WiT 1-2017 promo

More documents

Recommendations

Info

Przemysł obronny Ponad 5000 urządzeń optoelektronicznych PCO dla polskich żołnierzy Andrzej Kiński Na mocy podpisanej 7 grudnia ubiegłego roku wieloletniej umowy pomiędzy PCO S.A. i Inspektoratem Uzbrojenia, Siły Zbrojne RP otrzymają do końca 2019 r. 5344 nowych indywidualnych urządzeń noktowizyjnych i termowizyjnych. Wartość kontraktu przekracza 350 mln PLN, stąd jest to największy jednostkowy kontrakt warszawskiego producenta urządzeń optoelektronicznych na przestrzeni ostatniego ćwierćwiecza. Fotografie w artykule: PCO S.A., Andrzej Kiński. Część z zamówionych przez Ministerstwo Obrony Narodowej urządzeń optoelektronicznych trafić ma w ręce żołnierzy Wojsk Obrony Terytorialnej, stąd nie powinno dziwić, że do uroczystego podpisania umowy doszło podczas, zorganizowanego na terenie Wojskowego Instytutu Technicznego Uzbrojenia w Zielonce, spotkania kierownictwa resortu obrony z przedstawicielami mediów i przemysłu, poświęconego procesowi formowania nowego rodzaju sił zbrojnych. W obecności ministra obrony narodowej Antoniego Macierewicza i prezesa zarządu Polskiej Grupy Zbrojeniowej S.A., do której należy PCO S.A., Arkadiusza Siwki, umowę ze strony producenta urządzeń podpisali: prezes zarządu PCO S.A. Ryszard Kardasz i członek zarządu, dyrektor techniczny firmy Stanisław Natkański, zaś ze strony Inspektoratu Uzbrojenia płk Piotr Imański, pierwszy zastępca szefa IU. Przedmiotem umowy jest dostawa 5344 indywidualnych urządzeń optoelektronicznych – noktowizyjnych i termowizyjnych, służących do prowadzenia obserwacji na polu walki, wykrywania i identyfikacji celów oraz prowadzenia skutecznego ognia na zwiększonych odległościach, przy ograniczonej widoczności i w nocy. Zgodnie z informacjami udostępnionymi przez Inspektorat Uzbrojenia będzie to: - 914 celowników termowizyjnych do broni strzeleckiej SCT Rubin-M, - 859 celowników noktowizyjnych PCS-5/1 (PCS-5M) Gabro, - 756 kompletów gogli noktowizyjnych MU-3AM, - 788 gogli noktowizyjnych MU-3ADM, - 2027 lornetek noktowizyjnych NPL-1M Brom-M. Wartość umowy to 352.477.800 PLN (brutto), a dostawy urządzeń mają zostać zrealizowane w latach 2017–2019. Zamówiony przez MON sprzęt optoelektroniczny trafić ma do jednostek Wojsk Lądowych i Wojsk Obrony Terytorialnej. W imieniu PCO S.A. umowę podpisali: prezes zarządu Ryszard Kardasz i członek zarządu Stanisław Natkański, zaś z ramienia MON pierwszy zastępca szefa Inspektoratu Uzbrojenia płk Piotr Imański. Cieszę się, iż jako wiodący, krajowy producent wyrobów optoelektronicznych, przyrządów obserwacyjnych i celowniczych podpisaliśmy umowę z Inspektoratem Uzbrojenia i będziemy mogli wykorzystać naszą wiedzę i potencjał do dalszej produkcji urządzeń na potrzeby polskiego wojska. Z zadowoleniem przyjąłem informację, którą przekazał obecny na spotkaniu Minister Antonii Macierewicz, że ten sprzęt będzie również wykorzystany przez Wojska Obrony Terytorialnej – skomentował fakt podpisania umowy prezes PCO S.A. Ryszard Kardasz. Zamówione urządzenia to w większości sprzęt dobrze znany i używany od kilku lat w Siłach Zbrojnych RP, a także w polskich służbach specjalnych i służbach ochrony porządku publicznego, niektóre były także eksportowane. Uwagę zwraca jednak celownik „Rubin-M”, ponieważ urządzenia o takim oznaczeniu nie było dotąd w ofercie PCO S.A. Od 2013 r. przedmiotem dostaw jest celownik termowizyjny SCT Rubin (zamówienia na 196 sztuk w 2013 r. i 200 w 2014 r., w 2015 r. podpisano wieloletnią umowę na dostawę 1099 takich celowników w latach 2015–2018, ale zakończenie dostaw ma nastąpić w bieżącym roku), ale w ubiegłym roku firma zaprezentowała nowy celownik tej klasy – SCT-2 1 2 Diament, który powstał z uwzględnieniem dotychczasowej eksploatacji Rubina przez wojsko, z zastosowaniem najnowszych dostępnych rozwiązań i technologii (m.in. jego masa wynosi poniżej 1 kg, o ok. 30% mniej niż Rubina). Badania zakładowe jego prototypu rozpoczęły się w drugiej połowie ubiegłego roku. Według informacji IU, jak to zwykle bywa w przypadku umów wieloletnich „zapisy umowy przewidują możliwość wprowadzania modyfikacji pozyskiwanych wyrobów wynikających z postępu technologicznego”, a więc zapewne zostawiono „furtkę”, aby po pomyślnym zakończeniu procesu badań i certyfikacji nowego celownika mógł on stać się przedmiotem dostaw w ramach podpisanej w grudniu ub.r. umowy. PCO S.A. dostarczy także indywidualne urządzenia celowniczo-obserwacyjne w ramach innej umowy, która została zawarta w grudniu 2016 r. W ramach kontraktu na dostawę przenośnych przeciwlotniczych zestawów rakietowych Piorun (patrz artykuł w tym samym numerze WiT), zakłady z warszawskiego Gocławia dostarczą 420 celowników termowizyjnych CTP-1, które wchodzić będą w skład każdego kompletu mechanizmu startowego zestawu. n Niektóre z urządzeń optoelektronicznych produkowanych przez PCO, będących przedmiotem podpisanej w grudniu ub.r. umowy (od lewej): 1: gogle noktowizyjne MU-3ADM, 2: lornetka noktowizyjna NPL-1M Brom-M, 3: celownik noktowizyjny PCS-5M Gabro, 4: celownik termowizyjny SCT-2 Diament. 3 4 22 Wojsko i Technika • Styczeń 2017 www.zbiam.pl
Wozy bojowe Zachodnie armaty czołgowe kalibru 140 mm Doświadczalny czołg podstawowy Leopard 2A4 z przebudowaną wieżą, uzbrojony w prototypową 140 mm armatę gładkolufową NPzK-140 firmy Rheinmetall. Mateusz Zielonka Pojawienie się pierwszych wiarygodnych informacji na temat zaawansowanych prac nad czołgiem nowej generacji w Rosji, a potem pierwsza publiczna prezentacja wozu T-14 podczas majowej defilady w Moskwie w 2015 r., kazały postawić pytanie o skuteczność wobec niego aktualnie używanego na Zachodzie uzbrojenia przeciwpancernego. Stąd też nie może dziwić fakt rozpoczęcia na przestrzeni ostatnich lat intensywnych prac związanych nie tylko z modernizacją istniejących systemów, ale także prac nad zupełnie nowymi systemami lub ich elementami, np. amunicją. Jednym z najlepszych przykładów tych działań jest, ujawniony przed rokiem, program koncernu Rheinmetall zmierzający do opracowania nowej armaty gładkolufowej kalibru 130 mm wraz z nowym systemem amunicyjnym. Przed ponad ćwierćwieczem wejście do uzbrojenia nowych wersji ówczesnych sowieckich czołgów podstawowych wywołało w państwach NATO (i nie tylko) podobne dyskusje i zaowocowało podjęciem odpowiednich kontrposunięć. Fotografie w artykule: Rheinmetall, Lockheed Martin, US Army, RUAG, GIAT Industries, Bofors, Min. Obr. Szwecji, Andrzej Kiński, zbiory autora. Pod koniec zimnej wojny, gdy w jednostkach Wojsk Lądowych Sił Zbrojnych Związku Sowieckiego pojawiły się kolejne wersje czołgów T-72 B i T-80 (U/UD), a w sowieckich biurach konstrukcyjnych zaczęły krystalizować się projekty czołgów zupełnie nowej generacji okazało się, że zachodnioeuropejskie armaty czołgowe kalibru 120 mm mogą nie być w stanie skutecznie penetrować pancerzy najnowocześniejszych czołgów przeciwnika. Wobec tego w kilku państwach zachodnich podjęto próby opracowania gładkolufowych armat czołgowych nowej generacji, kalibru 140 mm. Rozpoczęcie prac nad 140 mm armatami czołgowymi nierozerwalnie wiąże się z dwiema dotąd najpopularniejszymi armatami czołgowymi na Zachodzie – niemiecką 120 mm armatą Rh 120 L44 i brytyjską 105 mm armatą L7. Pracę nad L7 rozpoczęto na początku lat 50. XX wieku w brytyjskim Royal Armament Research and Development Establishment (RARDE, Królewski Instytut Badań i Rozwoju Uzbrojenia) w Fort Halstead, jako odpowiedź na pojawienie się sowieckiego czołgu I powojennej generacji T-54A. Jeden jego egzemplarz został wprowadzony przez Węgrów na teren brytyjskiej ambasady w Budapeszcie, w czasie sowieckiej interwencji w październiku 1956 r., po czym został skrupulatnie zbadany. Przyspieszyło to prace nad armatą L7, którą w 1959 r. wprowadzono do służby wraz z kolejnymi wersjami czołgu Centurion. Okazała się ona konstrukcją na tyle rewolucyjną, że licencje na jej produkcję zakupiły m.in. Izrael, Niemcy i Stany Zjednoczone, wykorzystując ją w swoich czołgach Merkawa Mk I i II, M60 Patton oraz Leopard 1. Na początku lat 60. i przełomie 60. i 70. XX wieku w ZSRS opracowano czołg II generacji, czyli T-62, oraz czołgi generacji pośredniej II/III T-64 i T-72, których pancerz czołowy stopniowo stawał się coraz bardziej odporny na ogień armat L7 i ich klonów. W związku z tym, w 1965 r., Bundeswehra zleciła opracowanie projektu nowej armaty czołgowej firmie Rheinmetall, która mogłaby stać się uzbrojeniem, projektowanego w tym czasie, nowego amerykańsko-niemieckiego czołgu podstawowego MBT-70/KPz 70. W 1967 r., po zakończeniu wojny sześciodniowej, Izrael przekazał Niemcom cztery egzemplarze zdobycznych czołgów T-62, a przeprowadzone z ich udziałem testy potwierdziły spadek skuteczności armaty L7 w stosunku do ich pancerza, w porównaniu do ostrzału w analogicznych warunkach czołgu T-55. W tym samym roku zachodnioniemiecki resort obrony uruchomił program modernizacji czołgu Leopard 1, nazwany Vergoldeter Leopard, czyli w wolnym tłumaczeniu Pozłacany Leopard. W ramach tego programu firma KraussMaffei zbudowała dwa prototypy nowego czołgu, wykonane odpowiednio w 1969 i 1970 r. Między 1972 a 1975 r. powstało 17 kolejnych prototypów, z których 10 pierwszych uzbrojono w 105 mm armaty L7A3, a siedem dalszych w nowe 120 mm gładkolufowe armaty Rh 120 L44. Był to wstęp do prac nad czołgiem podstawowym III generacji Leopard 2. W 1974 r. ukończono proces rozwoju 120 mm armaty gładkolufowej Rh 120 i rozpoczęto jej produkcję seryjną. Okazała się ona kolejną rewolucyjną konstrukcją, która z czasem stała się uzbrojeniem większości zachodnich czołgów III generacji, a jej kolejne odmiany znajdują się w produkcji do dziś. W 1979 r. rozpoczęto dostawy do Bundeswehry czołgów Leopard 2, które uzbrojono właśnie w 120 mm armaty Rheinmetalla. W 1985 r. do produkcji wprowadzono nową wersję amerykańskiego czołgu podstawowego M1A1 Abrams, która otrzymała 120 mm armatę gładkolufową M256, czyli licencyjną odmianę niemieckiej Rh 120 L44. Odmiany armaty Rheinmetalla stały się także uzbrojeniem innych czołgów podstawowych III generacji: izraelskich Merkawa Mk III i IV, japońskiego Typ 90, włoskiego C1 Ariete, południowokoreańskich K1A1 i K2 Black Panther czy tureckiego Altay. 26 Wojsko i Technika • Styczeń 2017 www.zbiam.pl
Page 1 and 2: GRUDNIOWE ZAKUPY MON ❙ NOWOŚCI S
Page 3 and 4: W ubiegłym roku w arsenale Sił Zb
Page 5: Obrona przeciwlotnicza Piorun takż
Page 9 and 10: Artyleria Białoruski polowy system
Page 11 and 12: Przemysł obronny Salon lotniczo-mi
Page 13 and 14: Uzbrojenie lotnicze Amerykanie zint
Page 15 and 16: Samoloty bojowe Uzupełnieniem 50 (

WiT 1-2017 promo

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?