agkyra_47-2008

Ἄγκυρα Ἐλπίδος
τόν ἴδιο τόν Θεό.
Αὐτή τήν αἴσθηση ἐσωτερικῆς πληρότητας καί πνευματικῆς ἀναγεννήσεως περιγράφουν
οἱ θαυμάσιοι ὕμνοι τῶν Χριστουγέννων, πού ἔγραψαν μεγάλοι Πατέρες καί
Ὑμνογράφοι, γιατί βίωσαν τό μυστήριο καί ἐκφράζουν τήν προσωπική τους ἐμπειρία.
«Ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται
εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Ἰωάν. 3,5), εἶπε ὁ Κύριος στόν Νικόδημο.
Μετά τή δημιουργία τοῦ ὁρατοῦ κόσμου, ὅλα τά πράγματα καί φαινόμενα εἶναι ἐπαναλαμβανόμενα.
Τίποτα ἀπολύτως καινούριο καί μοναδικό. Ἡ κτίση εἶναι ἡ ἴδια, ὅπως
τήν δημιούργησε ὁ Θεός. Ἡ διαφορά εἶναι ὅτι κι αὐτή ζεῖ τή φθορά καί τή θλίψη μαζί
μέ τόν ἄνθρωπο πού ἔπεσε στήν ἁμαρτία καί χωρίστηκε ἀπ᾽ τόν Θεό. Μέ τήν ἐνανθρώπηση
τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος ἐπαναπροσλαμβάνεται ἀπ᾽ τόν ἄκτιστο Θεό, πού παίρνει
τή κτιστή ἀνθρώπινη φύση καί δίνει στόν πεπτοκότα ἄνθρωπο τή δυνατότητα νά
θεωθεῖ κατά χάριν. Αὐτή ἡ πρόσληψη, ἡ συνύπαρξη, ἡ συμπόρευση, ἀφοῦ «τό γάρ ἀπρόσληπτον
καί ἀθεράπευτον», ἡ θεραπεία καί ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τό νόημα
καί ἡ οὐσία τῆς Θείας Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ σήμερα.
Μ᾽ αὐτή τήν ἔννοια ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξε καί θά ὑπάρχει ἡ μεγαλύτερη
πρόκληση μέσα στήν ἱστορία.
Πρόκληση γιά τό θρησκευτικό, πολιτικό, κοινωνικό κατεστημένο τῆς ἐποχῆς ἐκείνης
γι᾽ αὐτό καί δέν ὑπῆρχε τόπος γιά κατάλυμα στό Θεό. Ἡ ἡγεσία τότε βασάνιζε τούς
ἀνθρώπους μέ τήν Ἰουδαϊκή τυπολατρεία, τή φαρισαϊκή ὑποκρισία, τή νομικιστική
ἑρμηνεία τοῦ δικαίου.
Ἦταν πρόκληση γιά τήν κοινωνική συνοχή, τήν ὁποία ὅμως ἐξασφάλιζε ἡ τυραννία
καί ἡ ἐπιβολή τῶν ὅπλων, ἀφοῦ οἱ λαοί ἦταν ὑπόδουλοι στούς Ρωμαίους.
Ἦταν πρόκληση γιά τήν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια, ἀφοῦ οἱ γυναῖκες καί τά παιδιά
ἦταν res=πρᾶγμα πρός διαπραγμάτευση καί ἐπιτρέπονταν ἀκόμα καί οἱ ἀνθρωποθυσίες.
Ὁ Χριστιανισμός μέ τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ κατήργησε τίς ἀνθρωποθυσίες, τίς θρησκεῖες
οἱ ὁποῖες ἐκμεταλλεύονταν τούς ἀνθρώπους καί ἀνέτρεψε τά τυραννικά καθεστῶτα,
πού βασάνιζαν καί ὑποβάθμιζαν τήν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια.
Ἡ Γέννηση τοῦ Κυρίου ἀνέτρεψε ὅλα τά θρησκευτικά, κοινωνικά καί ἀνθρωποκεντρικά
κατεστημένα καί ἔδωσε νέο νόημα στήν ἀξία τῆς ζωῆς καί στήν ἀξία τοῦ
ἀνθρωπίνου προσώπου.Ὁ Ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶπε: «πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπί τήν
γῆν, καί τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη!» (Λουκ. 12,49).
Τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ συνεχίζεται καί σήμερα στήν Ἐκκλησία Του, στίς καρδιές τῶν
βαπτισμένων καί ἀγωνιζομένων παιδιῶν Του. Συνεχίζει νά ἐπεκτείνεται μέσα στόν
κόσμο καί στήν ἱστορία τοῦ κόσμου. Καί σήμερα ἀποτελεῖ πρόκληση σέ ὅλα τά ἐπιπεδα
τῆς ἐνδοκοσμικῆς αὐτονόμησης, τῆς αὐτοδικαίωσης, τοῦ αὐταρχισμοῦ καί τῆς
βιαιότητας.
Ὁ σημερινός ἄνθρωπος ἀρέσκεται στό ἐπίπεδο σχῆμα, δηλαδή στήν αἰσθησιακή ἀπόλαυση,
στήν ἐλεύθερη ἱκανοποίηση τῶν αἰσθήσεων, στή μαγεία τοῦ πλούτου, στήν
ἀπόλαυση τοῦ ὑπερκαταναλωτισμοῦ, στήν ἄκρατη λογοκρατία καί ἐγωπάθεια. Χρυσώνει
τίς ἁλυσίδες τῆς φυλακῆς του καί ζαχαρώνει τό χάπι του καί ἐθελοτυφλεῖ στίς
ψυχοπνευματικές ἀνάγκες τοῦ ἐσωτερικοῦ ἑαυτοῦ του.