agkyra_47-2008

Ἄγκυρα Ἐλπίδος
πάει. Καί δέν μπορεῖ νά τό πετύχει ἀπό μόνος
του κανείς αὐτό τό πρᾶγμα, χρειάζεται
σοβαρή βοήθεια. Τή βοήθεια αὐτή μόνο ἕνας
μπορεῖ νά τή δώσει. Ἑκεῖνος πού εἶπε:
«∆εῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι,
κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ.
11, 28). Ἴσως εἶναι τό κομμάτι ἐκεῖνο ἀπό
τό Εὐαγγέλιο πού διάβασα περισσότερο
ἀπό κάθε ἄλλο, κάθε φορά πού αἰσθάνομαι
πολύ κουρασμένος καί σκέφτομαι ὅτι ἄν δέν
ὑπῆρχε αὐτό τό: «∆εῦτε πρός με πάντες οἱ
κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω
ὑμᾶς» θά ἔπρεπε νά αὐτοκτονήσω.
Καί πάλι λίγο ἀργότερα λέει ὁ Ἴδιος στό ἴδιο
χωρίο τοῦ κατά Ματθαῖον Εὐαγγελίου: «ὁ
γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου
ἐλαφρόν ἐστιν» (Ματθ. 11, 30). Τελικά δέν
εἶναι πολύ δύσκολο νά πάρει κανείς τό Σταυρό,
τό φορτίο εἶναι πολύ ἐλαφρύ, τό πιστεύουμε
ὅμως;
Ἡ ἀγαλλίαση λοιπόν τοῦ θανάτου εἶναι
σωστή, ἀλλά ὑπό ὅρους. Καί εἶναι ἀληθινή
τόσο γιά τόν κοιμηθέντα ὅσο καί γιά
τούς ἐναπομένοντας. Γιά τόν κοιμηθέντα
νομίζω ὅτι εἴπαμε πάρα πολλά ἤδη. Θά
ἔπρεπε νά εἶχε προετοιμάσει τόν ὁδόν του
σ᾽ αὐτή τή ζωή, γιατί μετά, στήν ἄλλη ζωή,
οὐκ ἔστι μετάνοια. Γιά τούς ἐναπομένοντας
ἀπομένει ὁ θρῆνος, τόν ὁποῖο βιώνουμε
καί ζοῦμε καθημερινά σέ πολλές κηδεῖες,
εἰδικά δέ στίς Κλινικές μας εἶναι πραγματικά
καθημερινό φαινόμενο. Ἀλλά καί
πάλι ὑπάρχουν δύο εἰδῶν θρῆνοι. Ὁ θρῆνος
τῆς ἀπελπισίας, τόν ὁποῖο δυστυχῶς οἱ περισσότεροι
ἐξ ἡμῶν ἐξασκοῦν καί πού
εἶναι μέ ἄλλα λόγια, τό ἴδιο πρᾶγμα πού
εἶπε τό ποίημα τοῦ Πόε «νικηφόρο σκουλήκι».
Καί εἶναι καί ὁ θρῆνος τῆς χαρμολύπης.
Εἶναι λυπηρό νά ἀποχωρίζεσαι τό
ἀγαπημένο σου πρόσωπο, αὐτό πού ἔφυγε,
ἀλλά εἶναι χαρά αὐτό τό πρᾶγμα. Ποιά
εἶναι αὐτή ἡ χαρμολύπη; Ὑπάρχει κανένα
ἁπτό παράδειγμα; Νομίζω ὑπάρχει. Εἶναι τό
ἴδιο συναίσθημα πού αἰσθάνθηκαν ὁ
Λουκᾶς καί ὁ Κλεόπας στό δρόμο γιά τούς
Ἐμμαούς, ὅταν ἀπεκαλύφθη ποιός ἦταν ὁ
συνομιλητής τους καί εἶδαν τή δόξα του γιά
λίγο, αἰσθάνθηκαν ταυτόχρονα τρομερή
χαρά καί ταυτόχρονα μεγάλη λύπη γιατί
τόν ἔχασαν. Εἶναι τό ἴδιο πρᾶγμα πού ἔζησαν
οἱ Ἀπόστολοι μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ
Χριστοῦ, ὅταν παρουσιαζόταν σ᾽ αὐτούς καί
ἔβλεπαν ἕνα μέρος τῆς δόξης του, πρίν ἀπό
τήν Πεντηκοστή, γιατί μετά ἔγιναν Θεόπτες
μέ τή Μεταμόρφωσή Του οὕτως ἤ ἄλλως.
Αἰσθάνονταν τόν Χριστό ὡς ἄφατο χαρά
καί ὡς ἄφατη λύπο. Αὐτή λοιπόν εἶναι ἡ
χαρμολύπη αὐτή πού θά πρέπει νά συνοδεύει
τόν θρῆνο αὐτῶν γιά τούς ὁποίους θά
πρέπει νά ἀγαλλώμεθα ὅταν πεθαίνουν.
Τελικά τί θά διαλέξουμε; Εἶναι ἀποκλειστικά
στό χέρι μας. Εἶναι τό μεγαλύτερο
δῶρο, ἴσως ὅμως καί τό πιό σκληρό δῶρο
πού ἔδωσε ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο: Ἡ ἐλευθερία
του. Τοῦ ἔδωσε τήν ψυχή γιά νά διαλέξει
ἀλλά τόν ἄφησε ἀπόλυτα ἐλεύθερο
γιά νά κάνει τήν ἐπιλογή του. Καί μέ αὐτή
τήν ἀπόλυτη ἐλευθερία ἐτόνισε τήν ἀπόλυτη
ἀγάπη του πρός τόν ἄνθρωπο. ∆έν
μπορεῖς νά ἀγαπᾶς ἕναν ἄνθρωπο ἐάν
δέν τοῦ ἐπιτρέπεις νά εἶναι ἐλεύθερος καί
ὁ Θεός μᾶς τό ἀπέδειξε αὐτό τό πρᾶγμα,
ἀφήνοντάς μας νά διάλέξουμε καί τό
θρῆνο τῆς ἀπελπισίας, ὅ,τι θέλουμε.
Θά μοῦ ἐπιτρέψετε τελειώνοντας νά
σᾶς διαβάσω δύο μικρά κομματάκια πού
δείχνουν πῶς πρέπει νά πεθαίνουμε. Εἶναι
ἀπό ἕνα τά ὡραιότερα βιβλία, τό Γεροντικό,
μέ ἀποφθέγματα ἀπό τή ζωή τῶν
Ἁγίων, καί πολλά ἀπό αὐτά ἀναφέρονται
στόν θάνατο. Θά σημειώσουμε μόνο δύο:
Τό ἕνα ἀφορᾶ τόν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας
τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Ἐλεήμονα,
ὁποῖος γιά νά χαράξει βαθειά στό μυαλό
του τή μνήμη τοῦ θανάτου καί νά τόν ἔχει
συνεχῶς μπροστά του, πρόσταξε νά κτίσουν
τόν τάφο του, ἀλλά νά μήν τόν τελειώσουν
καί νά τόν ἀφήσουν μισοτελειωμένο.
Ὕστερα ἔδωσε ἐντολή σ᾽ αὐτούς πού ἔφτιαξαν
τόν τάφο, σέ κάθε ἐπίσημη γιορτή νά
ἔρχονται μπροστά σέ ὅλους τούς συγκεντρωμένους
γιά τή γιορτή καί νά τοῦ λένε:
«Ὁ τάφος σου ∆έσποτα εἶναι ἀκόμα μισοτελειωμένος.
Ἐπίτρεψέ μας νά πᾶμε νά τόν