182007_preprint his ZR_mntaz

?
z terenów wyżynnych, Nil przedziera się przez kolejne progi
skalne, zwane kataraktami. Na całej długości rzeka tworzy
dolinę usytuowaną między obszarami pustynnymi. W starożytności
Nil zaczynał przybierać w czerwcu, w lipcu
następowały obfite wylewy (dziś rzeka ta jest sztucznie regulowana
przez tamę w Asuanie). Aby opanować wzbierające
wody i maksymalnie skorzystać ze zjawiska wylewu rzeki,
trzeba było prowadzić intensywne prace ziemne. Dolinę
Nilu pokrywała więc sieć kanałów, zapewniających dopływ
wody na pola uprawne. Groble, tamy oraz zbiorniki umożliwiały
gromadzenie wody, a także pozwalały zabezpieczyć
się przed nadmiernym zalaniem. Zbudowanie całości
sieci irygacyjnej wymagało zorganizowanego wysiłku
dużej liczby ludzi, pracujących pod kierownictwem
fachowców rozumiejących prawa rządzące wylewem i znających
się na zagadnieniach inżynieryjnych. Te okoliczności
przyśpieszyły kształtowanie się egipskiej państwowości.
Początkowo nad Nilem powstawały różne ośrodki polityczne – w delcie rzeki oraz w Górnym
Egipcie (Tinis i Abydos). W końcu IV tysiąclecia p.n.e. doszło do ich zjednoczenia. Król Egiptu
nosił odtąd tytuł Pana Obydwu Krajów i koronę symbolizującą Górny i Dolny Egipt. Państwo
egipskie istniało blisko 2,5 tys. lat. W jego dziejach wyodrębnia się epoki świetności przedzielone
okresami upadku oraz praktycznie rozpadu państwowości. Dzieje Egiptu tradycyjnie dzieli się na
okresy panowania 30 dynastii, zgodnie ze schematem chronologicznym opracowanym w III w.
p.n.e. przez kapłana Manethona. Jego spis władców obejmował czasy od pierwszego faraona
o imieniu Menes (lub Narmer) do podboju państwa egipskiego przez Aleksandra Wielkiego.
48