NYXmag SAYI 006

Merhametli Büyük Abi
3 kardeşim daha vardı. Güzel bir köyde bir evin bahçesinde doğmuştuk. Kısa bir süre sonra evdeki insanlardan
biri bizi istemediğini söylemeye başladı. Bir gün “Götür onları yoksa atacağım” dediğini duyduk. Kime söylüyordu?
“Herhalde bize yemek veren iyi adama söylüyor” demişti kardeşim.
O kadın, annemiz her yemek aramaya gittiğinde, bizi bahçenin uzak köşelerine bırakıp yattığımız yeri süpürüyordu.
Her birimiz korkudan ağlamaya başladığımız zaman annem koşa koşa gelip telaşla bizi bir araya toplamaya
çalışıyordu.
Sonunda bir gün, iyi adamın ortalarda görünmediği bir zamanda, bizi evden çok uzak bir yere götürüp bıraktı. O kadar
uzaktı ki annemiz bizim çığlıklarımızı duyup da gelemedi sanırım.
Ağaçlıklı, dikenli ve nemli bir yer. Orada geçirdiğim zamanı hatırladığımda çok korkuyorum hala.
Çok korkuyorduk… Çok acıkmıştık… Annem daha avlanmayı öğretmemişti ki bize. Eve dönebilmek için yollar
aramaya başladık. Her birimiz çığlık atarak dikenli bitkilerin arasında ilerlemeye çalıştık. Çok geçmeden de birbirimizi
kaybettik.
En çelimsizleri bendim. Boyumu aşan dikenli otların arasında bağırıp duruyordum "Miyav miyav miyav " diye. Önüme
ne geldiyse yemeye çalıştım. Ama hiçbiri güzel kokmuyordu. Yoksa bunlar yenmiyor muydu? Annemin bize öğretecek
çok şeyi vardı belli ki ama o kadar zamanı olmamıştı.
Yürüdükçe nemin arttığını fark ettim. Su bulmuştum. Çokça içtim. Kardeşlerime de haber vermek istedim ama onları
nasıl bulacaktım ki…
Yine de bağırmaya başladım. Annemin uzakta olduğunu biliyordum ama belki kardeşlerim beni duyabilirdi.
"Miyaavvvv, miyaavvvv"
Bu sırada insan sesi duydum. Korktum hemen sustum. Ya bizi buraya atan kişi geri geldiyse diye düşündüm. Ama
beni duymuşlardı galiba. İçlerinden biri "Nerede bu?" dedi. Diğeri "Pisi pisi "... Beni arıyorlardı. İçimden bir ses onlara
güvenebileceğimi söyledi. Tekrar bağırmaya başladım "Miyyaaaaaav"
NYX
240