Świat w słowach i obrazach klasa 8

W królestwie narratora, strona
57
Do utworów o charakterze romansu powrócili twórcy średniowieczni opiewający
(wierszem) dzielność i dokonania bohaterów z rycerskiego stanu. Popadali przy tym
zwykle w wielką przesadę, z którą rozprawił się słynny pisarz hiszpański Miguel de Cervantes
(czytaj: migel de serwantes) Saavedra w powieści Don Kichot (czytaj: kiszot).
Jego prześmiewczy utwór jest również przykładem (i to znakomitym) dawnej powieści.
Jak widzimy, te dawne utwory (pisane już prozą, nie wierszem) oprócz wątków
przygodowych zawierały też akcenty krytyczne, naśladując – ośmieszały, czyli parodiowały
inne utwory. W XVI i XVII wieku miejsce bohatera rycerza zajęli łotrzykowie
i obieżyświaty, pojawiły się też powieści ukazujące życie dworskie (najczęściej perypetie
miłosne), a także mieszczańską codzienność. Nadal powracano do motywu*
podróży z przygodami, choć w powieściach Jonathana Swifta (czytaj: dżonatana słifta)
czy Daniela Defoe nie brak filozofii, psychologii i rozmaitych pisarskich starań,
by skłonić czytelników do refleksji. W wieku XVIII powieść ukazywała coraz częściej
obraz czasów,
w których była tworzona – np. styl życia
jakiejś grupy społecznej, reprezentowanej
w powieści przez wybranych bohaterów.
Codzienność, życiowe kłopoty
i radości, wielkie problemy społeczne
– to tematy powieści społeczno-obyczajowej
ukształtowanej w XIX wieku.
Właśnie wtedy powieść stała się ostatecznie,
i do dziś nieodwołalnie, najpopularniejszym
gatunkiem literackim.
Powieść dziś
odznacza się ogromnym bogactwem
tematów, a co się z tym wiąże – odmian
gatunkowych. Są powieści podróżnicze,
sensacyjne, kryminalne,
wojenne, psychologiczne (ukazujące
głównie wewnętrzne życie bohatera).
Przeszłość i przyszłość to sceneria powieści
historycznych i fantastycznonaukowych.
Zdecydowana większość
powieści współczesnych to „zwierciadła
przechadzające się po gościńcu”,
Grupa łowców – malowidło naskalne
(ok. 7500 r. p.n.e.)