie w Izraelu wylądowali o 19.00 czasu lokalnego 12 grudnia. Na miejscu Adiry przejął izraelski personel, który przeszedł wcześniej szkolenie w Stanach Zjednoczonych. Upublicznione informacje pozwalają zrozumieć, dlaczego (poza wymogami amerykańskich procedur, od których czasem są wyjątki) maszyny były w tym locie pilotowane przez Amerykanów. Żaden z izraelskich pilotów nie wykonał bowiem w Stanach Zjednoczonych lotu na F-35! Dotychczasowy czteromiesięczny proces szkoleniowy przeprowadzono w oparciu o naziemne centrum symulatorowe w bazie Luke, w którym piloci Hel HaAwir wykonali po 32 „loty” w różnych warunkach i wg odmiennych scenariuszy. Co ciekawe, procedura dostawy, trwająca aż sześć dni, wzbudziła liczne kontrowersje i pytania, na które żadna z zainteresowanych stron nie chciała dotychczas odpowiedzieć, zasłaniając się standardowym stwierdzeniem: tego wymagały procedury. Już pobieżne analizy wskazują, że obrano trasę dłuższą o około 1000 km od najkrótszej, co więcej część komentatorów zastanawia się nad sensem takiego wyboru – trasa południowa (krótsza), z bezpośrednim przelotem z Azorów do Izraela, odbywałaby się nad terytorium Hiszpanii i Sycylią, a więc miejscami gdzie znajdują się bazy lotnicze NATO, mogące służyć pomocą w razie sytuacji awaryjnej. Oczywiście międzylądowanie w Cameri można wytłumaczyć „dmuchaniem na zimne” w przypadku wystąpienia problemu technicznego. Dodatkowo pobieżne analizy meteorologiczne wskazują, że opóźnienie ze względu na warunki pogodowe (12 grudnia we Włoszech) jest trudne do wytłumaczenia, skoro na odległym o około 9 km od Cameri międzynarodowym porcie lotniczym w Mediolanie normalny ruch pasażerski odbywał się bez żadnych opóźnień. Pierwszą jednostką Hel HaAwir przezbrajaną w nowy sprzęt jest 140. dywizjon Golden Eagle, który do grudnia 2013 r., kiedy został czasowo rozformowany, latał na maszynach F-16A/B Nec. Jedynie 16 godzin po przybyciu do Izraela, 13 grudnia, oba F-35I wykonały swoje pierwsze 82 Wojsko i Technika • Styczeń <strong>2017</strong> www.zbiam.pl
Page 1 and 2: GRUDNIOWE ZAKUPY MON ❙ NOWOŚCI S
Page 3 and 4: W ubiegłym roku w arsenale Sił Zb
Page 5 and 6: Obrona przeciwlotnicza Piorun takż
Page 7 and 8: Wozy bojowe Zachodnie armaty czołg
Page 9 and 10: Artyleria Białoruski polowy system
Page 11 and 12: Przemysł obronny Salon lotniczo-mi
Page 13: Uzbrojenie lotnicze Amerykanie zint

WiT 1-2017 promo

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?