182007_preprint his ZR_mntaz

4
1
1
2 3
w
?
Świadectwem wielkości i potęgi władców Starego Państwa oraz specyficznych egipskich
wyobrażeń dotyczących życia pozagrobowego są słynne piramidy – monumentalne grobowce
faraonów. Władca bowiem musiał mieć grobowiec równie wspaniały jak jego ziemska siedziba.
Piramidy wznoszono po zachodniej stronie Nilu, niedaleko Memfis, gdzie znajdowała się też
rezydencja władców (po wschodniej stronie rzeki). Mimo skromnych możliwości technicznych
Egipcjanie potrafili transportować z dużych odległości wielkie bloki skalne, z których budowano
piramidy. W ich wznoszeniu uczestniczyło wielu ludzi – mieszkańcy wiosek z całego
kraju. W późniejszym okresie, gdy nie stawiano już piramid z kamienia, władców chowano
w okazałych grobowcach kutych w skale i wznoszono im świątynie. Największy zespół takich
grobowców powstał w tzw. Dolinie Królów (na zachodnim brzegu Nilu koło Teb).
Nie tylko faraon, lecz także każdy człowiek powinien był zadbać o zachowanie swego ciała.
W związku z tym Egipcjanie wyspecjalizowali się w mumifikowaniu zwłok – ciało nieboszczyka
poddawano specjalnym zabiegom i balsamowano, by nie nastąpił jego rozkład. Oczywiście nie
każdego było stać na wspaniały grobowiec i mumifikację. Poza władcą mogli tak dbać o swój
pośmiertny los dostojnicy z otoczenia króla, urzędnicy, kapłani oraz ludzie zamożniejsi. Ubodzy
natomiast grzebali zmarłych w gorącym piasku, co powodowało zmumifikowanie zwłok
przez wysuszenie.
Niewątpliwie największym osiągnięciem starożytnego Egiptu było budownictwo. Piramidy
oraz imponujące resztki wielkich świątyń w Karnaku, Luksorze czy Deir el-Bahari przetrwały
do dziś. Nie wpłynęły jednak na budownictwo innych społeczeństw, choć podziwiali je już
starożytni Grecy i Rzymianie. Natomiast rzeźba egipska okresu Nowego Państwa przyczyniła
się w dużej mierze do ukształtowania się starożytnej rzeźby greckiej. Grecy poznali egipskie
52