Lotnictwo Aviation Internartional 11/2023

Vol. IX, nr 11 (99) 

LISTOPAD 2023 

Numer 11 

ISSN 2450–1298 

nakład: 14.5 tys egz. 

Zdjęcie okładkowe: 

Leonardo AW149. Fot. Paweł Bondaryk 

Aktualności wojskowe 

Paweł Henski, Krzysztof Kuska............ 4 

Brytyjskie myśliwce Eurofighter 

Typhoon w Polsce 

Łukasz Pacholski.................................... 8 

Pierwszy KC-135R z systemem 

RTIC w USAFE 

Paweł Henski 11 

PZL Mielec zwiększa udział 

w produkcji F-16 

Łukasz Pacholski.................................. 12 

W numerze 

Program Gripen. Nadchodzi 

trzecia generacja 

Krzysztof Kuska....................................28 

28 

Redaktor naczelny 

Jerzy Gruszczyński 

jerzy.gruszczynski@zbiam.pl 

Korekta 

Stanisław Kutnik 

Redakcja techniczna 

Adam Mojski, 

redakcja.techniczna@zbiam.pl 

Stali współprawcownicy 

Piotr Abraszek, Paweł Bondaryk, Piotr Butowski, 

Robert Czulda, Jerzy Gotowała, Paweł Henski, 

Andrzej Kiński, Jerzy Liwiński, Marek Łaz, 

Edward Malak, Łukasz Pacholski, 

Michał Petrykowski, Miłosz Rusiecki. 

Wydawca 

Zespół Badań i Analiz Militarnych Sp. z o.o. 

ul. Anieli Krzywoń 2/155 

01-391 Warszawa 

office@zbiam.pl 

Biuro 

ul. Bagatela 10/17 

00-585 Warszawa 

Dział reklamy i marketingu 

Andrzej Ulanowski 

andrzej.ulanowski@zbiam.pl 

Dystrybucja i prenumerata 


Reklamacje 


Prenumerata 

realizowana przez Ruch S.A: 

Zamówienia na prenumeratę w wersji 

papierowej i na e-wydania można 

składać bezpośrednio na stronie 

www.prenumerata.ruch.com.pl 

Ewentualne pytania prosimy kierować 

na adres e-mail: prenumerata@ruch.com.pl lub 

kontaktując się z Telefonicznym 

Biurem Obsługi Klienta pod numerem: 

801 800 803 lub 22 717 59 59 

– czynne w godzinach 7.00–18.00. 

Koszt połączenia wg taryfy operatora. 

Copyright by ZBiAM 2023 

All Rights Reserved. 

Wszelkie prawa zastrzeżone 

Przedruk, kopiowanie oraz powielanie na inne rodzaje 

mediów bez pisemnej zgody Wydawcy 

jest zabronione. Materiałów niezamówionych, 

nie zwracamy. Redakcja zastrzega sobie prawo 

dokonywania skrótów w tekstach, zmian tytułów 

i doboru ilustracji w materiałach niezamówionych. 

Opinie zawarte w artykułach są wyłącznie opiniami 

sygnowanych autorów. Redakcja nie ponosi 

odpowiedzialności za treść zamieszczonych ogłoszeń 

i reklam. Więcej informacji znajdziesz na naszej 

nowej stronie: 

www.zbiam.pl 

C-130 Hercules: 

wersje wsparcia artyleryjskiego 

USAF kontynuują modernizację 

samolotów C-130H Hercules 

Paweł Henski........................................ 15 

20 

Aktualności kosmiczne 

Waldemar Zwierzchlejski.................... 16 

Aktualności cywilne 

Paweł Bondaryk.................................... 17 

Pierwsze AW149 dla 25. 

Brygady Kawalerii Powietrznej 

Adam Gołąbek, Andrzej Wrona..........20 

Zapraszamy na nasz fanpage 

facebook.com/lotnictwoaviationinternational 

36 44 

60 

Suchoj Su-34 z bombą 

kierowaną UMPK 

Piotr Butowski....................................... 36 

Rosyjskie lotnictwo Floty 

Czarnomorskiej przeciwko 

ukraińskim kutrom 

bezzałogowym 

Piotr Butowski.......................................44 

Flota linii lotniczych 2023 

Jerzy Liwiński.......................................48 

C-130 Hercules: wersje 

wsparcia artyleryjskiego (1) 

Paweł Henski........................................60 

Junkers Ju 287. Niedoszły 

niemiecki odrzutowy 

bombowiec (2) 

Hubert Michalski.................................. 76 

www.zbiam.pl Lotnictwo Aviation International 3

Aktualności wojskowe 

W pierwszej połowie 

października cztery 

samoloty Eurofighter 

Typhoon FGR4 z Royal 

Air Force wykonywały 

loty z 31. BLT 

w Poznaniu-Krzesinach. 

W czasie pobytu 

piloci brytyjscy 

ćwiczyli m.in. walki 

powietrzne z polskimi 

kolegami. 

Brytyjskie myśliwce 

Eurofighter Typhoon w Polsce 

Łukasz Pacholski 

1 października do 31. Bazy Lotnictwa Taktycznego w Poznaniu-Krzesinach przyleciały 

cztery wielozadaniowe samoloty bojowe Eurofighter Typhoon FGR4 należące do Royal 

Air Force. Przez okres dwóch tygodni brytyjscy piloci operowali w polskiej oraz litewskiej 

przestrzeni powietrznej współpracując z sojusznikami z Polski, Włoch, Hiszpanii 

i Stanów Zjednoczonych. 

Brytyjski kontynent wojskowy, w ramach operacji 

„Carson”, został przebazowany do Poznania-Krzesin 

z bazy lotniczej Akrotiri na Cyprze. Niezbędny 

sprzęt techniczny wraz z personelem przyleciał na pokładzie 

ciężkiego samolotu transportowego Boeing C-17A Globemaster 

III. Całość należała do 2. Dywizjonu RAF, który 

obecnie stacjonuje na Cyprze i wspiera społeczność międzynarodową 

w walce z islamskimi fundamentalistami na 

Bliskim Wschodzie. Obecność w Polsce była elementem globalnych 

ćwiczeń Royal Air Force, ponieważ poza zespołem 

skierowanym do naszego kraju, druga grupa samolotów 

Eurofighter Typhoon została przebazowana do Malezji, aby 

uczestniczyć w międzynarodowych manewrach „Bersama 

Lima”. Jednocześnie była to także okazja do przetestowania 

koncepcji ACE (Agile Combat Employment), która zakłada 

uniemożliwienie potencjalnemu przeciwnikowi zniszczenie 

sił na ziemi dzięki elastycznemu, ciągłemu, przemieszczaniu 

niewielkich grup samolotów, przy zachowaniu zdolności 

do utrzymania wymaganego tempa operacyjnego 

przy minimalnym wsparciu naziemnym. 

Po przybyciu do Polski szef sztabu brytyjskiego kontyngentu 

wojskowego w Poznaniu-Krzesinach, major Mc- 

Guigan, powiedział: Wielką Brytanię i Polskę łączy historyczne 

partnerstwo w dziedzinie obronności i bycie częścią 

przebazowania, które pokazuje nasze niezachwiane zaangażowanie 

w utrzymanie tych głębokich więzi, to zaszczyt. 

Z niecierpliwością czekamy na dalsze wzmacnianie tych 

bezcennych relacji poprzez wspólne szkolenia, aby osiągnąć 

jeden z naszych wspólnych celów, jakim jest wzmocnienie 

bezpieczeństwa wschodniej flanki NATO. 

Jak wskazuje komunikat Royal Air Force, brytyjscy piloci 

w czasie obecności w Polsce, realizowali ćwiczenia obejmujące 

podnoszenie kwalifikacji w zakresie prowadzenia walk 

powietrznych. Symulowane potyczki odbywały się z lotnikami 

z Polski (F-16 Jastrząb), Włoch (F-35A Lightning II 

należące do włoskiego kontyngentu wojskowego stacjonującego 

w 22. Bazie Lotnictwa Taktycznego w Malborku), 

Stanów Zjednoczonych (F-16 Fighting Falcon należące do 

amerykańskiego kontyngentu wojskowego stacjonującego 

w 33. Bazie Lotnictwa Transportowego w Powidzu) 

8 

Lotnictwo Aviation International LISTOPAD 2023

PRZEMYSŁ LOTNICZY 

W PZL Mielec docelowo 

powstawać 

będzie między 70 

a 80%. struktury 

kadłuba wielozadaniowego 

samolotu 

bojowego F-16. Plan 

ten spółka ma zamiar 

zrealizować do końca 

przyszłego roku. 

Obecnie jest to około 

50%. 

PZL Mielec 

zwiększa udział w produkcji F-16 

Łukasz Pacholski 

29 sierpnia w należących do korporacji Lockheed Martin Polskich Zakładach Lotniczych 

Sp. z o.o. w Mielcu uroczyście zaprezentowano pierwszą, ukończoną w Polsce, tylną sekcji 

kadłuba wielozadaniowego samolotu bojowego F-16 Block 70/72. W wydarzeniu tym 

wzięła udział niewielka grupa dziennikarzy, w tym wysłannik miesięcznika „Lotnictwo 

Aviation International”. 

Sierpniowa uroczystość dotyczyła pierwszej tylnej sekcji 

kadłuba, ale już wcześniej, bo w marcu bieżącego 

roku, do Stanów Zjednoczonych dostarczono dwa 

inne elementy struktur kadłubowych wyprodukowanych 

w Mielcu – mowa o przedniej sekcji oraz elementach sekcji 

środkowej. Docelowym miejscem dostaw jest linia montażu 

ostatecznego, która znajduje się w zakładach Lockheed 

Martin w Greenville w stanie Karolina Południowa. Obecnie 

w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu powstaje 

około 50% struktur kadłubowych (tylna sekcja kadłubowa, 

przednia sekcja kadłuba, panele kabiny pilota oraz sekcje 

centralne), natomiast wraz z rozbudową potencjału wskaźnik 

ten wzrośnie do między 70 a 80%. Taki poziom ma zostać 

osiągnięty do końca przyszłego roku. 

Jedynymi elementami struktury kadłuba, które nie będą 

produkowane w Mielcu, będą wlot powietrza do silnika, nosowa 

osłona stacji radiolokacyjnej oraz elementy charakterystycznego 

„garbu”, który kryje przestrzeń na dodatkowe 

elementy wyposażenia pokładowego. Dotychczas Lockheed 

Martin zamówił w Mielcu około 50 kompletów struktur, 

które będą wykorzystywane w bieżącym procesie montażu 

poszczególnych egzemplarzy – średnio w miesiącu z Polski 

mają być wysyłane cztery komplety. Co podkreślają 

pracownicy mieleckich zakładów, pomimo dużej skali produkcji, 

trudno mówić tu o standaryzacji poszczególnych 

elementów – dotychczasowi klienci, poza Tajwanem, zamówili 

bowiem niewielkie partie samolotów, które różnią 

się od siebie szczegółami. Jest to zrozumiałe, biorąc pod 

uwagę liczbę opcjonalnego wyposażenia dodatkowego, ale 

na etapie produkcji sekcji powoduje to spore komplikacje 

i stanowi wyzwanie technologiczne, do którego załoga zakładu 

w Mielcu jest jednak dobrze przygotowana. Zresztą 

zwiedzając halę produkcyjną goście mogli zapoznać się 

z postępami procesu produkcji różnych sekcji strukturalnych 

dla kilkunastu egzemplarzy F-16 zamówionych przez 

klientów. 

Polskie Zakłady Lotnicze Sp. z o.o. w Mielcu to największy, 

poza Stanami Zjednoczonymi, zakład produkcyjny 

korporacji Lockheed Martin. W ciągu ostatnich lat słynął 

przede wszystkim z realizacji dwóch programów – produkcji 

lekkich samolotów wielozadaniowych krótkiego startu 

i lądowania M-28 Skytruck, które są systematycznie kupo- 

12 


Śmigłowce 

Pierwsze AW149 

dla 25. Brygady Kawalerii Powietrznej 

Adam Gołąbek, Andrzej Wrona 

30 października br. na lotnisku Nowy Glinnik żołnierze 7. Dywizjonu Lotniczego wchodzącego 

w skład 25. Brygady Kawalerii Powietrznej odebrali pierwsze dwa z 32 zamówionych śmigłowców 

wielozadaniowych Leonardo Helicopters AW149. Umowa na AW149 wraz z towarzyszącymi pakietami 

logistycznym i szkoleniowo-symulatorowym ma wartość 8,25 miliarda złotych i została zawarta 

1 lipca 2022 r. z zakładami WSK „PZL-Świdnik” SA, które należą do włoskiego koncernu i docelowo 

mają produkować śmigłowce AW149. Jedynie pierwsze egzemplarze AW149 dla Sił Zbrojnych RP 

mają zostać wykonane przez wytwórnię we włoskim Varese-Venegono. Pakiet logistyczny obejmuje 

zapasy części zamiennych i eksploatacyjnych, a także sprzęt do obsługi naziemnej śmigłowców. Pakiet 

szkoleniowo-symulatorowy obejmuje z kolei kompleksowe przeszkolenie pilotów i personelu 

technicznego oraz dostawę zestawu zaawansowanych symulatorów i sprzętu szkoleniowego. 

W 

uroczystym przekazaniu pierwszych dwóch śmigłowców 

wielozadaniowych AW149 żołnierzom 

25. Brygady Kawalerii Powietrznej (BKPow) 

uczestniczyli: wicepremier i minister Obrony Narodowej 

Mariusz Błaszczak, wiceminister finansów Artur Soboń, szef 

Agencji Uzbrojenia generał brygady Artur Kuptel, dowódca 

25. BKPow pułkownik Tomasz Białas, przedstawiciele 

Leonardo Helicopters, WSK „PZL-Świdnik” SA, oficerowie 

25. BKPow, zaproszeni goście oraz media branżowe. 

W trakcie uroczystości związanej z dostarczeniem pierwszych 

śmigłowców wielozadaniowych AW149 dla Sił 

Zbrojnych RP jako pierwszy zabrał głos wicepremier i minister 

Obrony Narodowej Mariusz Błaszczak, który podczas 

spotkania z żołnierzami 25. Brygady Kawalerii Powietrznej 

powiedział m.in.: 

Wszyscy zdajemy sobie sprawę z zagrożeń, jakie stoją 

przed Polską. Za naszą wschodnią granicą toczy się wojna. 

Bliski Wschód także jest miejscem w, którym toczy się wojna, 

są bardzo silne napięcia w regionie Azji. To wszystko 

powoduje, że perspektywy rozwoju sytuacji na arenie międzynarodowej 

nie są dobre. Jedyną skuteczną odpowiedzią 

na te zagrożenia jest wzmacnianie Wojska Polskiego. Dlate- 

Do 25. BKPow 

przybyły pierwsze 

dwa spośród 32 

zakontraktowanych 

w ubiegłym roku 

śmigłowców wielozadaniowych 

AW149. 

Cała dostawa ma zostać 

zrealizowana w 

latach 2023-2029. 

Śmigłowce AW149 

w konfiguracji dla 

SZ RP, są wyposażone 

m.in. w systemy obserwacyjne, 

uzbrojenie 

strzeleckie, kierowane 

i niekierowane 

pociski rakietowe 

oraz środki obrony 

własnej. 

20 


Na tropach postępu 

Program Gripen 

Nadchodzi trzecia generacja 

Krzysztof Kuska 

Wspólny lot szwedzkiego 

(na pierwszym 

planie) i brazylijskiego 

wielozadaniowego 

samolotu bojowego 

Saab Gripen E. 

Wielozadaniowy samolot bojowy Saab JAS-39E/F Gripen (Gripen E/F), to ostatni etap długiej drogi, 

jaką przeszedł szwedzki przemysł lotniczy w ostatnich kilkudziesięciu latach. Jego korzeni należy 

upatrywać w maszynach Viggen i Draken, na których sprawdzano różnorakie układy aerodynamiczne 

i rozwiązania konstrukcyjne i na których wychowywały się kolejne pokolenia inżynierów. Sama 

nazwa Gripen też jest bardzo szwedzka, ponieważ pochodzi od Gryfa znajdującego się w herbie firmy 

Saab i co ciekawe została wybrana w ramach publicznego konkursu. W pełnej nazwie samolotu 

mamy jeszcze skrót JAS wywodzący się od szwedzkich słów Jakt, Attack, Spaning – myśliwski, szturmowy, 

rozpoznawczy. Z kolei numer 39 w nazwie samolotu odzwierciedla kolejny typ, jaki powstał 

w firmie Saab. 

Mając pewne doświadczenia z samolotami Viggen 

i Draken Szwedzi postanowili zbudować maszynę 

lekką, ale o dużym udźwigu i szerokich możliwościach. 

Oczywiście nie mogło się obyć bez pomocy partnerów 

zewnętrznych, gdyż pomimo wielkiego zaawansowania 

technologicznego, nawet szwedzki przemysł zbrojeniowy nie 

był w stanie w momencie projektowania Gripena dostarczyć 

odpowiedniego silnika. Szwedzi zwrócili się więc do Stanów 

Zjednoczonych, czyli naturalnego kierunku w tamtym czasie, 

ale zakup licencji nie oznaczał jeszcze produkcji silnika. 

Jednostka napędowa General Electric F404J musiała przejść 

pewne modyfikacje dostosowujące ją w większym zakresie 

do szwedzkich warunków wykonywania operacji lotniczych. 

Otrzymała ona oznaczenie Volvo Aero RM12. Nowy szwedzki 

wielozadaniowy samolot bojowy miał być w swych założeniach 

tani w zakupie i utrzymaniu oraz łatwy w obsłudze 

w warunkach polowych. Duży nacisk położono na szybkie 

odtwarzanie gotowości do kolejnego lotu. Czas ten nie przekracza 

10-20 minut (tankowanie i uzupełnienie zużytego 

uzbrojenia). Przy koncepcji działania w rozproszeniu (w celu 

zachowania żywotności) i korzystania z drogowych odcin- 

ków lotniskowych (system Bas 90) aspekt ten miał, i nadal 

ma duże znaczenie. 

Podstawowym wymogiem przy projektowaniu Gripena 

nowej generacji, było dostosowanie samolotu do wojny 

sieciocentrycznej. W założeniach chodziło o zmaksymali- 

Szwedzka linia produkcyjna 

samolotów 

Gripen E będzie 

czynna jeszcze kilka 

lat, ale firma Saab już 

dziś musi poszukiwać 

kolejnych klientów 

eksportowych. 

28 


WOJNy i konflikty 

Suchoj Su-34 

z bombą kierowaną UMPK 

Piotr Butowski 

6 października 2023 r., w serii swoich wizyt w zakładach przemysłu obronnego, rosyjski minister 

obrony Siergiej Szojgu odwiedził Nowosybirski Zakład Lotniczy imienia W. P. Czkałowa, produkujący 

samoloty myśliwsko-bombowe Su-34. Wskazując na jeden ze znajdujących się w hali produkcyjnej 

samolotów, Szojgu nazwał Su-34 z bombą UMPK „podstawowym koniem roboczym” wojny 

z Ukrainą. Do miana konia roboczego może pretendować jeszcze kilka typów sprzętu latającego, 

w tym samolot szturmowy Su-25 oraz śmigłowiec bojowy Ka-52, ale teraz zajmijmy się Su-34. 

Samolot myśliwsko- 

-bombowy Su-34 jest 

„koniem roboczym” 

rosyjskiego lotnictwa 

wojskowego w wojnie 

z Ukrainą. 

Suchoj Su-34 to samolot myśliwsko-bombowy wywodzący 

się z myśliwca Su-27 i będący następcą 

bombowca taktycznego Su-24M. Samolot ma przede 

wszystkim za zadanie izolację rejonu działań bojowych, 

co polega na odcięciu wojsk przeciwnika od zaopatrzenia 

z tyłu. W tym celu Su-34 ma niszczyć ważne obiekty, węzły 

komunikacyjne, transporty wojskowe, składy itp., kilkaset 

kilometrów za linią frontu. Lecąc na małej wysokości 

z czterema tonami uzbrojenia Su-34 ma promień działania 

600 km, a na dużej wysokości – 1100 km. Formalnie do 

Ten samolot Su-34, 09, RF-93838 należy do 559. pułku lotnictwa 

bombowego WKS FR w Morozowsku. 

36 


WOJNy i konflikty 

Rosyjskie lotnictwo Floty Czarnomorskiej 

przeciwko ukraińskim kutrom bezzałogowym 

Piotr Butowski 

Śmigłowiec dozoru 

radiolokacyjnego 

bazowania pokładowego 

Ka-31 demonstruje 

antenę radaru 

E801 Oko w położeniu 

roboczym. 

Dużym zaskoczeniem wojny rosyjsko-ukraińskiej są znaczące straty ponoszone przez Marynarkę 

Wojenną Federacji Rosyjskiej w starciu z Ukrainą – właściwie nie mającą floty wojennej. 

Po spektakularnym zatopieniu 13 kwietnia 2022 r. okrętu flagowego Floty Czarnomorskiej, 

krążownika Moskwa, jeszcze wielokrotnie atakowane były rosyjskie okręty, infrastruktura 

brzegowa, a także most łączący Rosję z Krymem. Środki ataku są różne: pociski balistyczne 

Toczka-U, lotnicze pociski samosterujące Storm Shadow/Scalp EG, a most krymski zaatakowany 

został przez samochód ciężarowy wypełniony ładunkiem wybuchowym. 

Niezwykłym uzbrojeniem użytym przeciwko rosyjskiej 

flocie są niewielkie bezzałogowe jednostki pływające 

– na powierzchni, częściowo zanurzone lub 

podwodne. Takie pojazdy nie są nowością; zdalnie sterowane 

przewodowo i wypełnione ładunkiem wybuchowym 

motorówki były stosowane jeszcze przez Niemców podczas 

I wojny światowej. Jednakże obecne ukraińskie kutry bezzałogowe 

mają kilka cech, jakie je wyróżniają. Po pierwsze, 

są to w większości konstrukcje od podstaw projektowane do 

tego celu, a nie zaadaptowane już istniejące łodzie. Po drugie, 

nigdy wcześniej takie jednostki nie były wykorzystywane 

na tak dużą skalę. Po trzecie – kutry bezzałogowe nigdy 

Ka-27 należący do 318. Samodzielnego Mieszanego Pułku Lotniczego 

w Kaczy staruje z pokładu okrętu Floty Czarnomorskiej. 

44 


Siły powietrzne 

1 

C-130 Hercules: 

wersje wsparcia artyleryjskiego 

Paweł Henski 

W latach 1964–1975, podczas wojny w Azji Południowo-Wschodniej, siły powietrzne Stanów Zjednoczonych 

(USAF) wprowadziły w życie koncepcję samolotu wsparcia artyleryjskiego typu gunship. 

Do służby weszły maszyny uzbrojone w broń lufową takie jak AC-47D Spooky, AC-119G Shadow i AC- 

-119K Stinger, jak również przenoszące wyłącznie bomby AC-123K (NC-123K) Black Spot. Ostatecznie 

jednak to średni samolot transportowy C-130 Hercules, zmodyfikowany jako gunship AC-130, 

okazał się platformą o największym potencjale i możliwościach bojowych. Powstały kolejne, coraz 

bardziej zaawansowane wersje, oznaczone jako AC-130A, AC-130E i AC-130H. Uzbrojenie pokładowe 

Herculesów wsparcia artyleryjskiego przeszło ewolucję od karabinów maszynowych kal. 7,62 mm 

i działek kal. 20 mm, przez działa kal. 40 mm, aż do haubic kal. 105 mm. Gunshipy AC-130 okazały 

się niezwykłe skuteczne w zwalczaniu celów naziemnych, szczególnie najsilniej uzbrojona wersja 

AC-130H Spectre. Pomimo upowszechniania się kierowanego uzbrojenia lotniczego, sprawdzona 

w boju koncepcja „latającej artylerii” do dzisiaj nic nie straciła na swojej atrakcyjności. Herculesy 

wsparcia artyleryjskiego na stałe zagościły w arsenale USAF w postaci kolejnych wersji – AC-130U 

Spooky II, AC-130W Stinger II i AC-130J Ghostrider. 

W latach 1978-1979 

wszystkie AC-130H 

wyposażono w system 

do pobierania 

paliwa w locie ze 

sztywnego bomu. 

Gniazdo wpustowe 

zamontowano nad 

kokpitem, tak samo 

jak w Herculesach 

specjalnego przeznaczenia 

MC-130E 

Combat Talon. 

JC-130A, 54-1626, 

który służył jako prototyp 

w programie 

Gunship II. Samolot 

po pierwszych modyfikacjach 

(widać zainstalowany 

radar AN/ 

APQ-133 SLTR/BTR), 

ale brakuje jeszcze 

uzbrojenia. 

Koncepcja samolotu silnie uzbrojonego w broń lufową 

przeznaczonego do niszczenia celów naziemnych 

pojawiła w okresie II wojny światowej. Według 

terminologii sił powietrznych armii Stanów Zjednoczonych 

(USAAF, od 1947 r. – USAF) samolot taki określano jako 

gunship, czyli nosiciel uzbrojenia. Rolę pierwszych gunshipów 

pełniły zmodyfikowane dwusilnikowe bombowce 

średnie A-20 Havoc i B-25 Mitchell, jak również dwusilnikowe 

bombowce lekkie A-26 Invader. Te ostatnie, zmodyfikowane 

do wersji B-26, wykorzystywane były z powodzeniem 

podczas wojny koreańskiej, a następnie podczas działań 

w Azji Południowo-Wschodniej. Pomysł, aby zamontować 

uzbrojenie na burcie samolotu, poprzecznie do kierunku 

lotu, również pojawił się w okresie II wojny światowej. Używając 

takiej techniki samolot mógł, krążąc nad obiektem 

60 


monografiA 

2 

Samolot 140 (EF 140) 

miał być bombowcem 

taktycznym. 

Został opracowany 

przez niemieckich 

konstruktorów pod 

kierunkiem Brunolfa 

Baade w biurze 

OKB-1 w ZSRR po 

zakończeniu II wojny 

światowej, w oparciu 

o projekt samolotu 

bombowego Junkers 

EF 131. 

Junkers Ju 287 

Niedoszły niemiecki odrzutowy bombowiec 

Hubert Michalski 

Prototypy Ju 287 V1 oraz Ju 287 V2 nie prezentowały od strony konstrukcyjnej docelowych 

samolotów bombowych, jakie miały powstać w ramach zamówienia na nowy odrzutowy bombowiec, 

ponieważ nie zostały zbudowane zgodnie z dokumentacją projektu EF 122 D. Ich budowę 

przy wykorzystaniu gotowych elementów konstrukcyjnych pochodzących z innych samolotów, 

jak już wspomniano wcześniej, wymusiła potrzeba jak najszybszego oblotu prototypu 

oraz prowadzenia badań w locie i prób naziemnych. Inaczej sytuacja miała przedstawiać się 

w odniesieniu do trzeciego prototypu, oznaczonego jako Ju 287 V3. Ten demonstrator w stosunku 

1:1 miał odzwierciedlać projekt EF 122 D. 

Według zachowanej dokumentacji, rozpiętość 

skrzydeł Ju 287 V3 wynosiła 19,4 m, długość 18,3 

m, powierzchnia nośna 58,5 m 2 , a ujemny skos 

miał wartość – 23,5° przy dodatnim wzniosie 8,5°. Za napęd 

odpowiadało sześć turbinowych silników odrzutowych 

BMW 003A zamontowanych pod skrzydłami po trzy egzemplarze 

na gondolę. Maksymalna masa startowa samolotu 

wynosiła 22 780 kg, a jego załoga mieszcząca się w opancerzonej 

kabinie liczyła trzy osoby (pilot, radiooperator/bombardier 

i strzelec). Na uzbrojenie pokładowe składały się 

dwa karabiny maszynowe MG 131 kal. 13 mm z zapasem 600 

nabojów na lufę, umieszczone w części ogonowej w zdalnie 

sterowanej wieżyczce FHL 131/Z. Zapas paliwa wynosił 

9060 litrów i mieścił się w pięciu zbiornikach: trzech o objętości 

2070 litrów oraz dwóch mniejszych o objętości odpowiednio: 

1650 (nieopancerzony) i 1200 litrów. 

Samolot miał układ średniopłata o całkowicie metalowej 

konstrukcji. Składała się ona w 62% z aluminium 

Na prototypie Ju 287 V1 w sierpniu-wrześniu 1944 r. wykonano 

17 lotów testowych. W trakcie jednego z lotów, na zniżaniu, 

samolot osiągnął prędkość 680 km/h. Maksymalna prędkość 

obliczeniowa wynosiła 800-850 km/h. 

76 


Zespół Badań 

i Analiz Militarnych 

CZASOPISMA 

SPECJALISTYCZNE 

WWW.ZBIAM.PL 

PORTAL INFORMACYJNY 

RAPORTY SPECJALNE 

I ANALIZY 

z b i a m . p l

Lotnictwo Aviation Internartional 11/2023

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?